‘72 Seasons’ van Metallica is een sterke plaat, al zal het nooit meer een ‘Master of Puppets’ zijn

Wanneer Metallica een nieuwe plaat op de wereld loslaat, dan stopt die heel even met draaien. Naar nieuw werk van de hardst werkende – en best verdienende – mannen in de heavy metal kijkt nogal wat volk uit. Wij niet het minst.

‘72 Seasons’ komt alweer zeven jaar na ‘Hardwired… to Self-Destruct’ en is Metallica’s elfde studioplaat in veertig (40!) jaar. Sommigen zullen zeggen: ‘Hun twáálfde studioplaat, vriend’, maar ‘Lulu’ weigeren wij mee te tellen. Over ons lijk.

Opener ‘72 Seasons’ zet er meteen flink vaart in, en weet die de volgende zeven minuten en negenendertig seconden vast te houden. Er is weinig van te merken dat frontman James Hetfield en drummer Lars Ulrich dit jaar de 60 aantikken. Gitarist Kirk Hammett zit zelfs al een jaar op tram 6, en bassist Robert Trujillo volgt met zijn 58 jaar op amper een zucht. Maar vooralsnog heeft blijkbaar geen van de vier al een kamer geboekt in Huize Avondrood.

‘Never can I stop, ’cause the beast is hungry,’ schreeuwt Hetfield in het pijnlijk eerlijke ‘Shadows Follow’. Dat heeft niks te maken met zijn grote goesting om razendsnelle muziek te blijven maken, maar alles met de demonen waarmee hij nog altijd worstelt. Niet zo gek lang geleden liet hij zich nog maar een keer opnemen voor zijn alcoholverslaving, en vorig jaar liep zijn huwelijk na 25 jaar op de klippen.

In ‘Screaming Suicide’ mag Hammett zijn wahwahpedaal nog eens flink de sporen geven en ‘Sleepwalk My Life Away’ is moddervette blues. Ook de teksten van die songs bulken van de kommer en kwel. Bespeuren we daar een thema?

‘Lux Æterna’ was de eerste single die Metallica al eind november vorig jaar loste. Dat nummer leek zo weggelopen van hun debuut ‘Kill ’em All’ uit 1983. Als voorsmaakje van ‘72 Seasons’ was dat behoorlijk misleidend. Veel fans van het eerste uur hadden de lederen broek en vest alvast ingevet, maar als er één buitenbeentje op deze plaat staat, dan is het wel ‘Lux Æterna’.

In ‘Too Far Gone?’ vraagt Hetfield zich af of hij nog te redden is. We hopen van wel, James. Want ‘72 Seasons’ is een riff-o-rama zoals alleen Metallica die kan maken, met songs die gemiddeld om en bij de zes minuten halen, en sommige die daar vér overheen gaan. Met zijn elf minuten en tien seconden is het epische ‘Inamorata’ zelfs het langste Metallica-nummer ooit.

‘Echte’ thrashmetal speelt Metallica al lang niet meer, daar zullen ook de grootste diehards mee moeten leren leven. Maar als Michelangelo na zijn werk in de Sixtijnse Kapel alleen nog maar kelders was gaan witten, had hij dat zonder twijfel ook gedaan zoals niemand anders dat zou kunnen. En zo kan ook Metallica nog altijd als geen ander sterke platen maken, al zal het nooit meer een ‘Master of Puppets’ zijn.

Luister ook naar onze playlist:

Schrijf je in op onze wekelijkse muzieknieuwsbrief: