DE DENDERENDE DERDE VAN SHAME
‘Altijd drinken, altijd snuiven: na de tour met Viagra Boys waren we halfdood’
‘Food for Worms’, de derde van Shame, is het bewijs dat ook een writer’s block een bescheiden meesterwerk kan opleveren. De groep zat maar wat aan te modderen in het repetitiehok toen hun manager besloot om twee concerten te boeken in The Windmill in Londen. Voorwaarde: de groep mocht geen enkele oude song spelen. Shame dook aansluitend de studio in met producer Flood – bekend van zijn werk met U2, Nine Inch Nails en PJ Harvey – en kwam er buiten met zijn meest voldragen plaat tot nog toe.
Op 5 april staat Shame in de AB, vandaag zitten zanger Charlie Steen en gitarist Sean Coyle-Smith voor onze microfoon, voor een interview dat – de wonderen zijn de wereld nog niet uit – niet via Zoom verloopt, maar zich in een Brussels hotel afspeelt.
HUMO Gefeliciteerd met jullie geweldige nieuwe plaat! Wat hadden jullie verwacht van Flood, en heeft hij jullie verrast?
CHARLIE STEEN «Nog geen klein beetje!»
SEAN COYLE-SMITH «De man is een legende. Een fenomenale producer, met een zak vol geweldige verhalen.»
STEEN «We wilden het koste wat het kost live opnemen, dus hebben we ervoor gezorgd dat alle songs klaar waren vóór we met hem gingen samenzitten. Hij stelde vragen als: ‘Waarom denk je dat deze baslijn werkt? Waarom denk je dat die vocal werkt? Is dit te lang of te kort?’ Hij wilde dat we alles probeerden wat er maar te proberen viel. Als het niet werkt: niks verloren. Flood zei: ‘Meestal kom je weer uit bij de eerste versie, maar omdat je er intussen van alles mee hebt geprobeerd, zal die versie toch beter zijn, omdat je ze met meer overtuiging speelt.’ We wilden die live-aanpak ook voor onze vorige twee platen, maar toen is het niet gelukt.»
HUMO Waarom niet?
STEEN «Voor de eerste hadden we maar tien dagen om twaalf songs op te nemen. We waren nog nooit in een studio geweest en dachten: tien dagen? Laten we dan eerst een blikje bier opentrekken en relaxen (lacht). ‘Drunk Tank Pink’ hebben we grotendeels op de computer opgenomen met James Ford. We kenden onze partijen niet goed genoeg om ze live te spelen.»
COYLE-SMITH «We waren gewoon niet strak genoeg.»
STEEN «James Ford is een intelligente kerel, hij wist dat we geen tijd te verliezen hadden. Hij kan goed knopen doorhakken.»
HUMO In de bio noem je ‘Food for Worms’ de Lamborghini onder de Shame-platen.
STEEN «Iedereen vraagt me nu wat ik met die vergelijking bedoel, maar eigenlijk weet ik dat zelf niet zo goed, behalve dan dat ik erg trots ben op de plaat. Ik ken niets van auto’s, maar iedereen weet wat een Lamborghini is.»
HUMO De song ‘Adderall’ is genoemd naar een medicijn dat in Groot-Brittannië vaak wordt voorgeschreven ter behandeling van ADHD.
COYLE-SMITH «Mijn vriendin neemt het. Het is de eerste keer dat ik van dichtbij meemaak wat ADHD is, en wat het medicijn doet. Het leek mij een interessant onderwerp voor een song, en het woord adderall paste mooi bij de melodie. Alleen moeten we voor de radio een alternatieve titel verzinnen – blijkbaar zit er een copyright op.»
HUMO ‘The Fall of Paul’ is zowaar nog explicieter. Weet Paul dat hij gevallen is?
STEEN «Paul is onze manager (lacht). ‘You can’t get younger, but you can get older / It’s the fall of Paul’. Hij is 57, en hij haat het om ouder te worden. En hij haat de song (lacht). Maar het was zijn idee om twee nieuwe sets in The Windmill te spelen – we moesten snel met songs komen, en ik heb de tekst ter plekke geïmproviseerd. Ik heb hem al meermaals gezegd dat die niet over hem gaat, maar ik heb niet de indruk dat hij het gelooft (lacht).»
HUMO Komt er een vervolg op jullie interviewprogramma ‘Shamestation’, of moeten we daarvoor op een volgende pandemie wachten?
STEEN «We zijn ermee bezig. Maar het wordt een podcast, babbels van een halfuur, zonder beeld. We hadden onze buik vol van Zoom. We hebben er onlangs in L.A. één opgenomen met Reggie Watts.»
