‘We kijken naar de slechtste film van de 21ste eeuw: ‘Taken’’

Dichteres Delphine Lecompte bericht enthousiast over drankmisbruik, baldadigheden en amoureuze perikelen.

De voormalige vrachtwagenchauffeur spreekt melancholisch over zijn schizofrene analfabetische moeder die geen sauzen kon maken en geen sokken kon stoppen. Hij liep weg van huis en belandde in Brussel, waar hij werd opgevangen door een gluiperige roodharige parapluverkoper die op zijn dak bijenkorven verzorgde. Zoals Forest Whitaker in 'Ghost Dog: The Way of the Samurai', maar dat waren duiven.

Ik ben naakt aardappelen aan het schillen, als een gestrafte milicien of trage monnik. Ik denk aan mijn moeder wier hersenvocht wordt afgetapt in een plattelandskliniek nabij Belgrado of Bonn. Ze is angstig, voor het eerst in haar leven. Ik herinner me onze woensdagen op roltrappen in winkelcentra toen ik kind was; mijn moeder kocht grote voorraden kleurrijke servetten en fopgadgets voor de suffe feesten die ze organiseerde voor de universiteitscollega's van mijn norse mompelende misantropische stiefvader. Hij kwam nooit naar beneden om de gasten te begroeten; mijn moeder en ik moesten de gasten vermaken.

Ons vermaak was wanhopig, gemaakt, hilarisch in hindsight. We waren een beetje zoals Polly en Manuel die in de episode 'Gourmet Night' van 'Fawlty Towers' het wachten op de duck surprise nog pijnlijker en ongemakkelijker maken voor de hotelgasten met respectievelijk een flamencogitaar en een vals gezongen liedje uit 'Oklahoma!'

De voormalige vrachtwagenchauffeur tilt me op en draagt me naar de keukentafel. Hij struikelt over Janis, de kat van zijn zoon. We tuimelen op de grond en met mijn klapwiekende armen maai ik alle cd's en boeken van het gehavende salontafeltje in het rond. Er zit veel slapstick in onze erotische strapatsen. Maar dat geldt voor iedereen. De voormalige vrachtwagenchauffeur introduceert een vinger in mijn vagina en ik kijk naar het slagveld van boeken en muziekalbums: 'The Golden Gate' van Vikram Seth, een omnibus van Konsalik, haiku's van een louche televisiepriester, de ultieme gids voor beginnende paardenmelkers, Sherlock Holmes, meditatietechnieken van een yogi in een Texaanse dodencel, 'Lovehunter' van Whitesnake, 'Roots' van Sepultura, een best of van Nazareth, en alles van Uriah Heep. Ik murmel: 'Ja, nee, twijfelachtig, zeker wel, uiteraard, misschien, heerlijk, fantastisch, melig, Uriah Heep ik weet het niet.'

Dan concentreer ik me op de vinger; ik vis hem uit mijn milt en plaats hem waar het deugd doet vandaag. Niet te diep, niet te oppervlakkig, niet te delicaat, niet te schuimspaanachtig. De voormalige vrachtwagenchauffeur knabbelt aan mijn oren, volstrekt onnodig. Ik knabbel terug, hij zegt: 'Jij doet dat niet goed.' Ik grom en kom even later klaar. De kat kijkt misprijzend naar onze smerige weerloze uitgetelde lijven. De voormalige vrachtwagenchauffeur hapt naar adem en lijkt even als twee druppels water op de onfortuinlijke Holofernes geschilderd door Caravaggio. Judith staat vreemd nobel, afstandelijk en onbewogen te snijden, alsof de onthoofding haar niet echt aangaat.

Nu kijken we naar de slechtste film van de 21ste eeuw: 'Taken'. Een irritant oliedom 17-jarig wicht krijgt een karaokemachine van haar simpele krampachtige vader, en even later valt ze ten prooi aan inwisselbare Albanese schurken. Ik duim voor het karikaturale gespuis. Ik probeer op te staan en mijn vege lijf naar mijn eigen huis te slepen waar de sombere sermoenen van John Donne en de woeste preken van Fulgentius van Ruspe op me wachten.

Die preken van Fulgentius heb ik in maart 2019 meegenomen toen ik writer in residence was in het Huis van de Dichter te Watou. Het was de hel. Er was geen televisietoestel te vinden, en mijn alcoholmisbruik swingde de pan uit. De paternalistische grollen en de kleinburgerlijke sneren van de oude kruisboogschutter waren ondraaglijk geworden, maar ik had hem wel nodig om me naar Poperinge te rijden, waar ik in de Colruyt een doos wijn en tien Cara's kocht. Het bleek te weinig; de volgende dag ging ik zonder schaamrood op de wangen naar het enige restaurant van Watou dat niet gesloten was. Ik dronk er zes blonde Westmalles terwijl de oude kruisboogschutter zich ontfermde over mijn arme verwaarloosde weeshondjes. Hij nam ze mee naar de Kemmelberg en ik raakte kortstondig bevriend met een joviale sardonische allesbehalve fatsoenlijke taxidermist. Specialiteiten: futen, gemzen, Filipijnse stinkdassen, en de dwergpoedels van hypochondrische fietsenmakers.

Uiteindelijk geef ik me over aan 'Taken', maar ik voel me vies en lichtelijk besmet achteraf. Ik bel mijn moeder op, de ruggenmergpunctie was een fluitje van een cent.