‘Zesendertig jaar aan één stuk arbeiden staat op het punt me de das om te doen’

Van de week begint het Vakantiesalon in Brussels Expo. Ik ga er zeker heen, want ik wil een reis boeken. Ik ben eraan toe. Ik ben zo afgepeigerd als een dode ezel met een hoed op. Zesendertig jaar aan één stuk arbeiden staat op het punt me de das om te doen. Met veertien uur slaap per nacht kom ik de laatste maanden niet toe. Vervolgens strompel ik uit m'n bed, ik poets m'n tanden, ga in bad, drink koffie, rook drie sigaretten en denk: hoe houd ik dit allemaal vol?

Er zijn mensen die redeneren: schrijven, dat is toch niet hard werken? Daar zou je nog van opkijken. Een studie aan de universiteit van Stanford heeft uitgewezen dat schrijven het derde intensiefste beroep is ter wereld. Op nummer twee staat fruitboer, en op nummer één merkwaardig genoeg vroedvrouw. Terwijl ik minstens drie vroedvrouwen ken, en geen van hen zeikt ooit over vermoeidheid. Ik ken ook twee fruitboeren: de ene heeft al zes jaar een burn-out, en de andere moet op de zetel gaan liggen uitpuffen als hij een tros bananen vijf meter heeft verplaatst. Dus ik verdenk de universiteit van Stanford ervan vroedvrouw op nummer één te hebben gezet uit feministische motieven, suggererend: vrouwen hebben het zwaarder dan mannen, zeker mannelijke schrijvers en mannelijke fruitboeren. Dat de universiteit van Stanford m'n kloten kust. Dat alles en iedereen m'n kloten kust. Op reis zal ik gaan! En rusten in een verschroeiend tempo!

De vraag is natuurlijk: waar zal ik vakantie houden? Je moet rekenen dat ik de meeste oorden op aarde verschrikkelijke kutplaatsen vind. Er is geen enkel land, geen enkele stad en geen enkel dorp dat me aanstaat, behalve België, Gent en Hamme. Of denk je dat ik me zal gaan vermeien in pakweg Marokko, de Malediven, Aruba, Finland, Bahrein, Madrid, Sint-Joost-ten-Node, Reykjavik of het Congelese stadje Basakuvu, waar je gratis mango's krijgt als je op je hoofd staand het lied der verre horizonnen zingt, terwijl een minderjarige temeier aan je fluit trekt.

M'n tienduizenden fans zullen zich inmiddels afvragen: 'Wat heb jij tegen Sint-Joost-ten-Node, Herman?' Nou, dat zal ik vertellen. Op een goeie dag liep ik te wandelen door Sint-Joost-ten-Node, toen een plaatselijke boerin haar rok omhoogschortte, op de stoep hurkte, drie bolussen scheet en die vervolgens alle drie naar m'n kop smeet, onder het roepen van: 'Ga hier weg, vieze seksist!' Slechts twee van de bolussen troffen doel, maar hoe dan ook ben ik niet het type om een dorp leuk te vinden waar de boerinnen stront naar je gooien. Op het Vakantiesalon hoop ik derhalve te worden ingelicht betreffende plekken waar het prettig toeven is.

Ondertussen is het zo dat ik een zeer onervaren reiziger ben, en voor alles bang ben. Voor treinen, vliegtuigen, boten, taxi's, riksja's, zeppelins, hovercrafts, kano's, ski's, trams, bussen, auto's met minder dan 400 pk en fietsen. Alleen voor motoren ben ik niet bang. Ik zal me op het Vakantiesalon dus volop laten inlichten betreffende schitterende motorvakanties, namelijk dat ik met de motor vertrek in Gent en dan, via allerlei toffe wegen, ergens aankom, waar ik alleen maar een oase van rust en stilte zal vinden.

Uiteraard zal m'n vriendin Lena met me mederijden op de duozit. Het zou de eerste keer niet zijn. Vorig jaar zijn we immers tegaar naar de provincie Zeeland gereden, in Nederland. Daar logeerden we in een bed and breakfast die kilometers van de bewoonde herrie verwijderd was. Toch kon ik daar niet echt herstellen, omdat ik te veel met de laatste twee hoofdstukken van m'n roman 'Bloed spuwen naar de hematoloog' in m'n hoofd zat, die nog niet af was. Maar nu is ie wel af. Reeds 14.850 exemplaren verkocht. Overal uitstekende recensies en kritieken. Algemeen beschouwd als de beste Vlaamse roman sinds 'Omtrent Deedee' van Hugo Claus. Zodat ik vrij van wentelingen in m'n kop omtrent een roman op de motor kan reizen, en ook Lena zal zich meer op haar gemak voelen dan die keer in Zeeland, toen ik stuiptrekkend en met het schuim op de lippen lag te vloeken en te tieren op het gazon dat bij de bed and breakfast hoorde.

Ja, speciaal voor m'n liefje zal ik me thans beheersen, me nergens wat van proberen aan te trekken en slechts gemoedelijkheid en betamelijkheid zoeken op de stek die ons tijdens het Vakantiesalon is aanbevolen. Een week of twee later zal ik als herboren terugkeren naar Gent, en m'n leven en werk voortzetten zonder groene gal op te hoesten. De totale vrede in hart en leden is wat een oude man nodig heeft.