‘Zevenentwintig keer niet winnen moet je niet onderschatten. Het is afschuwelijk’

Tien minuten na de aftrap van FC Augsburg – Schalke 04 botsten de schedels van Mark Uth en Felix Uduokhai tijdens een luchtduel keihard tegen elkaar. Bij de grond sloeg Uths hoofd nog eens hard tegen de voet van Khedira, het veerde in slow motion op en bleef toen bewegingloos liggen. Uth was bewusteloos. De doktoren legden een infuus aan. De fles werd door aanvoerder Omar Mascarell omhooggehouden. Er daalde een akelige stilte neer in het lege stadion. Spelers liepen huilend rond. Ook werd er gebeden. Een kwartier later werd Uth op een brancard naar de ambulance gedragen en naar het ziekenhuis gebracht. Na overleg met beide teams besloot de scheidsrechter door te laten spelen. ‘Voor Mark.’ Alsof Mark was overleden en zijn familie had gezegd dat hij het zo had gewild. Mark Uth leeft. In het ziekenhuis kwam hij bij bewustzijn en hij verzond een tweet met een fotootje en de tekst: ‘Guten Abend zusammen. Mir geht’s ganz gut.’

Twee minuten na het hervatten van de wedstrijd ging Nassim Boujellab neer na een kopduel met Uduokhai. Gat in de slaap. De behandelende arts gaf de verzorger het bevel een tulband van verbandgaas om het hoofd van het slachtoffer te wikkelen, en wankelend op zijn voeten verklaarde Boujellab dat het wel weer ging. De clubdokter vond dat een juiste diagnose. Hij praktiseert nog in het tijdperk van de spons, sinds 1868 het medicijn voor alle blessures op een voetbalveld. Van levensgevaarlijke bloedpropjes in de hersenen die losschieten of versnelde dementie na de carrière, tegenwoordig hét onderwerp van discussie in Engeland, heeft de dokter nooit gehoord. Koppen, dus niet eens kopstoten, verbieden: de clubdokters aller landen vinden het onzin.

Na de gelijkmaker van Benito Raman scoorde Boujellab de bijna zeker winnende goal – Augsburg was met tien man komen te staan na de rode kaart van Florian Niederlechner. Onder ondraaglijke spanning – je voelde het aankomen, dit gaat weer mis – golfden, zo zeg je dat, de laatste aanvallen van Augsburg op de verdediging van Schalke af. In de 93ste minuut maakte Marco Richter met een kopbal gelijk: Schalke kon voor de 27ste keer op rij niet winnen.

Het record staat sinds het seizoen 1965-’66 op naam van Tasmania Berlin, dat 31 keer niet heeft gewonnen. Tasmania promoveerde destijds per ongeluk naar de Bundesliga doordat men het om politieke redenen gewenst vond dat Berlijn in de hoogste klasse vertegenwoordigd was, nadat Hertha BSC wegens financieel wanbeleid naar de tweede afdeling was verbannen. Tennis Borussia werd te zwak geacht, Spandauer SV sloeg de uitnodiging beleefd af. Schalke doet nu dus een poging het zeer oude record over te nemen. Tasmania verzet zich. Preses Almir Numic: ‘Dit record hoort bij ons. Het is onze identiteit.’ Voetbal International bericht over cynische fans van Schalke die klagen dat er in de fanshop geen shirts met de opdruk ‘Tasmania Jäger’ te koop zijn.

Zevenentwintig keer niet winnen moet je niet onderschatten. Het is afschuwelijk. Vijf keer maakt al radeloos. Iedereen is opgefokt, op de trainingen breken vechtpartijen uit, thuis zwijgen de schutters tegen hun echtgenotes. De ochtend na de zoveelste nederlaag rijden ze naar het stadion, ze stappen uit de auto en zien het groepje oudere fans. Gekleed in aan elkaar genaaide emblemen, gehaakte programma’s en blauw-witte clubsjaals klopt zo’n supporter bemoedigend op je schouder. Je begrijpt het, je bent de zielenpoot in town. In de kleedkamer zitten nog twintig stakkers. Lusteloos kleden ze zich om en slepen ze zich naar het oefenveld. De trainer probeert er de moed in te houden met tikkertje. Hij vuurt ze aan met een grappig bedoeld ‘Pak ze, Tasmania Jagers!’ Niemand lacht.