CD★★★½☆
‘30’ van Adele is tegelijk haar traagste én haar luidste plaat tot nu toe
‘30’ is de plaat over de (van Insta tot bij Oprah) veelbesproken echtscheiding van Adele. Twaalf smartlappen met zware afdronk, over twijfels, een onzekere toekomst en schuldgevoelens tegenover het arme bloedje dat nu twee kerstfeestjes moet vieren in plaats van één.
Muzikaal is ‘30’ tegelijk haar traagste én haar luidste, en bij momenten Adele, but not as we know her. Er is wufte loungejazz (‘My Little Love’), vroeggeboren kerstmuziek (‘Love Is a Game’) en een soort lijflied voor lustige flierefluiters (‘Can I Get It’). En veel gospel. Beste voorbeeld: ‘Oh My God’, waarin ze belooft de kracht vooral in zichzelf te zoeken. Dat lukt niet te allen tijde, want ‘To Be Loved’ eindigt met een door merg en kunstbeen gaande pijnkreet.
Qua opbouw, arrangementen en bombast heeft het soms wat weg van de typische powerballads uit de jaren tachtig. Voeg er een drumsolo en een riff met aarsjeuk aan toe en ‘Cry Your Heart Out’ klinkt als de nieuwe single van Whitesnake.
Rijpe peren lokken wespen. Eén Brit noemde Adele de Marks & Spencer-versie van Amy Winehouse. In bepaalde niches wordt ze uitgescheten omdat ze de vinylindustrie zou gijzelen (‘Kleinere artiesten kunnen geen platen laten maken zolang Adele alle perserijen aan het werk houdt’), maar dat is iemand verwijten dat ze succes heeft.
En men vraagt zich af waarom de Britse eigenlijk in het Amerikaans zingt, terwijl hetzelfde gezegd kan worden van pakweg Robbie Williams, Mick Jagger, Elton John, Dusty Springfield en Tom Jones. It’s not unusual.
