CD★★★★☆
‘Alleen al hoe Rosalía ‘la pámpara’ rapt’: Op ‘Motomami’ verlangt ze naar grote stadions
Flamencoster Rosalía (29) kan de alegrías makkelijk onderscheiden van de bulerías. Op haar debuut ‘Los Ángeles’ (2017) stond de gitaar van Raül Refree centraal, op opvolger ‘El mal querer’ (2018) zat veel elektronica tussen de handclaps – excuseer: de palmas. Rosalía vangt ook veel wind: in Andalusië vroeg men zich af of een jonge vrouw uit Catalonië wel flamenco kon zingen. Een activiste met zigeunerroots vond haar flamenco niet naar bloed maar naar nepwimpers smaken. Rosalía antwoordde beleefd: ‘Ik vraag me nooit af of een lied juist of fout is. Ik denk liever: is het opwindend of niet?’
‘Bulerías’ is de enige echte flamencosong op ‘Motomami’: er wordt in gestampvoet, stemmen vallen in, even klapt het hele dorp mee. Om de rest van de plaat te vatten spoelen we eerst terug naar het zes maanden oude tussendoortje ‘Linda’. Samen met queer seksbom Tokischa voelde Rosalía zich toen ‘deliciosa como una cookie’. De tekst kwam niet van Marieke Lucas Rijneveld. De dames kusten maar waren geen koppel. Hun vingernagels waren lang. Hun vaginale koorts verspreidde zich van de Dominicaanse Republiek, het land van Tokischa’s bachata, tot Rosalía’s Barcelona.
Díé vibe hangt ook over opener ‘Saoko’, kort à la Ramones. Het gesamplede ‘Saoco Papi Saoco’ is van reggaetonveteranen Wisin en Daddy Yankee. ‘Saoko!’ is wat je roept als een dansbom straf is. Alleen al hoe Rosalía dat woordje la pámpara rapt: het betekent ‘de baas zijn’. Extra punten voor het jazzy pianostukje.
Ook ‘Chicken Teriyaki’ (gegrilde kip op Japanse wijze) is een dansje om mee viraal te gaan. ‘Bizcochito’ (‘koekje’) is iets voor de botsautootjes. In ‘La Combi Versace’ zit de typische dembowbeat voor danskonijnen onder een synth. Aan het eind van ‘Cuuuuuuuuuute’ (tien u’s) komen de beats uit een machinegeweer. De oorwurm ‘La fama’ met The Weeknd kent u al.
Er is ook een tweede wandelend buffet, zonder snelle Caraïbische ritmes. ‘Candy’ komt met hoge zuchtstem. ‘Hentai’ (in het echt mangaporno) werkt vooral op het sentiment. ‘G3 N15’ is een eenzame, versynthe stem, ‘Delirio de grandeza’ een oude hit van Justo Betancourt met Cubaans ritme. Het almaar autotuneriger wordende ‘Como un G’ (wederom Spaans voor like a boss) doet denken aan de piano in ‘Avril 14th’ van Aphex Twin.
In ‘Abcdefg’ is de a van alfa, de b van bandido en de i die van inteligencia artificial. In afsluiter ‘Sakura’ (vergankelijke bloesems van Japanse kersenbomen) staat Rosalía in een stadion. Ze zingt een soort ‘Que sera, sera’. Ze lijkt er trots op dat ze niet weet waar ze naartoe gaat. Of ze verlangt na corona naar volle stadions om in te pakken, dat kan ook.
