Alt-J deed op Rock Werchter in melancholie met een universitair diploma

‘Op negen in de VS, op drie in de UK… En op één in België!’ Joe Newman pochte zichzelf wat kilo’s bij toen hij, diep in de set van zijn alt-J, ‘Hard Drive Gold’ inleidde, en aanstipte hoe genadig de charts in dit land ‘The Dream’ beademen - hun nieuwe, vierde plaat. Maar Newman mócht pochen, want het bewijs van zijn bewering stond voor zijn neus te glimmen: The Barn, toch eerder een gestileerd Sportpaleis dan een petieterig jeugdhonk, puilde uit, en buiten de tent volgden duizenden zonder roezemoezen het concert op het scherm. Alt-J is een shortcut die niet uit de mode geraakt.

Toch moest het me wat tijd geven, dat merkwaardig mooie aardbeitje uit Leeds. Naar ‘Every Other Freckle’ en ‘The Actor’ stond ik wat onwennig te kijken - mijn schuld: ik zal wel altijd de toeschouwer blijven, niet het kind dat mee mag hinkelen. Maar vanaf ‘In Cold Blood’ was er geen ontkomen aan: de bezwering had op me gejaagd, en me te pakken gekregen. Ter hoogte van ‘Tessellate’ begreep ik helemaal waar alt-J over gaat. Dit, denk ik: je kunt jezelf consequent een pisbloem voelen, maar het ontregelende, stuurse moois vanop ‘An Awesome Wave’ maakt een naar het licht klimmende madelief van je.

Door ‘U&ME’ kleurde een prettige nervositeit, en ‘Chicago’ was eerst iets van The xx, daarna iets van New Order, en tenslotte iets van alt-J. Tussenin zat ‘Matilda’ - op de eerste rij in The Barn stonden jongens die dat liedje helemaal doorlééfden, de lieve weerlozen die hun hoge cholesterolwaarden niet bij de carbonnades-frites op de weide halen, maar bij dat ene liedje dat ze als een tedere tatoeage op hun huid laten branden hebben.

Ze zijn van een zeldzame slag, die van alt-J: wetenschappers die passioneel de liefde bedrijven, rekenwonders die in de tranerige uren voor middernacht poëzie lezen, boekhouders die na de dagtaak pasgeboren lammetjes de fles geven. Ze doen in melancholie met een universitair diploma.

‘Dissolve Me’ was een poeltje weemoed, je mocht er tot je knieën in. Had je je lief mee, dan pakte je zijn/haar hand. Was je alleen, dan kroop de kou in je spieren. Ach: mistroostigheid is een lelijk beest, maar laat het twee Chimay Blauw opslobberen, en het houdt z’n stinkmuil.

Overigens, want er dient nodig wat luchtigheid in dit stukje gepompt: had alt-J op toetsen een bijna-nationale bekendheid mee - Evert Winkelmans, van voetbalpodcast MIDMID? Hm, neen, toch niet: hij vermeldde slechts twee keer KV Mechelen, dus het zal toch gewoon Gus Unger-Hamilton geweest zijn.

Maar weer over naar ernst en niet te temmen weemoed: toen het applaus in The Barn het tedere priegelen op het podium al lang overstemde, klapte alt-J de deur dicht met ‘Breezeblocks’. Hun Pinback-song, en God en mijn naaste buren weten dat ik van Pinback-songs hou. Plots begreep ik ook waarom ik van alt-J hou. Dat heerlijke twijfelen tussen ‘I need you so’ en ‘I love you so’ in ‘Breezeblocks’, de manier waarop die twee zinnetjes elkaar voortdurend overhoop stuntelen: als het hart vol liefde zit, gaat de mond prachtig stotteren.

Schrijf je in op onze wekelijkse muzieknieuwsbrief: