‘We evolueren langzaam naar de perfecte maatschappij: een zielige bende eenlingen’

Herman Brusselmans over het artikel ‘Al 65.000 dossiers voor inbreuken op maatregelen’.

Het is duidelijk wat we wel en niet mogen, alsmede wat we wel en niet moeten doen. Anderhalve meter afstand houden; een mondkapje dragen op het openbaar vervoer; in je huis niet meer dan vier personen toelaten, bij voorkeur telkens dezelfde pipo's; niet met de hele familie binnenvallen bij je 96-jarige tante Sonja in het woon-zorgcentrum; geen feestjes, barbecues, quizavonden, stripteasepartijtjes of binnenhuisbasketbalwedstrijden organiseren in een kleine ruimte waarin zich tientallen personen bevinden; niet allerlei grenzen oversteken met je auto en een caravan waarin je een aantal illegale vluchtelingen als lifters medeneemt; en niet achter een struik schijten en je keutels zonder eerst je handen te wassen opsturen per post naar de vereniging Stront voor Afrika.

De meeste mensen houden zich aan die regels, volgen de maatregelen op zoals het hoort en gedragen zich als brave burgertjes. Er zijn echter ook klootzakken die alles aan hun laars lappen. Ik zat laatst in de trein naar Antwerpen, om een bezoek te brengen aan L&M, m'n Vlaamse uitgeverij, teneinde de strategie vast te leggen omtrent de publiciteit voor m'n in augustus te verschijnen nieuwe roman 'Vertrouw mij, ik kom uit de veehandel'. Het is overigens een prachtig boek geworden, geschreven op de mij typische wijze, met veel filosofische bespiegelingen erin, zoals: 'Wie zichzelf wil tegenkomen, moet zich omdraaien', 'De geboorte van een kind is als een rotte appel die uit de boom valt', en 'Je mag sterven zoveel je wilt, maar gezonder word je daar niet van'. Het boek wordt gekenmerkt door schitterende staaltjes van originele stilistiek en een spannende plot die de lezer zal achterlaten met slechts één gedachte: 'Wie had dat godverdomme kunnen denken?' In alle bescheidenheid moet ik toegeven dat ik al vele magnifieke romans heb geschreven, ik schat zo'n vijfenzeventigtal, maar 'Vertrouw mij, ik kom uit de veehandel' is toch nog van een ander niveau, in die zin dat het volgens mij de beste roman is sinds 'Houtekiet' van Gerard Walschap, ook een letterkundig verantwoorde dijenkletser vanjewelste. Verder wil ik mezelf niet te veel besprenkelen met wijwater, en ga ik hier niet zitten pochen dat ik op mijn ene been de meest onderlegde schrijver ben van Vlaanderen, maar ja, de waarheid heeft nu eenmaal haar rechten.

Trouwens, welke andere schrijvers heb je in ons land? Krabbelaars, pietepeuteraars, brabbelaars, zemelaars en apen met een hoed op hun verschrompelde kop. De enige auteurs die in plaats van kilometers slechts een paar honderden meters achter me aanhobbelen zijn Bart Moeyaert, Erwin Mortier, Christophe Van Gerrewey, Ann De Craemer en Lara Taveirne. Die zijn ooit alle vijf een tijdlang verliefd geweest op mij, maar dat krijg je natuurlijk met homo's en wijven.

Hoe dan ook, ik zat dus in de trein naar Antwerpen, uiteraard met een mondmasker aan m'n kanis. Het is een heel mooi mondmasker, speciaal voor mij gemaakt door de motorenfirma Triumph, van wie ik één van de begenadigste klanten ben. Ik had al een Triumph Street Triple en een Triumph Street Twin, en vorige week heb ik daar een Triumph Thruxton aan toegevoegd, die enorm veel geld kost, maar als kleine zelfstandige moet ik aftrekposten voor de belastingen verzamelen, vandaar. Nou, het diepzwarte mondmasker heeft rechtsboven het befaamde Triumph-logo, maar dat maakt eigenlijk niet uit. Al trek je bij wijze van masker een door je mémé drie weken aan een stuk gedragen onderbroek over je kop, wat kan mij het schelen. De kwestie is: op een bepaald moment, in Sint-Niklaas, komt een vrouw de coupé binnen. Overal is nog plaats, doch die trut komt recht tegenover mij zitten, waardoor de anderhalve meter met voeten wordt getreden. Bovendien draagt ze geen mondmasker. Op de koop toe, en dat is nog het ergste, is het een lelijke troela, met mee-eters in haar neus, een kalend voorhoofd, en baardgroei op de vierkante kin. Zo iemand moet niet de gelegenheid krijgen om mij ziek te maken. Dus ik zeg tegen haar: 'Ga weg of ik ruk je clitoris uit je scheur en voer hem aan de wilde wolven.' Daar schrok ze zodanig van dat ze wegvluchtte.

Ik beoordeel het in deze tijden als de beste maatregel die mogelijk is: mensen laten wegvluchten, ver weg van jou, tot ze met z'n allen verdwenen zijn. Aldus zullen we evolueren naar de perfecte maatschappij: een zielige bende eenlingen, kapot van het verlangen naar hoe het vroeger was, en die allemaal in diepe, schrijnende wanhoop zullen verteren.