‘Zonder dat ik het zelf wist, was mijn werk dus ‘genetflixt’. Ik voelde me trots, en ook wel wat onwennig’

Eigen lof stinkt! Dat schijn je te moeten zeggen wanneer het erop lijkt dat je eindelijk wat in vrede kunt leven met je eigen ego. Dagen of nachten waarop je stil aan je keukentafel zit en heel even denkt: ik heb niet alles verkloot in dit leven. Laatst overkwam me zo’n momentje toen een verre kennis uit een ver land me via elektronische weg liet weten: ‘We hebben gisterenavond met zijn allen naar je debuutfilm gekeken. Was even goed als die eerste keer in 1983. De kinderen hebben ook meegekeken. Ze herkenden Brussel niet meer.’ De dag daarna kreeg ik een soortgelijk bericht uit Wallonië, een paar minuten later eentje uit Amstelveen, via Wemmel. En toen weer twee keer prijs, e-brieven afkomstig uit enkele voorsteden van Londen en Los Angeles. Zonder dat ik het zelf wist, was mijn werk dus ‘genetflixt’. Ik voelde me trots, en ook wel wat onwennig. Want was ik nu ook niet gewoon ‘netgeflikt’? Of zegt men eerder ‘netgefloken’? En waarom heeft men mij niet gevraagd of ik wel op Netflix wilde? Waarom heeft niemand mij gewaarschuwd dat globale roem nu zeker op til was?

Het is een vreemd gevoel dat een werkstuk dat men tijdens een winter van de vroege jaren 80 met een paar vrienden in mekaar heeft gestoken, nu plotseling in de wereldetalage staat, dankzij de toverdoos die onder de naam Netflix op mondiale wijze mensen uit de bioscoop houdt. Of ik er een cent aan zal overhouden? Dat hangt van het aantal kliks af, zegt de auteursvereniging me. Dames en heren, ondergetekende, die u nog nooit iets gevraagd heeft, smeekt nu dus: klik jullie a.u.b. te pletter!