concert★★★★☆
Als de sopraan van Lianne La Havas op Rock Werchter een vrucht was, zou het een sappige perzik zijn
Na haar optreden in KluB C is Lianne La Havas opnieuw een serieuze kandidaat voor de trofee van Meest Elegante Vrouw In Pop, R&B, Rock én Jazz sinds Sade Adu.
Volg al het festivalnieuws op onze Rock Werchter liveblog
Beginnen deden we met het oudje ‘Green & Gold’: het meisje Lianne - toen zes jaar - zit zich voor de spiegel af te vragen waar ze op haar 23ste zal staan. En daarna belanden we via ‘Can’t Fight’ meteen in haar derde plaat: het titelloze ‘Lianne La Haves’. Een break up-plaat waar de zesjarige La Havas zich nog niet veel kon bij voorstellen, maar die we haar beste vinden. De plaat is alvast het meest van haar.
La Havas vlakt de verschillen tussen haar platen live vanzelf uit omdat haar enige onderwerp altijd de liefde is geweest: in en uit liefde vallen, liefde voor jezelf vinden… In ‘Paper Thin’ raadt ze haar (ex-)geliefde aan eerst wat liefde voor zichzelf te vinden. ‘Paper Thin’ is mijn favoriet: het heeft een Londense vibe die met die van Tirzah gelijk loopt.
Wat ze meestal doet aan het begin: de elektrische gitaar heel even aanraken. Ook aan de drums, de bas, de toetsen en de backing is less more. Slechts af en toe wordt een song aan het eind iets echt weelderigs. In ‘Seven Times’ omgordt ze de akoestische gitaar: eventjes heel wat anders, daarna dezelfde stuwing van de hele band. Een heel goeie band trouwens.
La Havas kwam niet meer aandraven met 'I Say a Little Prayer' van Burt Bacharach en Hal David , maar coverde 'Weird Fishes/Arpeggi’ uit ‘In Rainbows’, haar favoriete plaat van Radiohead. Als ze het lied beluistert of speelt, zwemt ze in gedachten altijd over de bodem van de oceaan, op zoek naar wezens die in de diepste diepten leven. Ah, dàt is wat we in Werchter zagen gebeuren. De tweede, verrassende cover: ‘Cyanide’ van Daniel Caesar.
‘Unstoppable’ vertrekt vanuit ijle stemmen. Hadden we al 'Wat een band!’ Geroepen? Sorry. In ’No Room For Doubt’ kan haar backing-zanger heel goed het deel van het duet van Willy Mason neerzetten.
In afsluiter ‘Bittersweet’ hangt er geen gitaar meer om haar nek. Weer zo’n loom en toch dwingend ritme. Ik sta me na afloop twee dingen af te vragen. Eén: als La Havas ooit in de liefde geworteld raakt, gaan we dan heel andere platen krijgen? Twee: zoet vruchtvlees heeft schil en pit nodig voor dat beetje bittere smaak. Zullen we anders afsluiten met iets wat Wikipedia, Siri en de freaks op Reddit nog niet weten: als Lianne La Havas’ zeer wendbare sopraan een vrucht was, het zou een sappige, platte, witte perzik zijn. Je tanden raken net de pit niet, maar je voelt die steen wel.
Prachtig concert!
