‘Zlatan is een echte man. Hij ligt naakt op de vacht van zijn geschoten leeuw en kijkt gelukzalig om zich heen’

Duitsland verloor met 1-2 van Noord-Macedonië. De pers zocht de oorzaken in een rare opstelling, vreemde gelatenheid, een te vol programma en een trainer die aan het einde van zijn krachten is. Alle kenners wezen op een gebrek aan ‘echte leiders’: Boateng, Hummels en Müller, oudere spelers die door bondscoach Jogi Löw zijn bedankt voor hun diensten, maar bij hun clubs nog steeds uitblinken.

Wat zou een echte leider zijn? Wat moet je ervoor kunnen? Weet u dat niet, ga naar het internet en kies een cursus. De eerste die ik tegenkom is ‘Succesvol Leidinggeven’: ‘Leer in twee dagen de Leiderschap met Obeya Methode. Neem een gratis optie op de training.’ Jammer, Obeya en de andere methodes voorzien in de efficiënte organisatie van een bedrijf. Een cursus voor voetballers met leidinggevende ambities is er niet. Zouden ze wel bestaan, echte leiders?

Van Roy Keane, oud-speler van Manchester United, wordt vaak beweerd dat hij zo’n type was. Wat deed Roy precies? Hij zocht voor de deur van de kleedkamer al ruzie met de tegenpartij. Gelukkig begon de wedstrijd snel en kon hij de tackles op kniehoogte legaal inzetten om zijn leiderschap te tonen. Nu is Roy Keane analist op de televisie en hekelt hij voetballers van Man United en Liverpool om hun moderne omgang met elkaar in de tunnel: ‘Hoe is het met jouw eilandengroep, op mijn vliegveld gaat ook alles prima – en knuffelen maar.’ Keane wordt er misselijk van, hij ziet ze liever schoppen uitwisselen.

Messi, Ronaldo, Mbappé, Hazard, Rensenbrink, Van Moer, Van Basten. Leiders? Nee, een motivator zit er niet bij. Ik heb zeven jaar met Pol Van Himst gespeeld en zijn leiderschap slechts opgemerkt wanneer hij ‘coupke?’ zei en een fles champagne uit de koelkast nam vlak voordat het hele gezelschap daar zin in begon te krijgen. In het Astridpark ging hij Anderlecht voor met inzicht, slaloms en buitenkant voet. De Gouden Leider heeft Pol nooit gewonnen, de viervoudige Gouden Schoen was altijd de aangename kalmte zelve.

Johan Cruijff bezit de reputatie dat hij zijn teamgenoten bij wijze van spreken in het oor fluisterde waar ze de bal naartoe moesten trappen. Niets daarvan is waar. In de kleedkamer had hij nooit het hoogste woord, en wat hij na zijn carrière eens over Gerald Vanenburg meende te moeten zeggen – ‘Vanenburg heeft een te hoog stemmetje om leider te zijn’ – is onzin.

Leiders zijn jongens die door de spelersraad worden aangewezen om met het bestuur over de premies te onderhandelen. Dat deed Johan overigens wél. Terug op het veld was zijn leiderschap weer verdwenen: hij had het veel te druk met de boel aan flarden te dribbelen.

Messi. Ten hoogste kunnen we de term leading by example op hem loslaten. Topcollega Hazard regeert in het trainingskamp te Tubeke met een grap, maar in het Koning Boudewijnstadion met wervelende acties. Hazard is een speelvogel. Vogels zijn beter dan leiders. Ook Kevin De Bruyne is geen verbale aandrijver van de groep, Kevin wijst in de juiste richting met zijn oogverblindende passes.

Echte leiders bestaan niet. Nou ja, één dan: Zlatan Ibrahimovic. Zlatan is zelfs een echte man. Hij schoot in Zuid-Afrika een leeuw, liet de huid eraf trekken, nam de schedel en de kaak ook mee naar huis en zette ze in een vitrine. De vacht ging op de vloer. Daar ligt-ie nu naakt op en kijkt gelukzalig om zich heen.