‘Alleen een liefhebber en kenner van het genre heeft iets aan deze plaat’

Elke week diept Mauro een opmerkelijke plaat op uit zijn uitgebreide verzameling. Deze week: ‘Abridged Perversion: A Shrimper Compilation of Shrimper Compilations’ (1993).

Ik schoof de compilatie ‘Abridged Perversion: A Shrimper Compilation of Shrimper Compilations’ in de cd-speler van mijn auto en reed naar waar ik die dag ook heen moest. Het is muziek die ik alleen kan of mag beluisteren als ik alleen in de auto zit of thuis ben, wegens extreem lofi en rauwer dan verse prei in een snuffmovie. Alleen een liefhebber en kenner van het genre heeft er dus iets aan. Zoals mijn vriend Fred Maessen van Brinkman Records, die het plaatje uitbracht in samenwerking met het Amerikaanse label Shrimper, thuishaven van introvert lofikabaal.

Ieder plaatje is dan nog met de hand genummerd, in een oplage van 500. En op mijn exemplaar werd al even handmatig een piepklein goudkleurig sterretje gekleefd, net als op de andere 499, neem ik aan?

Het suggereert een hecht ondergronds liefdesnetwerk door en voor emotionele ninetiespunks. Aan abstract lawaai nochtans geen gebrek. Zoals ‘Zisk’ van Insect Feelings: topnaam, toptrack. De, nu ja, zogezegde Beatles-cover ‘Happiness Is a Warm Gun’ door Punk Rock klinkt honderd procent buitenaards. Nee, ik overdrijf niet.

Lou Barlow, destijds de koning van de intellectuele punkrockblues, kon natuurlijk niet ontbreken op deze ‘Now That’s What I Call Music’ van de alternatieve scene van de jaren 90. Hij brengt het romantische ‘Certain Dance-Circumstance’ als Sentridoh, én de tweede referentie aan The Beatles met ‘Revolution #37’.

Lofi-rockers, belezen punks en cassetteruis: peak nineties.