de gouden geschiedenis vanHumo's Rock Rally
40 jaar Humo's Rock Rally (2): de grote doorbraken
Humo’s Rock Rally bestaat veertig jaar, en drie weken lang serveren we u een blik achter de schermen van de Mooiste der Muziekwedstrijden. In deel twee: de jaren negentig, waarin de Rock Rally op kruissnelheid komt, de jurydebatten steeds verhitter worden, en een man uit een raam springt – of toch niet?
Lees hier deel 1: de pioniersjaren
Arme Joe, sterke Stijn: in 1990 wint Noordkaap – met Stijn Meuris, Lars Van Bambost, Eric Sterckx, Marc Thys en Nico Van Calster – Humo’s Rock Rally. De groep doet het in het Nederlands, net als de nummer drie van die editie: Gorky. Opmerkelijk, want op dat moment wordt zingen-in-de-moedertaal vooral geassocieerd met kabbelende nuffigheid. ‘Maar Noordkaap en Gorky brachten iets dat energiek en rock-’n-roll was, en heel eerlijk,’ zegt Frank Vander linden. Later zal hij met De Mens consequent in één adem genoemd worden met die twee groepen, maar in 1990 is hij nog journalist bij Humo en zit hij in de jury van de Rock Rally.
Frank Vander linden «Je kan niet zeggen dat het een golf was, er deden geen tientallen groepen mee die in het Nederlands zongen, dat deden alleen Noordkaap en Gorky. De keuze voor die groepen was ook geen statement van de jury, er stonden toevallig op hetzelfde moment twee heel sterke persoonlijkheden op die in het Nederlands zongen.»
Meuris is wel een oude bekende: al in 1982 speelde hij in de finale.
Stijn Meuris «Met Gruppenbild, mijn eerste bandje. Ik was toen 17, en we waren zo’n typisch jongensgroepje dat rechtstreeks van de hooizolder in Overpelt kwam. Het was lief van de jury dat ze ons voor de finale selecteerde, maar het was allemaal toch iets te optimistisch: we waren nog niet rijp genoeg.»
Marc Didden (jurylid) «En toch: ik herinner me een nummer dat ‘Maatschappij’ heette, en dat me meteen erg raakte op de preselectie in Maasmechelen. Tijdens het optreden van de volgende groep zat Marc Mijlemans naast me nog altijd dat nummer voor zich uit te zingen.»
Charlie Poel (jurylid) «Een bescheiden Meuris, het is eens wat anders (lacht). Vraag me niet meer waarom, maar van alle groepen in die beginjaren van de Rock Rally is Gruppenbild-in-Maasmechelen mij het scherpst bijgebleven. Gelooide mannen als Didden en Mijlemans ontroerd zien, dat tekent een mens, hé (grijnst).»
Meuris «In 1988 raakten we met Noordkaap niet verder dan de preselectie. Zeer begrijpelijk: we hadden nog kilometers nodig. In 1990 probeerde ik het met nieuwe muzikanten. De preselectie was het eerste concert dat we in die nieuwe bezetting speelden.»
Op 1 april 1990 mept Noordkaap de concurrentie in de AB krachtig neer.
Meuris «Het was de beste 1 aprilgrap ooit. Ik voelde het al toen we naar Brussel reden: de zon scheen, we zaten vol energie, en de juryverslagen van Humo waren al heel lovend geweest. We wisten: er zit iets in. We zijn toen echt ontploft op het podium. Al onze rauwheid, al onze energie, al onze passie kwam er dáár uit – en niet bijvoorbeeld een uur eerder, in de bar van de AB. Vooraf had ik demo’s gestuurd naar platenfirma’s, en van slechts één hadden we een beleefd afwijsbriefje gekregen. Maar na de prijsuitreiking stonden ze daar allemaal. In de vijf dagen na de finale ben ik elke dag chic gaan eten in Brussel, met telkens een andere platenfirma. Zo rond woensdag dacht ik toch: ‘Ik heb efkes geen honger meer.’ (Lacht)»
Die eerste april is er dus ook Gorky, de groep van Luc De Vos, Geert Bonne en Wout De Schutter. De betreurde Luc De Vos – op dat moment 27 – heeft in 1984, 1986 en 1988 al cassettes ingestuurd, maar werd niet geselecteerd. Nu dus wel.
Luc De Vos (in 2013) «In 1990 kwam er een brief van Guy Mortier, met de heilige woorden: ‘U wordt toegelaten tot de preselecties van Humo’s Rock Rally.’ Een euforisch moment. We zijn toen als gekken beginnen te repeteren. Het was heel erg nu of nooit.»
Geert Bonne «Ik had eigenlijk geen grote verwachtingen. Werd het iets: prima. Werd het niets: volgende keer beter. De halve finale betekende voor ons evenveel als de finale. Wij waren alle drie zowat opgegroeid in de Vooruit, zie je. We hadden er tientallen idolen aan het werk gezien, en nu mochten we daar zélf spelen.»
De Vos (in 2013) «Ik had er in 1982 als metselaarsknaap nog mee de vloer van de concertzaal gegoten. Stenen aanbrengen, mortel maken, kruiwagen rijden… Op diezelfde vloer stonden nu mensen voor ons te applaudisseren, stel je voor.»
In de finale speelt Gorky ‘Ik word oud’, ‘Hollywood’ en ‘Anja’. Luc De Vos en zijn kompanen eindigen als derde.
De Vos (in 2013) «Die dag beschouw ik nog altijd als de officiële start van mijn openbare leven. Zelfs mijn moeder zag plots het nut van rock-’n-roll in, toen ik thuiskwam met onze net iets te grote ASLK-cheque van vijftigduizend frank. Ze was blij dat ik eindelijk van ’t straat was. Muzikaal dan toch.»
Die dag ook nog nadrukkelijk aanwezig in de AB: de West-Vlamingen van de later cult geworden Ugly Papas.
Luc Dufourmont (zanger/redenaar, veel later ook Roste Luc in ‘Bevergem’) «Ik heb goede herinneringen aan die Rock Rally, maar dat we niet bij de eerste drie waren, vond ik minder leuk. Iedereen had ons vooraf gezegd dat we bij de favorieten hoorden: dat kruipt in je hoofd. We hadden er dus op gerekend, maar uiteindelijk is Kitchen of Insanity met onze plaats aan de haal gegaan. Meteen begonnen de roddels: ‘Ja, maar dat komt omdat in die groep maten van Serge Simonart zitten.’
»Dat zal wel allemaal onzin zijn, maar na de finale ben ik toch voor de auto van Guy Mortier gesprongen. Niet agressief, maar ik wou toch wat uitleg. Ik zie hem nog zitten, in zijn donkere BMW. (Goede imitatie) ‘Ja, jullie stonden in mijn top drie, hoor.’ En weg was hij (lacht).»
OUDE KROKODIL
Het podium van 1992 – Charlie 45, The Beautiful Babies en Orgasmaddix – zal geen apart lemma krijgen in De Grote Popencyclopedie. Maar wie staat daar tussen de finalisten?
Marnix Peeters (Humo-journalist en jurylid) «Klopt: dEUS. En Nemo en The Sideburns – een groep van Joost Zweegers – stonden toen ook in de finale. Wat een weelde! Maar inderdaad: van de winnaars hebben we later niet veel meer gehoord.»
Marc Van Springel (Humo-journalist en jurylid) «De keuze voor Charlie 45 was omstreden. Maar ik herinner me van hem toch een sterke cover van ‘Hey Hey, My My’ van Neil Young. Die gast deed volgens mij ook maar voor de lol mee, zonder overdreven veel ambitie. Ik ben hem achteraf nog eens tegengekomen: hij voelde zich licht schuldig tegenover Humo, had ik de indruk, omdat zijn muzikale carrière niet zo’n hoge vlucht had genomen.»
Peeters «Eigenlijk was het gek dat dEUS de finale haalde, want het was echt nog een rammelend straatorkest.»
Guy Mortier (juryvoorzitter) «Ze waren ook nog heel arty: ze stonden met een man of tien op het podium, met gekke instrumenten. Ik denk dat ze het zelf ook nog niet zo goed wisten.»
Serge Simonart (Humo-journalist en jurylid) «Ik ben ooit geïnterviewd door MTV, en ze vroegen mij: ‘Waarom heeft dEUS destijds de Rock Rally niet gewonnen?’ Dat was kritisch en provocerend bedoeld, maar eigenlijk was het een zeer relevante vraag. Je moet beseffen dat de Rock Rally een momentopname is. Wij kunnen niet beïnvloeden in welke fase van hun ontwikkeling de muzikanten staan. Een half jaar na de Rock Rally was dEUS al een fundamenteel andere en bétere groep.»
Mortier «En natuurlijk tuimelde iedereen toen over elkaar heen om te benadrukken dat zij tijdens de Rock Rally wél al gezien hadden dat Tom Barman en co een grootse carrière tegemoet gingen.»
Vander linden «Naar het schijnt, heb ik toen erg voor dEUS gepleit, maar ik kan me dat eigenlijk niet herinneren. Ik was alleszins wel heel gecharmeerd. Ik heb in drie edities in de jury gezeten, en dEUS was de enige groep die me écht raakte. Ja, het was allemaal nog heel bohémienachtig. Ze hadden toen zelfs nog geen drummer – wel een percussionist die djembé speelde (lacht). Ik vond die anarchie net tof.»
Supergroep in wording of rammelend orkest, juryleden waren het lang niet altijd met elkaar eens.
Didden «Ik ging al een hele tijd niet meer naar de preselecties, maar ik was altijd welkom om op de finale te komen pleiten voor iets moois dat me geraakt had. Op een gegeven moment voelde ik wel dat de nieuwe Humo-jongens het voor het zeggen hadden. Voor hen was ik een oude krokodil, toen ben ik er maar mee gestopt. Dat is eigenlijk mijn enige slechte herinnering aan de Rock Rally – voor het overige is er alleen maar moois.»
Peeters «Het ging er ook niet altijd even fijn aan toe in de jury, vond ik.»
Mortier «De popredactie van Humo was toen een mijnenveld, waarin ik als hoofdredacteur heel omzichtig moest manoeuvreren. Het was een clash van ego’s, eigenlijk, zéér koppige wezens die moeilijk te sturen waren.»
Peeters «Doorgaans zagen we elkaar nauwelijks, omdat we vaak op weg waren – naar interviews, naar concerten. En dan, plots, waren we hele weekends lang tot elkaar veroordeeld. Die knetterende spanning was er vooral tussen Patrick De Witte en Serge Simonart. (pdw) dreef het zelf op de spits: ruim op tijd kwam hij aan in zijn zwarte oldtimer Mercedes – een corbillard, eigenlijk – en controleerde backstage of er genoeg Duvel in de frigo zat. Hij schonk zijn eerste in, stak een joint op, en vroeg zich luidop af wanneer ‘The Surge’ zou aankomen – kwestie van op tijd het kanon te kunnen laden. Dat klinkt geestig en jongensachtig – en dat was het ook, voor eventjes – maar ik had al snel genoeg van die spelletjes.»
BOER SJAREL
In 1994 wordt de AB verbouwd, en dus is het in het Brusselse Lunatheater dat een groep monden doet openvallen: Evil Superstars, met Mauro Pawlowski, een kwarteeuw later nog steeds de avontuurlijkste reiziger in het Vlaamse muziekland. ‘We wisten dat we kansloos waren tegen Evil Superstars,’ zegt Pascal Deweze, met Metal Molly in de finale.
Pascal Deweze «Iedereen die hen in de preselectie of de halve finale had zien spelen, wist: het gaat dit jaar om de tweede of de derde plek. Hun finaleconcert heb ik niet gezien, wel het nummer dat ze als winnaar moesten spelen. Enfin, dat was toch de bedoeling, maar na één minuut was het al voorbij. Ik geloof dat ze tussen hun concert en de prijsuitreiking, euh, wat alcohol hadden verzet.»
Mortier «Groepen vlogen na hun optreden wel vaker flink in de drank. Als ze dan wonnen en nog eens het podium op moesten, was dat meestal niet om nog een heel strakke set te spelen. Als ze hun instrument al vonden (lacht).»
Deweze «Achteraf was ik bijna blij dat we niet hadden gewonnen: we waren nog niet klaar voor al die aandacht. Want toen de Superstars wonnen: dat was het pandemonium, hè.»
In ’94 is de dan 23-jarige Pawlowski zich nog van geen pandemonium bewust. Het interview na de finale klinkt zo:
HUMO Zeg nu niet: ‘Dit had ik niet verwacht.’
Mauro Pawlowski «Eerlijk waar: dit had ik niet verwacht. Onze drummer nog minder (lacht). Hij had de komende teleurstelling al bij voorbaat weggespoeld.»
HUMO Een handvol platenfirma’s heeft al interesse laten blijken voor Evil Superstars.
Pawlowski «De laatste jaren hebben de Belgische firma’s uitstekende groepen als dEUS en Nemo aan hun neus laten voorbijgaan. Dat willen ze nu, denk ik, te allen prijze vermijden. Als er een groepje is waar méér dan vijf mensen voor applaudisseren, staan ze aan de deur. Voor ons is het heel simpel: wij blijven onze zin doen.»
De Rock Rally van 1994 is, behalve die van Evil Superstars, ook die van Maurice Van Daele, een raadselachtige figuur die in die tijd presentator is van ‘De wereld zoals hij is volgens Van Daele Maurice’ op TV1, en ook Humo’s rondreizende circus in goede banen leidt. ‘Voor mij is het één van de meest opmerkelijke verhalen in de Rock Rally-geschiedenis,’ zegt Vincent Loozen, in de jaren negentig adjunct-chef promotie bij Humo – maar zelf noemden we dat graag ‘propaganda’.
Vincent Loozen «Maurice Van Daele, een Boer Sjarel-achtige figuur, kondigde de groepen aan met een aanstekelijke wereldvreemdheid. Heel grappig, en bijzonder onnozel.»
Peeters «Mij deed hij denken aan Xavier De Baere. Niemand was zeker of hij echt was, dan wel een acteur. Allicht de geestigste jaargang ooit: het publiek kwam meer voor hem dan voor de muziek.»
Loozen «Maurice werd elke avond gebracht door zijn manager Julien Vrebos, helemaal in showpak. In al die weken kwam er niet één barst in het pantser, hoe hard we ook probeerden om zijn masker te doen vallen. Zelfs na tien pinten en veel valstrikken van Marc Van Springel en (pdw) bleef hij koppig de snul.
»Nu zou je zo iemand googelen en kunnen ontmaskeren, maar toen werden er avondvullende debatten over gevoerd, tot in de talkshow van Jan Van Rompaey toe: ‘Is die mens echt of fake?’ Bij Humo keken we er met stijgende verbazing naar.»
Maurice Van Daele wás een typetje, gespeeld door acteur Marc Crauwels, nu mozaïekwerker.
Marc Crauwels (zet na al die jaren een smetteloze Maurice Van Daele neer) «Een fantastische tijd! Ik kan me moeilijk inbeelden dat wie er toen bij was Maurice vergeten kan zijn. Dat zegt genoeg. Maurice paste niet meteen in de verwachtingen van het publiek, maar al vanaf de eerste avond sloeg er een vonk in de pan. Maurice werd zowat een hit op zich. De wekelijkse interviews met Jan Hautekiet voor Studio Brussel hebben daarbij geholpen: de luisteraars zaten daar op de duur op te wachten!»
