‘Voor iemand die er niet aan lijdt, is autisme niet voor 100 procent te vatten’

Ik kan alleen maar toejuichen dat E.W. zich inzet om autisme onder de aandacht te brengen, al was het maar door er een lezersbrief over te schrijven (Humo 4297). Als er iets is waar ik naar snak, dan is het wel meer begrip voor die stoornis.

Ik ben nu 33 jaar oud, en negen jaar geleden werd asperger gediagnosticeerd bij mij. Ik had al een tijd het vermoeden dat ik zoiets had, en mijn toenmalige therapeut had er wel al van gehoord, maar wist er voor het overige niet veel over.

Ik ervaar weinig begrip, en dat ligt zeker niet aan de onwil van mensen. Voor iemand die er niet aan lijdt, is autisme nu eenmaal niet voor 100 procent te vatten. ‘Ach, iedereen heeft toch een beetje autisme?’ zei een kennis me. Ongetwijfeld was het niet slecht bedoeld, maar toch hakte die uitspraak er behoorlijk in. Het impliceert dat mijn depressies, mijn sociale onkunde, de jaren van eenzaamheid en mijn levenslange slaapstoornis nooit méér zijn geweest dan triviale gebeurtenissen.

Echt begrepen voel ik me pas bij mijn in autisme gespecialiseerde psycholoog, bij wie ik elke maand twee uur terechtkan. Maar ik zou me ook begrepen voelen als iemand me gewoon eens zou vragen wat dat nu eigenlijk is, autisme. Ik zou er honderduit over vertellen. Zelfs een eenvoudige ‘Wat erg voor je’ zou al veel betekenen als teken van erkenning. Iets als ‘Doe maar, het mag’. Laten we met zijn allen meer interesse tonen voor die stoornis.

S.G., Sint-Amandsberg.

Hebt u ook een brief in de pen zitten? Mail naar openvenster@humo.be of vul onderstaand formulier in: