‘Van mij mag Tedesco het hele volgend jaar knoeien, die dag in Duitsland nemen ze ons nooit meer af’

Domenico Tedesco begon zijn loopbaan als bondscoach van de Rode Duivels met een klinkende overwinning op Zweden in de kwalificatie voor het EK: 0-3. Lukaku scoorde drie keer, De Bruyne oogde content, Onana speelde als iemand in zijn vijftigste interland, Lukebakio blonk uit. In het interview achteraf stelde Tedesco zich bescheiden op en probeerde niet één van zijn jongens tekort te doen: ‘Jan was perfect, Dodi, Rom met zijn hattrick niet te vergeten, Leandro, Kevin….. Amadou, Yannick, Arthur… ik ben heel tevreden… Timothy… Wout.’ Tot hij ze allemaal had genoemd. Het was licht ontroerend.

Terug in België kwamen uit het trainingskamp te Tubeke reportages van een gelukkige selectie. Nieuw elan was geboren, het tijdperk-Martinez leek ver weg. Maar vier dagen na de veelbelovende prestatie in Zweden moesten de Duivels naar Keulen, waar een vriendschappelijke interland tegen Duitsland op het programma stond. Oppassen dus. Het woord ‘vriendschappelijk’ kon je ook wel doorstrepen, want de Duitsers zijn sinds het mislukte WK in Qatar in een moeilijke fase terechtgekomen en kunnen zich geen freewheelend partijtje veroorloven. Het ooit hondstrouwe publiek laat het een beetje afweten, er zijn speciale acties nodig om alle kaartjes aan de man te brengen. Duitsland twijfelt opeens aan alles, zelfs aan de beroemde bijnaam Die Mannschaft. Wegens een ‘te arrogante uitstraling’ werd het gebruik van ‘Die Mannschaft’ op een speciale bondsvergadering officieel verboden. De buren zijn de kluts kwijt.

De eerste dertig minuten van Duitsland-België waren onvergetelijk. In geen jaren hadden we zulk vloeiend spel gezien. Dat dat nog bestónd! Je bent gewend aan tergende tikkie’s terug, langzaam of helemaal niet uit de schulp kruipen, in Keulen was het vanaf de eerste seconde raak. Het genot duurde een half uur waarin Duitsland door België regelrecht te kijk werd gezet. De grootste oorzaak van het enorme verschil: regisseur De Bruyne is twee keer zo goed als Spielmacher Kimmich. Bijkomende voordelen: spits Werner kan niet tippen aan Lukaku, grote belofte Wirtz was voor Mangala geen partij.

Schitterend was de omhelzing na afloop van Tedesco met zijn sportief-directeur Franky Vercauteren, een man die niet bekend staat vanwege zijn verlangen naar nat kussen met vreemden. Tedesco kende geen genade. Het volgende doelwit van de bondscoach was een makkie: Lukaku. Hier kwam de lust van beide kanten en de term ‘liefde op het eerste gezicht’ is zeker op zijn plaats. Zo werkte de coach alle geselecteerden af, de sfeer steeg tot grote hoogte en opeens, middenin een toch onzekere en sombere tijd na het vorige WK, had België in de Tedesco’s een opvolger van de Gouden Generatie.

Het uur na dat eerste onvergetelijke half uur van Keulen, waarin Duitsland beter was, werd voor het gemak vergeten toen de omhelzingen niet te tellen waren en de pers de superlatieven voor Tedesco begon te zoeken, de man die in één week ‘van een Opel een Ferrari’ maakte en ‘elf miljoen Belgen weer deed dromen’. Tedesco wordt met iets te veel lof overladen, net als destijds bij Schalke 04 en RB Leipzig, clubs die hem in het tweede jaar ontsloegen omdat zijn geknoei niet meer te verdragen was. Maar de euforie is begrijpelijk: zo’n mooie voetbalwedstrijd als Duitsland-België zie je niet elke dag en, inderdaad, behalve de kunsten van De Bruyne, Lukebakio, Mangala, Onana en Lukaku, heb je een trainer nodig die ze niet alleen opstelt maar ook ouderwets positief laat spelen. Tedesco is zo’n trainer. Van mij mag hij het hele volgend jaar knoeien, die dag in Keulen nemen ze ons nooit meer af.