‘Wilfried Van Moer liep veel, maar met de bal aan de voet werd de arbeider artiest’

Charlie Watts, drummer van The Rolling Stones, is dood. In de flits waarin ik me afvroeg wat The Stones nu zullen doen, doorgaan of niet, zei de lezeres van ‘Het journaal’: ‘­Wilfried Van Moer is overleden.’ Nee!

Standard Luik en heel het Belgische voetbal zullen waarschijnlijk wel doorgaan. Wilfried speelde al tientallen jaren niet meer, maar ook zonder hem draaide de competitie. Het was wel fijn hem elke veertien dagen in de tribune van Sclessin te zien zitten. Zoals Pol Van Himst in het Astridpark hield hij de grandeur van zijn club op die manier een beetje in stand.

De dag na het droeve nieuws eerden de kranten met vijf, zes pagina’s Wilfried Van Moer, meestervoetballer van Standard en de Rode Duivels. Van Moer was een ietwat in zichzelf gekeerde, aangename persoon, bevestigden alle vrienden en journalisten die zijn carrière van dichtbij hadden gevolgd. In Het Laatste Nieuws antwoordde Pol Van Himst eerlijk op de vraag wat er tussen hem en Wilfried was gebeurd, toen hij als bondscoach werd ontslagen en zijn assistent, Wilfried Van Moer, zijn taak als vanzelfsprekend overnam: ‘Dat is de enige keer dat we even in onmin leefden. Er waren bepaalde dingen afgesproken. Maar nadien is hij met mij komen spreken. Dat sierde ­Wilfried. (…) Wij kwamen goed overeen, hoor.’

Ik schreef destijds een venijnig stukje over die niet erg solidaire houding van Van Moer. Hij nam me dat kwalijk, bleek jaren later bij een televisieopname van ‘Beste dit en dat van het jaar’, waar we beiden aanwezig waren. Hij gaf vol afkeer een hand. Na vijf minuten was de hemel opgeklaard, Wilfried Van Moer was een vergevensgezinde man met wie je graag goed overeenkwam.

In 1965 was er sprake van zijn transfer naar Anderlecht. Van Himst en ­Jurion zagen veel in de rechtsbuiten van Royal Antwerp FC en deden een goed woordje voor hem bij het bestuur. Roger Petit, de geslepen secretaris-generaal van ­Standard, manoeuvreerde handiger en sneller dan voorzitter Albert Roosens te Brussel, Wilfried ging dus naar Standard, waar hij zijn beste positie op het middenveld kreeg en de club driemaal achter elkaar kampioen maakte. Was Van Moer werkelijk zo goed als men in het in memoriam van alle bladen kon lezen? Ik herinner me hem tijdens de wedstrijden Anderlecht – Standard in het Astridpark. Van Moer leek op de één of andere manier altijd op de juiste plaats te lopen. En hij liep veel. Maar wat hij met de bal deed, was beter. Dan werd de arbeider artiest.

Wilfried Van Moer, zwoeger en technicus tegelijk, was te vergelijken met Kevin De Bruyne. Alleen hun traptechniek verschilde. De Bruyne schiet de ballen over grote afstanden vlijmscherp op een doelwit af, Van Moer deed het met zachte boogjes en passes van soms vijf meter over de grond waar de tegenstander nét niet aan kwam.

Na zijn carrière belandde Van Moer naar eigen zeggen in een zwart gat. Hij miste zijn spel en de ­stadions, vooral Sclessin neem ik aan. Een Standard – Anderlecht was feller dan Anderlecht – Standard. Beenhard en hatelijk ging het eraan toe, Beurlet, Pilot en ­Semmeling voorop. De namen van de paars-­witte ruigbeners herinner ik me niet meer. Ja, misschien Jef Jurion, die Léon Semmeling sarde met ‘prulleke’, waarop de Waal ontplofte zonder dat hij wist waarom. Van Moer herinner ik me zeker ook. Een sieraad van een voetballer.