Als Rammstein eruit wil met een perfecte plaat, zullen ze nog even moeten doorgaan

Rammstein is zo’n band waarbij je al na drie noten weet: aha, Rammstein! Dat kan snel in je nadeel beginnen te werken, maar onze Teutoonse vrienden tonen met ‘Zeit’ dat het zelfs na acht platen gewoon een vóórdeel kan zijn.

‘Armee der Tristen’ drijft binnen op een melancholische synthriedel en zet meteen een donkere toon. Titelsong ‘Zeit’ snijdt nog wat dieper in je al te sterfelijke ziel. ‘Schwarz’ is een powerballad die dingt naar een plaats op het Songfestival in de hel. De intro van ‘Giftig’ springt als een dolle zandvlo en trekt een pulserende stamper op gang: je kunt er vergif op innemen dat zanger Till Lindemann live op kenmerkende wijze met de vuist op zijn omvangrijke dijen gaat staan rammen.

‘Zick Zack’ spot met de botoxcultuur, zo fijngevoelig als alleen Rammstein dat kan: ‘Bauchfett in die Biotonne, der Penis sieht jetzt wieder Sonne’. Al even weinig subtiel besluit ‘OK’ dat het beest met twee ruggen maken ohne Kondom niet zonder risico is. Een paar songs verderop doet het kermisnummer ‘Dicke Titten’ er nog een handjevol bovenop.

Muzikaal stelt het niet veel voor, maar verwacht je live maar aan spektakel. Net wanneer je denkt dat je het niet veel zotter kan, haalt Lindemann in ‘Lügen’ zijn bulderende stem door de autotune. Nein! denken wij dan.

In ‘Adieu’ zinspeelt de band op hun afscheid, waarover al een tijdje geruchten bestaan. Maar als Rammstein eruit wil met een perfecte plaat, en niet met een gewoon sterke, zal het toch ‘Auf Wiedersehen’ moeten zijn.

Schrijf je in op onze wekelijkse muzieknieuwsbrief: