30 jaar ‘Pills ‘n Thrills and Bellyaches’ van Happy Mondays

Dertig jaar geleden kwam ‘Pills ‘n Thrills and Bellyaches' van Happy Mondays uit. Dit is wat (pdw) er toen van vond:

Aan The Happy Mondays wordt uitgebreid aanstoot genomen. Teveel hype, teveel drugs, te weinig talent. ‘Pills’n thrills and bellyaches’ (het eerste veroorzaakt de twee andere. In die volgorde, als het wat meezit) zal de te-genstanders zeker niet tot het ravedom bekeren. Op plaat veroorzaken de Manchester guru’s maar een spatje van de opwinding die ze live teweeg brengen, en slechts met het volume bespottelijk luid en de woonkamer met rook en stroboscopisch licht gevuld (mijn vrouw bediende de lichtknop tot de polskrampen niet meer te harden waren) werd verhinderd dat de Mondays gillend door de mand vielen.

‘God’s Cop’, ‘Step On’, ‘Dennis and Lois’ en ‘Loose fit’ komen nog het dichtst in de buurt van een song, al blijf je naar reuzenspeakers en een honderdtal zwetende, rondhossende lijven verlangen, om een beetje in de sfeer te komen (maar het mocht niet van mijn vrouw).

rKinky Afror kan nog net, maar bij iets als rHarmonyr denk ik : alstublieft jongens, laten we niet overdrijven. Qua scheet in een fles kennen de Happy Mondays hun gelijke niet. Gelukkig zijn ze lelijk, wild en in het bezit van enig gevoel voor humor. Daarom gunnen wij hen de tot belachelijke proporties uitgegroeide hype die hen plots, na bijna tien jaar aanmodderen, te beurt is gevallen.

Het zijn de Engelse Primitieven en Shaun Ryder is the poor man’s Elvis. En er is Bez. In een tijd vol Kylies en Jasons moést er gewoon een Bez opstaan. Bez doet volstrekt niets. Bez huppelt op en neer en schudt zijn lege sambaballen voor zich uit. Bez is een held, want iederéén wil graag een Bez zijn. Money for nothing and chicks for free.