‘Vroeger vierde ik alles met drank’

Dichteres Delphine Lecompte bericht enthousiast over drankmisbruik, baldadigheden en amoureuze perikelen.

Ik ben vandaag exact veertien maanden en drie dagen samen met de voormalige vrachtwagenchauffeur. Vroeger zou ik dat gevierd hebben met drank. Vroeger vierde ik alles met drank: triomfen, maar ook sterfgevallen en eczeemplekken en bureaucratische vermaningen. Nu heb ik enkel nog zin om te drinken wanneer ik het liedje 'Reelin' in the Years' van Steely Dan hoor. Dat is vreemd, want ik leerde het liedje pas vorige maand kennen en toen dronk ik al een hele tijd niet meer.

Ik grijp de hand van de voormalige vrachtwagenchauffeur en leid hem naar het bed, ietwat tiranniek. Hij kijkt me antilopeachtig onschuldig en verschrikt als een kogelvingergekko aan. Ik leg mijn hand op zijn allesbehalve stalen knots, maar eigenlijk heb ik die knots niet nodig; zijn tong zal volstaan. Zijn tong volstaat.

Na mijn welverdiende orgasme is de dag nog lang. Ik schrijf een gedicht waarin ik word verkracht door een Moldavische korfbalspeler en een schizofrene alpacafokker, vooral de korfbalspeler is genadeloos. Ik word gemolesteerd op een golfbreker, een duivelse ketellapper met een overvolle stoma en een wijnvlek in de vorm van een vogelbekdier staat erbij en kijkt ernaar. De ketellapper voelt zich buitengesloten, hij tovert een harpoen tevoorschijn en slacht mijn verkrachters af. Ik zeg: 'Bedankt!' Hij zegt: 'Ik laat je leven als je weet hoeveel radijzen Paul Cézanne dagelijks at.' Gelukkig weet ik het. Eind goed al goed. Wel jammer natuurlijk dat ik werd verkracht door een Moldavische korfbalspeler en een schizofrene alpacafokker.

De voormalige vrachtwagenchauffeur kamt zijn haren en trekt zijn mooiste kleren aan: een T-shirt van Black Label Society en een jeansbroek met op voorhand gemaakte gaten. Hij heeft aan zijn beste vriendin Ria beloofd mee te gaan naar Lochristi om een biljarttafel op te halen aldaar. Een zekere Angelo zal alles in goede banen leiden. Ik ben blij dat ik thuis mag blijven.

Wanneer de voormalige vrachtwagenchauffeur is vertrokken, kijk ik lang naar de deerniswekkende vleeswaren in zijn frigo. Ik eet een plakje lunchworst dat op een respectloos behandeld maanlandschap lijkt en ik stik bijna, maar ik kan mezelf redden met een houten Tobiasbeeld in mijn middenrif. Ik denk aan de racistische meester Willy die zichzelf niet kon redden; na zijn schuimbekkende tirade over 'Jungle Fever' van Spike Lee maande de zwarte veelgeplaagde Belinda me aan een vloek over hem uit te spreken. Dat deed ik met veel plezier en enkele seconden later stikte de racistische meester Willy in een dikke snede roggebrood met rabarberconfituur, gemaakt door zijn Wit-Russische minnares met de groteske geprononceerde oorschelpen en de namen van haar overleden sledehonden getatoeëerd op haar schaambeen: Tallulah, Calamity, Diderot, Lancelot, Rocky, Rembrandt, Jefke, Suzi, Magellaan, en Raskolnikov.

Ik zet de televisie aan en probeer mee te leven met de heroïneverslaafde pelsjagers van Missouri, maar ik hou niet echt van junkies. Junkies zijn hol en cynisch. Geef mij maar de uitbundige corrupte vieze schaamteloze sentimentele dronkaards die stuiptrekkend in een portaal van een gesloten bruidswinkel 'Am I Going Insane?' kwelen. Ik zet het programma stop en kijk voor de 999ste keer naar 'The Aviator', een heiligenleven. Cate Blanchett is voor de 999ste keer uiterst geloofwaardig als de uiterst irritante Katharine Hepburn. Leonardo DiCaprio is magistraal als de tragische neurotische megalomane Howard Hughes, met wie ik makkelijk kan meeleven, ook al is hij rijk.

De voormalige vrachtwagenchauffeur belt me op, hij zegt: 'Vriendelijke mensen daar in Lochristi, we kregen koffie en appelcake in een serre. Angelo liet een scheet en iedereen lachte. De bietenboer die de biljarttafel kwijt wilde, deed Mussolini na, maar ik dacht dat het Speedy Gonzales was.' 'Ik begrijp de verwarring.'

Na het telefoongesprek probeer ik te masturberen, maar mijn gedachten dwalen telkens af naar de verwaande blaaschirurg die me gisteren bedreigde met een oestermes in een akelige pyjamawinkel. Een necrofiele tegellegger en een anemische kaarsenmaker kwamen gelukkig tussenbeide. We verlieten de pyjamawinkel en gingen met z'n drieën naar een mistroostig pretpark vol sprookjesfiguren beklad met penissen en swastika's, en met de woorden 'sauna', 'kalverliefde', 'eierkoker', en 'tandextractie'. De necrofiele tegellegger maakte een foto van mij naast de rattenvanger van Hamelen. Ik trakteerde mijn nieuwe vrienden op suikerspinnen en we zeiden in koor: 'Het leven is een suikerspin: luchtige onzin en een stok waarmee je jezelf blind kunt maken.'