‘Twee leuke flikken geven me een kleine bekeuring omdat m’n zwans per ongeluk uit m’n broek hangt’

Je kunt niet op ieder moment van iedere dag je kop laten teisteren door de oorlog. Dan word je gek. Er moet af en toe afleiding zijn, die ervoor zorgt dat de ontelbare beelden van ellende en miserie kortstondig terzijde worden geschoven. Zo kun je naar Doel trekken om daar een zeldzaam vogeltje te zien en te fotograferen. Daarbij mag je je niet voorstellen dat zo’n vogeltje, dat even uitrust van z’n lange reis vanuit Amerika, uit de boom wordt geschoten door een Russische sniper.

Je kunt met je vrouw en je kinderen naar Plopsaland gaan en rondsuizen op één van de attracties, en daarbij moet je niet kapotgaan van de stress omdat ineens het hele Plopsaland zou kunnen worden weggeblazen door een Russische bom. Je kunt op een bankje in het park gaan zitten en een sigaretje roken, en denken aan vroeger, toen alles beter was en je voor je plechtige communie een nieuw horloge kreeg, en daarbij moet je niet vrezen dat uit het niets een Russische soldaat opduikt en met één haal van z’n mes je hals doorsnijdt.

Je kunt naar een concert gaan van het frêle meisje Angèle en staan wiegen op haar uitzonderlijke muziek, en daarbij moet je het idee van je wegduwen dat een Russisch peloton opduikt en begint rond te schieten met kalasjnikovs. Angèle wordt van het podium gerukt en naar Belarus gebracht, waar ze in een cel van twee bij drie meter wordt gepropt. In die cel zitten al achttien andere zangeressen, bestemd als slavinnen voor de harem van Loekasjenko. En als Poetin tegen Loekasjenko zegt: ‘Ik wil ook achttien zangeressen’, dan is zelfs Dana Winner niet veilig als ze ‘De oude man en de zee’ staat te kwelen in een feesttent in Waarschoot.

Je kunt in de Charlatan zitten zuipen tot je bijna omvalt, en vóór dat gebeurt, besluit je om naar huis te gaan. Wankelend loop je over de Vlasmarkt en je wordt aangehouden door twee geüniformeerde kerels, van wie je denkt dat het Gentse agenten zijn. Maar het zijn twee Russische elitesoldaten die je zonder omhaal in elkaar slaan met hun matrakken, en je achterlaten als een bloedende homp. Maar daar mag je niet aan denken, nee, je moet denken: het zijn twee leuke flikken uit de Belfortstraat en die gaan me een kleine bekeuring geven omdat m’n zwans per ongeluk uit m’n broek hangt.

Het is mogelijk dat je een leuk meisje ontmoet, en je drinkt wat met haar, er hangt iets leuks in de lucht en je gaat mee naar haar studentenkamer. Je gaat met elkaar naar bed, maar wat je niet weet, is dat onder dat bed een Rus verscholen zit, en net als jullie bezig zijn de hoogste toppen te bereiken, komt de Rus tevoorschijn en hij giet een fles zoutzuur over jullie in elkaar verstrengelde lichamen. Prent in je hoofd dat dat niet zal gebeuren. Welneen, wat zou een Rus onder je bed liggen te doen? Dat is 100 procent uitgesloten, er zijn helemaal geen Russen in ons land, die zitten in Oekraïne, ver hiervandaan, en het is de laatste van Poetins wensen om z’n personeel helemaal naar Vlaanderen te sturen om daar vrijende koppeltjes te verminken.

Je kunt naar een voetbalwedstrijd van Hoger Op Kalken gaan, en de match kabbelt rustig voort, en in de zesenvijftigste minuut scoort Hoger Op Kalken. De spelers springen op elkaar van vreugde en vormen een kluwen van vierende mannen. Er komt een Rus het veld opgelopen en die gooit een handgranaat in het kluwen, en negen spelers van Hoger Op Kalken overleven de aanslag niet. Van de twee overlevenden verliest er één een been en een arm, en de ander zal evenmin ooit nog pianospelen. Zet die gedachte uit je hoofd! Geen granaten in Kalken! Geen uiteengereten voetballers!

Het zou kunnen dat je op je gemakje het boek ‘Problemen die er geen zijn’ zit te lezen, toevallig de nieuwe verhalenbundel van mijn hand, maar dat speelt eigenlijk geen rol, en je zit je enorm te amuseren. Door het raam springen twee Russische paracommando’s, die zetten een bajonet op je keel en snauwen: ‘Wat lees je? Westerse propaganda? Anticommunistische geschriften?’ Je bent halfdood van de angst en je stamelt: ‘Nee, het is maar een boekje van Herman Brusselmans’, en dan gebeurt het onvoorstelbare: de twee Russen laten je met rust en verlaten je huis, en je blijft levend en wel achter. Zo’n gedachte kan troost bieden, en sommige gedachten zijn broodnodig, want als je ze niet geregeld zou hebben, dan ga je met de rest van de wereld geheel ten onder.