‘We bedrijven kwaad de liefde. Het lukt uitstekend omdat we kwaad zijn’

Dichteres Delphine Lecompte bericht enthousiast over drankmisbruik, baldadigheden en amoureuze perikelen.

De dag begint grandioos, want ik sta mezelf toe negen decadente hoefvormige pralines te eten en meteen daarna lees ik een gedicht van Wallace Stevens over verstikkingsangst en verveling: 'The Man Whose Pharynx Was Bad'. Wat een fantastische titel! Ik begrijp het gedicht niet volledig, maar dat kan de pret niet drukken. Ik merk dat mijn vrienden zich vaak ergeren aan poëzie en dat ze dichters ervan verdenken gewild hermetisch, raadselachtig en moeilijk te doen. Maar er bestaan hele lichte verzen over winden en baardagamen. Er bestaan gevaarlijke verzen over Dzjengis Khan en Passchendaele. Er bestaan tragische gedichten over dode ouders en lampenkappen. Er bestaan opruiende gedichten over joviale paardengokkers en verlepte bordeelhoudsters. Er bestaan bombastische gedichten over incontinente goudsmeden en Nostradamus. En er bestaan frivole gedichten over fellatio en pyromanie. Er is voor elk wat wils.

Heb geen schrik: een goed gedicht is een verraderlijk apathische lederschildpad met een vracht kwetsbare eieren noch een broze dementerende orgeldraaier met een overvolle stoma. Een goed gedicht plaagt, bijt, ergert, kwelt. Het schuimbekt als een sjamanistische touwslager, raaskalt als een lijmverslaafde leeuwentemmer, orakelt als een blasfemische horlogemaker, schopt wild om zich heen, laat je compleet getransformeerd achter.

Het is zondag vandaag en sinds ik niet meer naar de mis ga met wijlen mijn gulle geile saterachtige grootvader, is elke zondag een lege logge dorre dag vol grillige obstakels en zelfopgelegde ontmoedigingen. De voormalige vrachtwagenchauffeur kijkt met zijn betoverende doch gekwelde zoon Gillan (naar Ian Gillan van Deep Purple) naar het WK wielrennen. Ik geef hun de ruimte om te praten over hun arsenaal aan wonden, demonen, neurosen, verslavingen, corrupte ex-geliefden en atavistische fobieën. Maar als ik om vijf uur de beschimmelde huurwoning betreed en aan de voormalige vrachtwagenchauffeur vraag waarover hij en zijn zoon hebben gesproken, reageert hij verbijsterd: 'Gesproken? Wat bedoel je? We hebben naar de koers gekeken en een zak chips met barbecuesmaak soldaat gemaakt. Hemeltje genade!'

We besluiten om naar 'The Terminator' te kijken, een film waar ik te jong voor was toen hij verscheen. En te snobistisch toen het tweede deel uitkwam. Ik verwacht dat ik 'The Terminator' afgrijselijk zal vinden en dat hij met volle teugen zal genieten, maar net het omgekeerde gebeurt: ik vind de film fabelachtig, episch, poëtisch, melancholisch, teder, eerlijk en slim, de voormalige vrachtwagenchauffeur ergert zich aan de verouderde special effects en de prachtige Amerikaanse auto's die 'zonder goede reden' in de prak worden gereden.

Na de film maken we ruzie over het T-shirt dat Linda Hamilton droeg toen ze nog zorgeloos aan het dollen was in de keuken met haar wilde roekeloze flatgenoot en haar magnifieke fallische huisdier, een stoïsche kameleon. Ik zeg: 'The Flintstones.' De voormalige vrachtwagenchauffeur zegt: 'Scooby-Doo.' We bedrijven kwaad de liefde. Het lukt uitstekend omdat we kwaad zijn; we komen samen klaar en klinken als onoverwinnelijke organisatoren van hanengevechten te Montevideo.

Na de seks eet de voormalige vrachtwagenchauffeur vier sneden rozijnenbrood met lunchworst. Ik zeg: 'Je moet de huzarensalade opeten: morgen verstrijkt de houdbaarheidsdatum.' Hij zegt: 'Ik heb veertig jaar met een camion gereden en meer dan 5.497 tarantulasmokkelaars op de vingers getikt: ik heb het recht verworven om te eten wat ik wil, wanneer ik wil.' Ik ga naar mijn eigen kleine akelige woning en zoek alles op over 'The Terminator': het sterrenbeeld van de casting agent, de favoriete ontdekkingsreiziger van de cateraar, het lievelingsreptiel van de schminkster, de bijgeloofsrituelen van James Cameron, de bipolaire kronkelingen van Linda Hamilton en de onweerstaanbare oudtestamentische onschuldige onbehouwenheid van de jonge Arnold Alois Schwarzenegger. En ja: op het T-shirt van Linda Hamilton staan The Flintstones, maar het doet me weinig deugd om gelijk te krijgen van een zoekmachine in mijn koude woning moederziel alleen.

Ik sluit de dag af met een gedicht van Anne Sexton: 'The Ballad of the Lonely Masturbator'. 'At night, alone, I marry the bed.' Maar ik slaap net graag zonder een hijgerige klomp rottende pezen, lekkende kleppen en borrelende sfincters frunnikend aan mijn erbarmelijke lijf. Ik kijk uit het raam en zie dat de maan nog steeds op de aarsaandoening van een imbeciele vogelwichelaar lijkt.