HUMO De vorige keer dat ik je interviewde, wás via Zoom tijdens de lockdown. Je verwachtte toen een gigantische uitbarsting van vreugde en feesten als de pandemie voorbij zou zijn. Voldeed het aan je verwachtingen?
COYLE-SMITH «Het is uiteindelijk geleidelijker en iets meer ingetogen verlopen, nietwaar? Mensen gleden ongemerkt weer in hun normale leven.»
STEEN «Ik heb het totaal anders ervaren. De dag dat de pubs in Londen voor het eerst weer opengingen, was het aards paradijs, mate. Ik zou het zelfs de zotste dag van mijn leven durven te noemen. Ik ging naar de pub, en werkelijk iedereen die ik ken, was er. En iedereen had maar één doel: zo snel mogelijk straalbezopen raken (lacht). Overal waar je keek, hingen mensen aan en in elkaar. Drie weken lang ben ik bijna elke dag naar een barbecue of een tuinfeest geweest. En toen kreeg ik covid (lacht).»
COYLE-SMITH «Tijdens de lockdown was er één bar in Clapham die stiekem toch open was. De rolluiken bleven dicht, maar als je het wachtwoord kende, lieten ze je binnen. Zelfs mijn moeder ging erheen.»
HUMO Tot anderhalf jaar geleden had ik nog nooit van de Canadese kunstenaar Marcel Dzama gehoord, intussen heeft hij het artwork geleverd voor jullie hoes en die van Admiral Freebee.
STEEN «Ah, die ken ik niet. Ik weet dat Dzama eerder al hoezen had gemaakt, zoals ‘Guero’ van Beck. Onze manager had ons naar zijn Instagram-pagina verwezen, en ik was meteen verliefd. We wisten dat we voor de hoes iets grafisch wilden, we waren uitgekeken op de foto’s. Ik heb Marcel een berichtje gestuurd, en hij reageerde meteen: hij had onze muziek gehoord op KCRW in Los Angeles, en hij wilde met ons werken. Hij stuurde een hoop schetsen, en voor ons was het snel duidelijk wat het moest worden: dit is de voorkant, dit de achterkant, en dat de cover voor ‘Adderall’, ‘Six-Pack’ en ‘Fingers of Steel’. Hij heeft er zelfs geen geld voor gevraagd. Een paar gesigneerde vinylplaten, meer niet. En een gesigneerde plaat van Public Image Ltd., wat we via ons management hebben kunnen regelen. We hebben elkaar nooit ontmoet, maar de samenwerking verliep rimpelloos.»
HUMO Jullie waren recent nochtans in New York, terwijl Dzama in Brooklyn woont.
STEEN «Hij is er niet geraakt, ik denk dat hij in het buitenland zat.»
COYLE-SMITH «Misschien maar beter zo, het was de laatste dag van een maand touren met Viagra Boys, veel leven zat er niet meer in ons.»
STEEN «Geweldige kerels, maar zeggen dat ze van een feestje houden, is een understatement. Always drinking, always snorting.»
COYLE-SMITH (lacht) «Zou je dat nu wel zeggen?»
STEEN «’t Is de waarheid, toch? Ze zijn bijna allemaal getrouwd en hebben kinderen, en als ze op tournee zijn, dan, euh, nemen ze het er graag van. Het was voor ons geen makkelijke tour omdat zij live ontzettend goed zijn.»
HUMO Wie was de headliner?
STEEN «We wisselden af: de ene avond waren zij dat, de volgende avond wij.»
HUMO Om af te ronden: in de clip van ‘Fingers of Steel’ zien we jullie valse socialemediaprofielen aanmaken en commentaren verzinnen. Ik heb smakelijk moeten lachen.
STEEN «Alles wat je ziet, hoort en leest, mag op rekening van regisseur James Humby, één van de grappigste mensen die ik ooit heb ontmoet. Hij heeft zelfs de commentaren onder de clip verzonnen.»
HUMO De eerste die ik tegenkwam, onder het pseudoniem Josh Luck, kon alvast tellen: ‘Ik ben 3 jaar oud en deze song heeft mijn leven veranderd, net als dat van de aangetrouwde hond van mijn overgrootvader.’
STEEN (lacht) «Mijn favoriet was: ‘The Beatles meets Radiohead meets The Miles Davis Quintet, maar dan beter.’ Kijk, daar kan ik mee leven (lacht).»
Shame speelt op 5 april in de Ancienne Belgique.
