‘Voor de derde keer trouwen vind ik wat overdreven, al zou het voor Lena de eerste keer zijn’

Herman Brusselmans gaat iedere week op zoek naar het verhaal achter een opvallende kop in de krant of op een nieuwssite.

Over anderhalve week verschijnt mijn monumentale studie ‘Geschiedenis van de moderne literatuur’, waarbij ik me op 600 bladzijden heb geconcentreerd op de hedendaagse Nederlandstalige letteren. Over vele boeken besluit ik: ‘Wat een bagger.’ En over vele schrijvers: ‘Zoek een baantje als elektricien, hulpkok of stoephoer.’ Ettelijke auteurs zullen zich op hun pik getrapt voelen, en dan vooral vrouwelijke auteurs, want mijn studie wemelt van de seksistische bevindingen. Maar ja, de auteurs, en dan vooral de vrouwelijke auteurs, kunnen vierkant mijn kloten kussen.

Inmiddels ben ik uiteraard bezig aan het boek dat na de studie komt, de roman ‘West-Vlaams wc-papier’, over een Oost-Vlaamse jongeman uit Langerbrugge die trouwt met een West-Vlaamse koeketiene uit Poperinge. Daar wordt de bruiloft gevierd en de Oost-Vlaming moet net vóór de openingsdans dringend kakken van de zenuwen, en wat blijkt? Het West-Vlaamse wc-papier is van slechte kwaliteit en hij krijgt zijn reet niet voldoende gereinigd. Tijdens de openingsdans zegt zijn kersverse bruid: ‘Ignace, ik geloof dat jij serieus naar stront ruikt.’ De bruidegom wordt pissig door die opmerking, en hun gehuwde leven start zodoende met een valse noot. Het zal steeds slechter en slechter worden, tot de Oost-Vlaming het West-Vlaamse takkewijf vermoordt en haar lichaam in de Leie dumpt, in een katoenen zak verzwaard met kasseistenen. Ik verwacht veel van die roman, omdat ontelbare lezers verhalen over trouwfeesten, getrouwd zijn en het mislukken van een huwelijk heel leuk vinden.

Zelf ben ik twee keer getrouwd, de eerste keer op 6 november 1981 met Gerda, een magnifiek meisje met een IQ van 152, net iets lager dan mijn eigen IQ. De bruiloft vond plaats in haar geboortedorp Iddergem, en onze openingsdans gebeurde op de zachtzinnige melodie van de onverwoestbare song ‘Gaye’ van Clifford T. Ward. Daarna begon de dj van Discobar Raoul soul, rock, disco, de kusjesdans en heavy metal af te wisselen, en op een nummer van Grand Funk Railroad ging een oom van Gerda qua dansen zodanig tekeer dat hij een knoesel brak. Hoe dan ook was het een fijn feest, al zou het huwelijk niet standhouden. Vele jaren later, op 29 juli 2005, trouwde ik met mijn tweede vrouw, Tania, en werd het feest georganiseerd in restaurant Het Keizershof op de Vrijdagmarkt. De openingsdans werd geschuifeld op de tonen van ‘You’re Gorgeous’, de klassieker van Babybird. Vervolgens klonk er dance, house, hiphop en rock, waarbij – dat kun je toch niet verzinnen – een oom van Tania tijdens een nummer van Rage Against the Machine op zo’n manier danste dat hij een knoesel brak. Ook het huwelijk met Tania zou niet blijven duren, mede doordat ze mij zou verlaten.

Vele van mijn tienduizenden fans zullen zich afvragen: ‘Gaat u voor de derde keer trouwen, meneer Brusselmans, met uw onweerstaanbare vriendin Lena?’ Nee, we gaan niet trouwen, zoals we in samenhorigheid beslist hebben. Voor de derde keer trouwen vind ik wat overdreven, en voor Lena zou het weliswaar de eerste keer zijn, maar zij vindt het huwelijk één van de te mijden uitwassen van de westerse kapitalistische pseudodemocratische maatschappij. Het enige wat voor haar telt in een relatie, is Eeuwige Liefde, en voor de rest geen gezeik. Dat gedoe met een contract ondertekenen op het stadhuis, een receptie geven en een avondfeest organiseren, dat vindt ze allemaal overbodige onzin. Net zoals ze een openingsdans absolute bullshit acht. Nochtans vroeg ik op een keer aan haar: ‘Veronderstel dat we – wat niet zal gebeuren, maar goed – toch een openingsdans moeten kiezen, op welke song zou jij dan ronddraaien?’ ‘Op ‘Oops, I Did It Again’ van Britney Spears,’ zei ze. Ik dacht vanzelfsprekend: ze maakt een grapje, want Lena is een geinponem, hoor! Doch eerlijk gezegd is ‘Oops, I Did It Again’ een prima nummer, en alles goed en wel beschouwd uitstekend geschikt om er je huwelijkse bestaan mee af te trappen. Ik breek dan ook een lans voor dat lied als openingsdans, en ik raad de trouwers van tegenwoordig aan om er hun verbintenis mee aan te vangen, waarna ze kunnen hossen en swingen op honderd andere liederen. Tot diep in de nacht wordt er gedanst als gek, tot één van de in het rond springende ooms een knoesel breekt, en misschien is de gebroken knoesel een symbool voor het in de nabije toekomst mislukkende huwelijk.