‘We hebben meer Aziatische discipline en Afrikaans tijdsbesef nodig om de coronafrustraties te leren relativeren’

‘Chinezen kunnen zich nog pijn doen voor een hoger doel. Europeanen zijn dat verleerd. Een grote mond hebben Europeanen wel. Ze weten alles beter, maar als je goed luistert, gaat het telkens maar om één ding: ‘Mijn vrijheid.’ Ik zeg het je: een epidemie overwin je niet als je uitsluitend aan jezelf denkt. Een epidemie overwin je samen.’ Die woorden van Vlaming David Wilmots, die al twintig jaar een brasserie uitbaat in Wuhan (zie Humo 4186), zijn pijnlijk confronterend, maar bevatten een grond van waarheid. Met het Chinese regime moet men niet dwepen: ze hebben een wel erg rekbare interpretatie van het begrip mensenrechten. Maar er bestaat, los van de staatsstructuur van een land, zoiets als Aziatische discipline waar wij, Europeanen, een voorbeeld zouden aan kunnen nemen. Wij zijn discipline niet verleerd, wij hebben het gewoonweg niet genoeg aangeleerd gekregen in de naoorlogse periode.

‘Ik wil veel en ik wil het vlug.’ De instantcultuur zit ingebakken bij Europeanen. Er is nood aan constante bevrediging van verlangens. Waarom? Loopt het gros van de mensen dan rond met een chronisch gevoel van ongelukkig zijn? Moeten wij dat beloningscentrum in onze hersenen constant voeden? Waar in onze opvoeding loopt het fout? Zeggen wij te vaak ja tegen onze kinderen? Of is het leefpatroon van hard werken en met dat geld consumeren een destructieve manier van leven op langere termijn? Het zal wel een combinatie zijn. Vroeger was het leven niet noodzakelijk beter, maar het was minder complex. Minder veeleisend. Duidelijker. Less is more, dat kennen wij niet meer. Nochtans is het de sleutel tot innerlijke rust en voldaanheid.

De crisis duurt lang, té lang. De gemoederen raken verhit in deze donkere dagen. Zo erg zelfs dat Open Venster in Humo stilaan een rubriek wordt om elkaar aan te vallen in plaats van de gepubliceerde artikels. Du jamais vu! Nochtans is er perspectief: de vaccins zitten in de laatste fase van goedkeuring en productie. Maar opnieuw is het voor ons niet vlug genoeg. Opnieuw die nood aan instantbevrediging. De coronacrisis heeft pijnlijk blootgelegd dat wij geen geduld hebben. Dat is ons niet meer aangeleerd in de voorbije zeventig jaar. Niet door onze ouders en niet in het onderwijs. In de toekomst zou die eigenschap best wat meer gepromoot mogen worden. Het onderwijs en de opvoeding thuis heeft een rol te vervullen in het postcoronatijdperk.

Een Franse vrouw in het nieuws deze week vroeg zich luidop af dat wij toch volwassenen zijn met een verantwoordelijkheidszin om de opgelegde coronaregels op te volgen. Helaas niet iedereen, mevrouw. Het is een oud zeer: er zal steeds een deel mensen zijn die pas de noodzaak van verantwoordelijkheid inziet wanneer die in een verplicht jasje wordt gestoken. Ook op dat vlak is er nog veel werk aan de winkel.

‘Optimism is a moral duty.’ Aan deze crisis komt een einde. Deze pandemie treft ons minder hard dan de Spaanse griep 100 jaar geleden, waarbij naar schatting 100 miljoen mensen bezweken zijn. De wetenschap evolueerde enorm en wij zullen het coronavirus relatief vlug kunnen klemrijden door vaccinatie. Maar dat zal letterlijk niet voor morgen zijn. 2021 wordt een schakeljaar waarin we stilaan terrein op het virus zullen winnen.

Om het te zeggen met een Afrikaanse spreuk: ‘Jullie (Europeanen) hebben het uurwerk, maar wij hebben de tijd.’ Misschien moeten wij met zijn allen wat minder Europees gaan denken en leven. Wat meer Aziatische discipline en Afrikaans tijdsbesef om de coronafrustraties te leren relativeren.

Annick Lorrez, Ronse.

Hebt u ook een brief in de pen zitten? Mail naar openvenster@humo.be of vul onderstaand formulier in: