Vanavond op BBC2: een studioconcert van de broertjes Gallagher ingeleid door Jools Holland. Het verhaal van Oasis begon in 1991, blokkeerde in 2009 en kende één van zijn spannendste hoofdstukken in augustus 1996. Toen speelde de band op Knebworth twee dagen na elkaar voor telkens 125.000 fans. Op die groei- en piekjaren zoomt de nieuwe biografie ‘Supersonic’, de eerste met toestemming van de clan Gallagher, in. Het is de printversie van de vaak rare, altijd entertainende interviews die zijn afgenomen voor de gelijknamige Oasis-docu uit 2016. Humo presenteert: cigarettes, alcohol en negen fragmenten in een exclusieve voorpublicatie.
DE JEUGDJAREN
NOEL GALLAGHER «Ik ben geboren op 29 mei 1967 in Longsight (een wijk in Groot-Manchester, red.). ‘Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band’ kwam uit op 1 juni en ik geloof dat de radio van het ziekenhuis ‘Sgt. Pepper’s’ speelde toen ik werd geboren. Het is misschien niet waar, maar het is wel het verhaal dat ik al achtenveertig jaar vertel.»
PEGGIE GALLAGHER (moeder) «Mijn oudste zoon Paul kwam tien maanden nadat ik was getrouwd. Een jaar later kwam Noel en alles was prima. Alles ging goed, of dat dacht ik in elk geval.»
NOEL «Onze Paul had een eigen slaapkamer, die klootzak. Ik moest een kamer delen met Liam. Dat werd pas een probleem toen we tieners werden. Hij was enorm irritant... dat is nooit veranderd.
»Ik ging niet veel om met Liam voor ik bij de band kwam. Vijf jaar is op die leeftijd een groot verschil. Ik rookte op mijn vijftiende wiet en hij was net de korte broek ontgroeid. We hadden nauwelijks een relatie.»
LIAM GALLAGHER «Hij was een eenling, zo iemand naar wie je stenen gooit. Hij had een gitaar, dus hij vroeg er een beetje om. Dan zag je hem lopen met zijn gitaar en zijn maffe vrienden. Paul was een mod, dat dwong wat meer respect af.»
NOEL «Ik begrijp niet waarom Liam en ik zo verschillend zijn. We hebben dezelfde jeugd gehad. Ik ben geen verlegen muurbloempje, ben heel sociaal en ben dol op mijn vriendenkring. Maar ik kan ook zonder. Een paar jaar in de bajes? Eenzame opsluiting? Daar zou ik geen last van hebben.»
LIAM «Je moet oppassen voor mensen die zeggen dat ze het prima zouden vinden in de gevangenis. Dat zijn enge types. Ik zou het niet kunnen. Hij is een rare. Een fantastische gozer, maar ook een beetje een klootzak.»
HET EERSTE BEZOEK AAN AMERIKA
NOEL «De band zal me wel irritant hebben gevonden toen we naar New York gingen, want ik zei vrijwel meteen: ‘Ik heb Times Square al gezien, dus ik blijf in mijn hotelkamer om een enorme zak geestverruimende middelen tot me te nemen. Ik zie jullie bij de soundcheck.’ De Inspiral Carpets waren mijn leerschool geweest: als hun roadie had ik al op een podium gestaan, al was het maar om iemand zijn gitaar aan te reiken. Ik had tournees gedaan, ik had in tourbussen gereisd, ik wist hoe het werkte bij de douane. Ik kende het klappen van de zweep. Liam werd gek van de Amerikaanse douane-ambtenaren.
» - ‘Wat is het doel van uw bezoek?’
- ‘Wablief ?’
- ‘Het doel van uw bezoek.’
- ‘Hoezo bezoek? Ik ben een fucking rockster. Ik ben gekomen om je ziel te stelen.’
- ‘Oké, loopt u maar even mee, meneer. Deze kant op.’»
JASON RHODES (roadie) «We speelden in de Wetlands, een fantastisch zaaltje in het centrum. Echt te gek. Als je het optreden achter de rug hebt, ligt New York aan je voeten. Ik denk dat we die avond ‘de rock chicks’ hebben ontmoet.»
NOEL «Zij waren een beetje beroemd geworden door de feestjes die ze organiseerden na concerten. Alle bands belandden vroeg of laat in hun appartement. Die feesten werden drukbezocht, maar heel wild ging het er niet aan toe. Amerikanen denken al dat het een wild feest is als ze twaalf biertjes hebben ingekocht en er een halve joint rondgaat. Ik dacht: ik heb betere feestjes meegemaakt op woensdagmiddagen.»
LIAM «Het bier leek nergens op, maar gelukkig vonden we een Ierse bar, een pub in New York die gewoon The Irish Pub heette. Fantastische tent met de beste jukebox. We bleven daar altijd zitten tot vijf uur ’s ochtends. Dan kwam die vent naar ons toe: ‘Jongens, ik moet opruimen, jullie moeten weg. We gaan om acht uur weer open.’ Dan gingen we naar het hotel om twee of drie uur lang de minibar leeg te drinken en daarna weer naar The Irish Pub, waar alles weer van voren af aan begon. Goeie tijden, man.»
DE ANDERE BANDLEDEN
TONY MCCAROLL (Oasis-drummer van 1991 tot april 1995) «Ik was altijd moe. Ik had een loodzwaar leven. De anderen hadden in die tijd geen kinderen, geen verantwoordelijkheden. Ik denk niet dat ze daar oog voor hadden, ze begrepen niet waarom ik niet net zo luidruchtig en zelfverzekerd was als zij. Ik werkte tussendoor in de bouw omdat ik het geld nodig had.»
PAUL GALLAGHER (grote broer) «Als Oasis in hun beginjaren al een groots plan had gehad, dan had Tony McCarroll niet in de band gezeten. Guigsy (Paul McGuigan, Oasis-bassist van ’91 tot ’99, red.)waarschijnlijk ook niet. En Bonehead (Paul Arthurs, Oasis-gitarist van ‘91 tot ‘99, red.) ook niet, want die was al kalende. Als je het groots aanpakt, neem je toch mensen met haar?»
LIAM «Bonehead had altijd in rare bands gezeten en had altijd een instrument bij zich. Om te repareren of kapot te maken of erop te leren spelen. Zo was hij.»
NOEL «Hij was de lijm die alles bij elkaar hield. Ik durf zelfs te zeggen dat Bonehead in het begin de spirit van Oasis belichaamde. Het interesseerde hem allemaal geen fuck, en hij had groot gelijk.»
LIAM «Ik ben dol op zijn stijl van spelen. Geen fratsen. De simpele slaggitaar is een met uitsterven bedreigde kunstvorm. Het was in die tijd heel bepalend voor ons geluid. Een muur van geluid met Noel eroverheen en Guigsy voor de grondtonen.»
NOEL «Guigs voegde een zekere rust toe aan de band. Hij raakte nooit in paniek. Hij hield van cricket en ‘Doctor Who’ en wiet en Man City. Dan kwam Oasis, op de vijfde plaats zou ik zeggen. Een echte kluizenaar. We hebben tot 1998 met hem in de band gezeten, een jaar of zeven dus. Als ik alles zou opschrijven wat hij in die tijd tegen me heeft gezegd, kom je aan anderhalve paragraaf. Maar bassisten zijn altijd raar.»
DOORBREKEN IN AMERIKA
MARK COYLE (destijds live sound engineer bij Oasis) «Bands worden altijd onder druk gezet om door te breken in Amerika: dat wordt als ‘heel belangrijk’ beschouwd. Maar dat land is zo godvergeten groot, man. Je kunt er eindeloos touren. Als je dan thuiskomt, ziet je eigen tapijt er opeens anders uit. Dat zag ik altijd als een veeg teken: als je bij thuiskomst je eigen spullen niet herkende, was je te lang weggeweest en moest je opnieuw wortelen.»
LIAM «Coyley woonde in Liverpool, dus waarschijnlijk was het echt een ander tapijt. Er zal iemand hebben ingebroken die het had meegenomen.»
NOEL «Op MTV werden onze nummers ondertiteld. Kostelijk! Ze vroegen weleens of ik dat kwetsend vond, maar ik vond het fucking brilliant. Ze zouden het hele leven moeten ondertitelen.»
LIAM «Als ik eerlijk ben, wilde ik al snel gewoon naar huis. Kunnen we terug naar Engeland, waar alles op rolletjes loopt? Waar ze ons verstaan zonder ondertitels? Waar ze me Liam noemen en niet Leyton? Ik ken veel bands die over de hele wereld beroemd zijn geworden, maar ze hebben zich allemaal in hun kont laten neuken om dat te bereiken. Ik ben tevreden met wat we hebben bereikt. Mijn reet doet geen pijn als ik ga zitten.»
DE VIDEOCLIP BIJ ‘LIVE FOREVER’
NOEL «Ik had een afspraak met de regisseur, maar er kwam alleen nonsens uit. Op gegeven moment zei hij: ‘Ik denk dat we aan het einde het drumstel moeten begraven.’ Ik was dronken en zei voor de gein: ‘We kunnen ook de drummer zelf begraven.’ Waarop hij: ‘Ja! Fantastisch idee, fucking hell, echt fantastisch.’ Zo gemakkelijk is het dus, je kunt ook gewoon willekeurige shit voorstellen. Het werd een vreselijke video, niet om aan te zien. Het enige wat deugde, was dat ene shot van Liam, vastgebonden in een stoel, halverwege een muur, een paar meter hoog. Dat zou je nu niet meer van hem gedaan krijgen.»
LIAM «Ik had de hele nacht gefeest en toen ik daar kwam, in de haven geloof ik, hing er een stoel. Ik had niet geslapen en dacht meteen: je zult zien dat die klootzakken me in die stoel gaan zetten. Ontzettend stom. Ik zong en playbackte en hoorde dat ding kraken. Dat was wat mij betreft de kus des doods qua videoclips. Wie hangt er nu een stoel aan een muur?»
BEZOEK AAN ZWEDEN
NOEL «Bij ons tweede bezoek aan Zweden werd Liam gearresteerd voor winkeldiefstal.»
LIAM «Mijn moment van waanzin. Ik kocht een paar gymschoenen en op weg naar de uitgang dacht ik: ik pak ook wat scheermesjes mee. Ik deed ze in mijn zak en werd onmiddellijk in mijn kraag gevat. Geen idee waarom ik dat deed. Je zou zeggen dat ik meer had kunnen meenemen dan een pakje scheermesjes. Een fles whisky of zo. Of die schoenen waar ik veertig pond voor had betaald. Ze zullen me wel een boete geven, dacht ik. Ik kreeg altijd boetes. Al mijn geld ging op aan boetes. Ze zeiden: ‘Waarom jat je in hemelsnaam scheermesjes? Je bent een miljonair!’ Ik zeg: ‘Ik weet het ook niet, het spijt me ontzettend.’ Die saaie klootzakken hebben me even gepest en toen zijn we overgegaan tot de orde van de dag.»
NOEL «Liam werd gearresteerd en het hotel moest het ontgelden. Ik was er niet bij. Ik knoopte toen net internationale betrekkingen aan met Zweedse vrouwen, zoals het hoort. Maar hij ging videorecorders door de lobby van het hotel smijten. Ik heb dat nooit begrepen, dat stukslaan van hotelkamers. Het is zwaar werk, daar ga je van zweten. De hotelmanager kwam naar mijn kamer en riep: ‘Uit bed jij. Wegwezen, we gooien jullie eruit.’ Hij stond bij het raam tegen me te schreeuwen. Ik wist niet wat er aan de hand was, maar toen zag ik een telefoon en een nachtkastje langsvliegen uit de kamer boven de mijne. Ik liep langs de kamer van Liam en de deur stond open. Nog nooit zo’n puinhoop gezien. Hij had de hele kamer aan stukken geslagen. De Zweedse pers noemde ons beesten.»
JASON «De kop was ‘De dood van een hotelkamer’ of zoiets. Met een foto erbij van die totaal verwoeste kamer.»
LIAM «Destijds dacht ik gewoon: fuck it. Je bent bezopen en dan denk je: nogal saai hier, hè? En voordat je er erg in hebt, word je op straat gezet. Maar goed, dat soort dingen doe je als je dwaas en jong bent en het gevoel hebt dat je onoverwinnelijk bent.»
‘CHAMPAGNE SUPERNOVA’
NOEL «Ik herinner me dat we een keer tijdens een Europese tournee aan het hotel arriveerden en dat de kamers nog niet klaar waren. Dat maken alle bands mee. Dan zit je vier uur in de bus te wachten tot ze klaar zijn met een of ander congres over mineraalwater en de kamers leeg zijn. Bonehead zei: ‘Laat de nieuwe nummers eens horen.’ Dus ik speelde waar ik de voorbije weken aan had zitten schrijven. Er viel een stilte en er werd gehuild.»
BONEHEAD «‘Champagne Supernova’ was nog heel ongepolijst. Maar het deed me wat. Die nummers raakten een gevoelige snaar.»
NOEL «Toen ik hun tranen zag, dacht ik: zo slecht zal het niet zijn. Misschien is dit onze ‘Stairway to Heaven’. Bonehead was een emotionele jongen, die barstte altijd in tranen uit. Liam was ook heel emotioneel, maar bij hem liep het altijd uit op knokken. Guigs en ik waren nuchter: wij haalden onze schouders op en gingen over tot de orde van de dag. En de drummer had waarschijnlijk geen idee wat er speelde.
»Ik heb in de loop der jaren talloze vragen van journalisten gekregen over ‘Champagne Supernova’. ‘Walking slowly down the hall, faster than a cannonball... kan dat wel?’ Het kan zeker, als je maar genoeg drugs gebruikt. ‘En wat ís een Champagne Supernova?’ Man, je hoefde maar naar het publiek te kijken en je wist: wat maakt het in vredesnaam uit wat het betekent? Er zit veel verdriet in dat nummer, in regels zoals ‘Where were you while we were getting high’, en toch maakt het ook enorm veel geluk los. Dat schrijf ik toe aan magie. Ik zou je dolgraag vertellen wat de ingrediënten zijn van dat toverdrankje. Maar ik heb geen flauw idee. Als ik het wist, zou ik het nog steeds zo doen.»
AWARD-SHOWS
NOEL «We zaten een keer bij de Brit Awards aan een tafel met vrienden te praten toen iemand kwam zeggen dat we weg moesten. Alle awards waren uitgereikt, iedereen was naar huis en wij zaten nog rond de tafel als die gasten uit die sketch van Monty Python. We zaten gewoon te kletsen. Het was drie uur ’s nachts of zo, we waren daar de hele avond geweest.»
LIAM «We waren nogal arrogant en verwaand. We zullen ook wel te veel hebben gedronken. We gingen niet naar dat soort avonden om maar wat te zitten en ik kan me niet herinneren dat ik er ooit iets heb gegeten. Het waren marathonsessies zuipen. We dronken zoveel mogelijk en beledigden mensen. Gewoon voor de lol, al namen sommige mensen het nogal serieus. Soms gingen we te ver, maar in Manchester neem je elkaar voortdurend in de zeik, gewoon voor de lol. Misschien dat mensen uit het noorden er beter tegen kunnen. Die mensen daar hadden er soms moeite mee.»
NOEL «Ik heb mijn awards niet meer, ik geef ze weg als ik ze krijg. Als je op zo’n avond naast me zat en vroeg of je mijn award mocht hebben, dan kreeg je die. Ik heb alleen nog een Ivor Novello omdat mijn vriendin die in haar handtas had gestopt. Meer niet. Ze betekenen niets voor me. Ook mijn gouden platen heb ik niet. Het maakt je geen beter mens, geen betere songwriter, het maakt je plaat niet populairder. Wat je op het podium doet, dáár draait het om.»
HUN GROOTSTE RUZIE
JOHN ROBB (muzikant en journalist) «In de tijd dat Oasis in Rockfield aan ‘(What’s the Story) Morning Glory’ zat te werken, nam ik in de buurt een album op met de band Cable. Na een opnamedag zaten we in de pub in het dorp, en voor ons zat een gast met twee meiden. ‘Verdraaid, het is Liam!’ Waarna Liam: ‘Kom straks met ons mee, we hebben een feestje.’ Dus wij daarheen.»
BONEHEAD «We waren al dronken. Die uitnodiging was niet zo slim, want Noel en Owen (Morris, producer van de eerste drie Oasis-platen, red.) waren toen nog aan het werken in de studio. En toen kwamen wij dus aanzetten met gasten die we totaal niet kenden.»
NOEL «Ze kwamen terug met een stel smerige hufters.»
JOHN «Liam zei: ‘Wat vinden jullie van het album?’ Hij begon te dansen en voegde er zelf aan toe: ‘Goed, hè?’ Iemand antwoordde: ‘Het is shit, het lijkt op The Beatles.’ Je zag Liams irritatie toenemen. Ik dacht: ik ga me er niet mee bemoeien. Maar toen hoorde ik iets in elkaar storten, waarna ze begonnen te vechten.»
BONEHEAD «Het werd een enorme knokpartij. Zij waren onbeschoft, dus ik heb een van de jongens van die band een beuk gegeven.»
NOEL «Ik ben meestal niet zo’n vechtersbaas, maar die avond moet iemand me hebben getreiterd. Mijn motto is: als ik werk, dan wérk ik. Dan wil ik niet dat mensen in mijn buurt gaan klooien. In de studio wil ik snel en efficiënt zijn. Ik heb geen zin om vijf jaar aan een album te werken.
»Ik kan je niet meer vertellen waarom ik die avond ruzie kreeg met Liam. Ik denk dat een van mijn gitaren beschadigd was geraakt.»
LIAM «Noel en ik hebben in ons leven misschien vijf keer gevochten. Maar het is honderden keren gebeurd dat ze ons hebben moeten tegenhouden.»
NOEL «Dit was, denk ik, onze grootste vechtpartij.
»Guigs had altijd een cricketbat en de stumps van een wicket bij zich. Cricket is een obsessie voor hem. Ik herinner me dat ik Liam die avond voor zijn kop heb geslagen met dat bat.»
LIAM «Het liep totaal uit de hand. Whitey (Alan White, Oasis-drummer van 1995 tot 2004, red.) sloot zich op in een kamer terwijl ik de woonkamer kort en klein sloeg. Alsof er een orkaan overheen ging.»
NOEL «Whitey en ik zijn in het holst van de nacht vertrokken. Toen we weg wilden rijden, verscheen Liam uit het niets om nog een vuilnisbak naar de auto te smijten. Het was, geloof ik, Alans auto. En we kenden hem pas twee weken! Hij zegt: ‘Fucking hell, man. Wat is dit voor een band?!’ Ik zeg: ‘Maak je geen zorgen, je gaat dit soort dingen nog vaker meemaken.’»
OWEN «De volgende ochtend werd de schade opgemaakt. Liam had zijn voet gebroken, Bonehead miste zijn neus. Ik heb er niets van meegekregen, ik was buiten westen. Ik heb een bubbelbad van de Bodyshop genomen, heerlijk was dat. Aardbeien. Dat was een prima week. Bedje in, lekker slapen.»
MICHEAL SPENCER JONES (rockfotograaf) «Ik werd wakker en liep naar de kamer van Liam. Een totale ravage! Ik had er een foto van moeten nemen. De tv hing uit het raam, nog gewoon ingeplugd. Het dubbele bed was gehalveerd. Alsof een handgranaat was afgegaan.»
BONEHEAD «Het studiopersoneel arriveerde en deed alsof ze zoiets vaker meemaakten. ‘Oké, ze hebben geknokt, we ruimen het wel op.’»
MICHEAL «De plaatselijke klusjesman zei: ‘We hebben niet meer zoveel schade gehad sinds Ozzy Osbourne en Black Sabbath hier opnamen. Dat was nog veel erger.’»
NOEL «We namen daarna de tijd om even af te koelen. Ik geloof dat ik naar Jersey ben gegaan – geen idee waarom uitgerekend Jersey. Liam ging naar Portugal, als ik me niet vergis. We gingen er niet voor zitten om het uit te praten. We deden achteraf alsof er niets was gebeurd.
»Ik weet nog dat ik wel een Beatles-gesp voor hem heb gekocht. Misschien voelde ik me schuldig omdat ik zijn arm had gebroken. Of ik had dat ding voor mezelf gekocht, maar hij paste niet.»
LIAM «Zo’n ding kostte dertien pond, je kon ze overal kopen. Ja hoor jochie, het is weer helemaal goed.»