Van de groepen herinnert Maurice zich niet zo veel meer. Wél dat het er soms ruig aan toeging, en dat zinde hem wel. Hij leerde zelfs headbangen, of toch min of meer. Toen de Bad Preachers, die toen ook deelnamen, hem vroegen om met hen op te treden, hadden ze meteen een nieuwe leadzanger.
Die dunne koord tussen ernst en kolder was niet nieuw in Humo’s Rock Rally. In ’88 had de groep Dieter Spacegun zich ingeschreven.
Ronny Mosuse «Ze kregen zoveel lovende recensies dat ik er als deelnemer een beetje boos van werd: het rook naar vriendjespolitiek! Toen ik hen tijdens de finale in de AB voor het eerst zag spelen, bleek het ook nog eens een slechte punkgroep te zijn. Ik snapte er niets van.»
Dieter Spacegun zelf hield in Humo een dagboek bij over zijn Rally-avonturen. Daarin beschreef hij zijn zegetocht: ‘de vreemde schurende geluiden in de verre uithoeken van de zaal waren de bevestiging: het was het knarsetanden van de concurrentie en haar achterban.’ Achteraf bleek Dieter Spacegun niemand minder dan Humo-columnist Hugo Matthysen. Het optreden tijdens de finale was het eerste en meteen ook het enige van Dieter Spacegun.
Een heel vruchtbare editie was die van 1996, met onder meer Tom Helsen (van wie de geweldige, akoestische cover van ‘Hotellounge’ nu nog nazindert bij de aanwezige juryleden), Hoodoo Club, Arid en An Pierlé in de finale. De winnaar is Novastar.
Vóór de deliberatie hebben twee van de prominentste kandidaten – Joost Zweegers en An Pierlé – in de backstage van het Lunatheater een weddenschap over de winnaar afgesloten. Joost wedt dat het meisje met de piano en de bal met de bloemen gaat lopen. Hij verliest de weddenschap, want hij wint de wedstrijd.
Met overgave, blijkt uit het nagelaten juryverslag van Rocky De Lentdecker: ‘Joost Zweegers was de enige zanger waarvan we wilden geloven dat hij met iedere vezel in zijn lijf achter elke fraai gezongen lettergreep stond en hij zond songs de zaal in als ‘Ten-Eleven’ en ‘Wrong’, parels gedragen door een kristalheldere stem.’
Joost Zweegers «Net voor de finale vond ik dat ik nog snel iets nieuws moest schrijven. Ik dacht: iedereen heeft mijn beste liedjes al gehoord, daar kan ik niet opnieuw mee afkomen. Dat nieuwe nummer was ‘Ten-Eleven’: dat de jury er net díé song uitpikte, bewees voor mij dat ze hun job ernstig namen, dat hun keuze onderbouwd was.
»De finale was op 31 maart, ik werd 25 op 1 april, en Guy Mortier riep mijn naam af om klokslag twaalf. Belachelijk detail, maar ik won letterlijk op het moment dat ik jarig was. Ik was zo verbouwereerd dat ik tegen Jan Hautekiet, die verslag uitbracht voor Studio Brussel, niets anders kon uitbrengen dan: ‘Ik ben jarig!’ (lacht)
»Voor mij is alles begonnen met de Rock Rally, hè. Ik was daar ongelooflijk fier op. Ik was ook fier dat ik Guy Mortier had kunnen ontmoeten, een enorme muziekliefhebber. Later, toen mijn debuut uitkwam, heeft hij me nog dat immense spandoek gegeven dat tijdens de finale van Rock Rally ’96 op het podium had gehangen. Tien meter breed, vier meter hoog, gehandtekend door Guy: ‘Proficiat met je eerste cd’. Beter wordt het niet (lacht).»
In 1996 krijgt de jury een infuus met excentriek bloed uit Leeds. Muzikant Brendan Croker heeft in de jaren tachtig samengewerkt met Mark Knopfler in de countryband The Nothing Hillbillies, met Chet Atkins en met Eric Clapton. Ergens onderweg is hij ook bevriend geraakt met Patrick De Witte.
Mortier «De aanwezigheid van Brendan Croker was een beetje, euh, raar. (pdw) was erg goed in zijn zaakjes geregeld te krijgen, en samen met zijn kameraad stond hij sterker.»
Van Springel «Croker was een personage. Maar met hem en Patrick samen in de jury was het altijd lachen.»
Loozen «Een uitstekend jurylid, maar als hij een groep niet goed vond, liep hij ostentatief en vaak al halverwege het tweede nummer de zaal uit. Ik had liever dat hij uit fatsoen toch iets langer bleef staan. Omdat hij Humo vertegenwoordigde én omdat hij nogal opviel. Ik maakte daar eens een opmerking over en de volgende preselectie daagde hij op in kilt en met een sombrero op: ‘Nú val ik op’ (lacht).»
Maakt in ’96 voor het laatst deel uit van de jury: Serge Simonart.
Simonart «Ik ben vooral gestopt uit tijdsgebrek. Van alle Humo-journalisten moest ik het vaakst voor een interview naar het buitenland, en dan dreigde ik altijd twee, drie preselecties te missen. Ik vind: ofwel zie je álle preselecties, ofwel zie je er geen.
»En ik vond het een ondankbare taak: je moet massa’s rommel aanhoren in de hoop tien goede groepen te vinden, en dan word je tijdens de finale ook nog eens uitgejouwd omdat je negen groepen níét bekroont.
»Ten derde: ik was het enige jurylid met een bloeiend seksleven. Ik had liever glorieuze seks dan dat ik elk weekend naar groepjes moest gaan luisteren.
»Ik hou ook niet van discussies en ruzies, en daar draaiden de vergaderingen van de Rock Rally-jury vaak op uit. Bovendien vond ik mezelf ondertussen ook te oud: iemand van 103 moet geen muziek van twintigjarigen beoordelen.
»Ten slotte was ik het beu – en dat klinkt misschien als een dom detail – dat de Rock Rally altijd plaatsvindt in de winter en de vroege lente. We leven in fucking België, en dus moesten we voor al die preselecties een vaal, deprimerend, kil en regenachtig landschap doorkruisen. Als de Rock Rally georganiseerd zou worden in juli en augustus, krijg je volgens mij een totaal andere inzet van de groepen: dan wordt het intenser én passioneler. Daar ben ik zeker van, al kan ik het niet bewijzen.»
VENIJNIGE ARTIKELS
‘Hun song ‘Darling’ was met een paar zakdoeklengten voorsprong de mooiste song die we in deze editie hebben gehoord’, ‘Grote klasse’, ‘Pop die wordt geschreven met de ‘n’ van nnnice!’ In de hoofden van de jury is er in 1998 geen ruimte voor twijfel: Das Pop wint verdiend.
Bent Van Looy «Vooraf was de Rock Rally voor ons een Heilig Baken: iets waar we jaren naartoe hadden geleefd. Toen ik in Humo las dat we geselecteerd waren, was dat een lifechanging moment. En na onze winst konden we eindelijk gitaren en drums kopen die niet uit elkaar vielen, en werden we door platenfirma’s op restaurant getrakteerd op gerechten die we zelf nog nooit hadden kunnen betalen. Als groep waren we toen hongerig en wanhopig genoeg dat we, ook zonder winst, niet waren gestopt. Maar de Rock Rally heeft alles enorm versneld.»
Zullen dat jaar ook wel eens een bakje friet getrakteerd gekregen hebben: finalisten Loamy Soil (een embryonale versie van Goose), Pink Reflections (met Koen Buyse), The Nothing Bastards, Chrome Yellow (brons) en Fence (zilver).
Qua pers- en andere aandacht is Humo’s Rock Rally op een hoogtepunt gekomen, en rijpe peren lokken wespen.
Van Looy «Alle media en kranten volgden de Rock Rally aandachtig. Iederéén had een mening. Niet enkel de Humo-lezers, niet enkel de rockfans: het was uitgegroeid tot een vaste waarde in elke huiskamer. En er ontstonden twee kampen bij de journalisten: zij die al na de preselecties vonden dat Das Pop moest winnen, en zij die ijverden voor The Nothing Bastards, de groep van Gabriel Rios. Ik herinner me dat vooral De Standaard giftig was: ze vonden dat wij als The Radio’s klonken (lacht).
»Humo-journalist Gert Van Nieuwenhove, toen in de jury, belde ons achteraf op. Hij legde uit dat het allemaal politiek was. Dat klopte volgens mij ook: al die andere media konden alleen maar dromen van een wedstrijd als de Rock Rally. Maar die venijnige artikels kwamen toch hard aan.»
Charlie Poel «Ik weet niet of het politiek was. Je moet weten: de smaak van de Rock Rally-jury is er in de finale één van acht, negen mensen. Terwijl de krantenjournalist die erover schrijft doorgaans alleen werkt. Zet daar víér redacteurs van De Standaard op, en je krijgt wellicht een ander verhaal.»
OPEN VENSTER
‘De jury van Humo’s Rock Rally bestond dit jaar uit (pdw), (jub), (mvs), (jg), dEUS-opperhoofd Tom Barman en AB-programmator Kurt Overbergh,’ is de laatste zin van het juryverslag na de finale van 2000. En: ‘Zij hebben er voorlopig geen spijt van.’
Jonas Govaerts (toen freelance Humo-journalist, nu regisseur van onder meer ‘Tabula Rasa’) «Ik dacht vooraf dat het er in de Rock Rally-jury nogal losjes en onnozel aan toe zou gaan – vooral omdat ik nogal los en onnozel wás toen – maar bij de beraadslagingen merkte ik dat de andere juryleden al die weken wél goed hadden opgelet. Je moest tijdens de preselecties echt door het crappy geluid en de omstandigheden in de kleine zaaltjes kunnen luisteren. Dat heb ik zelf pas later geleerd.
»Als ik me er niet superveel meer van herinner, dan omdat ik in de jury Duvel heb leren drinken. Eigenlijk zijn mijn eerste jaren bij Humo over het algemeen bijzonder vaag: ik weet niet of dat verdrongen is, of letterlijk verdronken.»
Jurgen Beckers (Humo-journalist en jurylid) «Jonas was nog heel jong. En hij heeft veel gedronken, ja – hij leek wel een man on a mission (lacht). Maar hij is niet van de trap gevallen, heeft geen mensen in elkaar getimmerd en heeft amper groepen bespuwd.»
Dat jaar wordt Humo’s Rock Rally gesponsord door Opel.
Beckers «De redactie mocht twee Corsa’s gebruiken, op de zijkant stond in grote letters: ‘HUMO’S ROCK RALLY’. Helaas heb ik mijn Corsa al na een paar weken total loss gereden op de Brusselse Ring. Ik heb die auto nog op de parking van de Humo-redactie gekregen, maar alleen omdat het van Brussel naar Woluwe grotendeels bergaf gaat (lacht).»
Enkele weken later wordt ook de tweede Corsa, tijdens de finale geparkeerd voor de Ancienne Belgique, toegetakeld teruggevonden: twee grote krassen, aangebracht door een bezoeker die het niet eens is met de uitslag.
In het jurylokaal kunnen de gemoederen hoog oplopen, vooral tijdens finales. In 2000 vallen er bijna slachtoffers.
Van Springel «Mintzkov Luna en Admiral Freebee waren de twee kanshebbers. Op punten waren ze even goed. We hadden voor een ex aequo kunnen kiezen, maar dat is zo onnozel: je moet de knoop durven doorhakken. Sowieso was het al duidelijk dat de platenfirma’s voor Admiral Freebee in rijen stonden aan te schuiven. Ik dacht: Mintzkov Luna is een fris groepje, maar die zullen het iets meer nodig hebben. Het werd een nogal, euh, pittige discussie, ja.»
Mortier «Eigenlijk was iedereen ervan overtuigd dat Admiral Freebee moest winnen, maar Marc Van Springel drong erop aan dat we Mintzkov Luna het zetje zouden geven dat de Admiraal volgens hem sowieso niet nodig had.»
Beckers «‘Als Mintzkov Luna niet wint, spring ik oit het roam!’ Waarna hij ostentatief bij het raam ging staan: ik zie het nog voor me (lacht). We hebben er maar voor gekozen om geen sterfgevallen op ons geweten te hebben.»
Mortier «Wel een kans die we hebben laten glippen (lacht).»
Beckers «Twee jaar later heb ik datzelfde venster eens van dichtbij bekeken: bleek dat dat niet helemaal openging, het was een kiepraam. Als we dat hadden geweten, had Admiral Freebee misschien gewonnen.»
Govaerts «Dat was leuk aan die juryleden van de oude garde: ze konden zich geweldig druk maken. Patrick was tegen het einde van de avond meestal al een beetje high: hij was dus de kalmere man. Maar Marc kon zich opwinden en dat sierde hem: hij engageerde zich compleet voor een groep die eigenlijk nog bijna niets betekende.»
Van Springel «Ik heb door de jaren veel demo’s beluisterd, maar die van Mintzkov Luna was de beste die ik ooit gehoord heb. En dan slaagden ze er nog in om het beste nummer van die demo niet te spelen tijdens de preselectie óók. Straf! Alles klopte aan dat groepje.»
Na de finale wordt het zo gecommuniceerd: ‘Het harde aan wedstrijden als deze is dat er maar één winnaar kan zijn, en ook moet zijn: liever groepen die nog volop zoekende zijn en een wereld van mogelijkheden voor zich hebben, dan groepen die er al zijn, en toch helemaal nergens staan.’ Mintzkov Luna won Humo’s Rock Rally 2000.
Van Springel «Iemand heeft me verteld dat Admiral Freebee jaren later nog altijd een beetje pissed was omdat hij niet had gewonnen. Wat ik wel mooi vind: het toont hoeveel de Rock Rally voor muzikanten betekent.»
Mortier «Mijn ervaring is: zij die de Rock Rally niet wonnen, hebben dat doorgaans heel waardig gedragen. Gorky werd derde, en ik weet dat Luc De Vos dat altijd heel erg heeft gevonden – hij had zo gehoopt om te winnen. Maar hij heeft daar nooit openlijk over gezeurd, en hij is altijd een formidabele Humo-ambassadeur geweest. Hetzelfde met Admiral Freebee: Tom Van Laere had het moeilijk, maar hield dat netjes voor zich.»
Philip Bosschaerts (frontman Mintzkov Luna) «Van die discussies heb ik weinig gemerkt. Al de rest herinner ik me nog alsof het gisteren was. In de preselectie hebben we veruit ons beste optreden gespeeld. Luc De Vos is nog komen zeggen dat hij het goed vond. Als jonge snaken waren we daar zeer van onder de indruk.
»Tijdens de halve finales had onze gitarist een niercrisis – of nierstenen, ik weet het niet meer – en de hele dag lag hij halfdood in de auto op de parking. Hij heeft toch meegespeeld. Roos Van Acker heeft ons toen aangekondigd met: ‘Een rare vogel als zanger, een dame op bas en een Aziaat aan de drums: hier zijn... de Smashing Pumpkins!’ (lacht) Toen vond ik dat een domme opmerking, maar ze is wel bijgebleven.
»Tijdens de finale vielen de keyboards dan weer uit, wat op zich geen verrassing was: we konden ons nog geen fatsoenlijk materiaal veroorloven. Maar we hebben gewonnen, dat had ik niet verwacht. De Rock Rally was een geweldige ervaring, iedereen zou het eens moeten meemaken.»
