An Pierlé in de ‘Rewind’-reeks van de AB: een aangename ‘trip down memory lane’

An Pierlé beschikt voortaan over haar eigen tegel op de ‘walk of fame’ van de Brusselse AB. Dat heeft ze te danken aan ‘Mud Stories’, haar spraakmakende debuut uit 1999. 21 jaar later speelde ze die plaat nu, twee avonden na elkaar, nog eens integraal voor een levend publiek.

‘Het is een lange reis geweest’, vertelde de artieste, terugblikkend op een carrière die begon toen ze in 1996 in de finale van de Rock Rally figureerde, waarna ze prompt op de rem ging staan. Eerst wilde ze haar studies aan de Studio Herman Teirlinck afmaken, vervolgens toerde ze ruim twee jaar rond met de theatervoorstelling ‘Bernadetje’ van Victoria en voerde ze een lange onafhankelijkheidsstrijd met haar platenmaatschappij. Die wilde haar, om het métier te leren, namelijk koppelen aan een kransje ervaren songwriters uit New York ‘die ooit een kwart van een hit voor Céline Dion uit hun pen hadden geknepen’, maar verder geen benul hadden van waar dat meisje op haar zitbal nu precies naartoe wilde.

Pierlés onverzettelijkheid loonde. ‘Mud Stories’, een collectie liedjes over ‘cheap thrils’, hoogtevrees, kibbelpartijen tussen Picasso en Dalí, de liefde als roofdier, achteruit zwemmende vissen, bizarre kermisattracties en het libido van Christus, was een beginselverklaring die kon tellen. Een plaat vol surrealistische sprookjes, waarin innerlijke spanningen en conflicten de boventoon voerden. De vormgeving was sober: méér dan een stem, een steeds van klank veranderende piano en wat effectapparatuur had An Pierlé niet nodig om haar verhaal te vertellen.

Mocht alles volgens plan zijn verlopen, dan had de zangeres vorig jaar al de twintigste verjaardag van haar eerste langspeler gevierd. Helaas kreeg ze een enge ziekte die haar een poosje van de podia weghield. Maar nu ze aan de beterhand is, en er in deze barre coronatijden eindelijk weer –kleinschalige– concerten mogelijk zijn, is ze duidelijk blij dat ze het publiek nog eens van dichtbij in de ogen kan kijken.

In Brussel bleek meteen dat An Pierlé sinds haar eerste cd ouder, rijper en zelfverzekerder was geworden. Haar zangpartijen getuigden nog altijd van een opvallende souplesse, maar ze legde wél een grotere stembeheersing aan de dag. Bovendien was ze de naïviteit en het emotionele exhibitionisme van haar jonge jaren duidelijk ontgroeid. Met haar drammerige Sturm und Drang-attitude en percussieve pianospel, met echo’s van John Cale, katapulteerde ons dus terug naar een ander tijdperk. Pierlé voerde een onstuimig duel met haar klavier en wilde het duidelijk aan haar wil onderwerpen. Terwijl ze op de toetsen hamerde, liet ze niet zelden haar klassieke achtergrond doorschemeren. De piano was haar orkest, waarmee ze improviseerde of haar oude materiaal grondig vertimmerde. Dat deed ze overigens met de vanzelfsprekendheid van iemand die al jaren met haar instrument is vergroeid.

Uit songs als ‘Telephone’ bleek alras dat de jonge Pierlé geen doorsnee popmuziek maakte. Ze huldigde de vrije vorm, schurkte zich soms dicht aan tegen chanson of cabaret en ging daarbij –in ‘Tower’ bijvoorbeeld– geen theatrale uithaal uit de weg. Dé classic uit ‘Mud Stories’ blijft echter het titelnummer, waarin de moddervlekken op Pierlés regenjas symbool staan voor negatieve ervaringen, schuldgevoelens en de vele keren dat ze over dezelfde steen is gestruikeld. Zelfs bij ingetogen mijmerende liedjes als ‘Goddess’, ‘Fish’ of ‘Sad Lover’ zat vaak een venijnig addertje onder het gras verborgen: ‘If you go / I will stay / If you come / I will leave you’.

‘Ik had voor vandaag betere bindteksten beloofd dan destijds, maar ik weet niet of dat wel zal lukken’, waarschuwde An Pierlé, één en al ontwapenend gegiechel. Wél gaf ze af en toe uitleg over het ontstaan van haar songs. Het fraaie ‘Siamese Twins’ schreef ze bijvoorbeeld na het zien van de Franse science-fantasyfilm ‘La cité des enfants perdus’. Van de weeromstuit zouden de gescheiden Siamese tweelingen een metafoor worden voor de breuk met haar beste vriendin. Het wild voorbij galopperende ‘Nebraska’ (‘Ik noem het mijn Walibi-song omdat hij zo snel gaat als een rollercoaster’) schreef de zangeres toen ze nog dacht dat het om een stad in Rusland ging. ‘Gelukkig ben ik intussen veel slimmer geworden. Ik hoop van jullie hetzelfde’, gekscheerde ze.

Met het oog op ‘Mad Dog Watch’, waarin Pierlé met gierende stembanden uit de bocht dreigde te vliegen, vroeg ze het publiek een mysterieus geluid te maken dat op wolvengehuil geleek. Al even frivool en uitdagend kwam ze uit de hoek tijdens ‘God in a Cage’, een kwameisjesachtige afrekening met haar katholieke opvoeding: ‘I wanna recrucify jesus/ While singing bawdy songs / Just to see if he can really get a hard on’. Het hoofdstuk ‘Mud Stories’ werd elegant afgerond met ‘Pleasant Times’, een berçeuse geschreven met Julee Cruise, die u kent uit de soundtrack van ‘Twin Peaks’. De titel vatte volgens An Pierlé de teneur van de avond perfect samen.

De toeschouwers eisten en kregen nog enkele extraatjes, waaronder een doorvoeld ‘Sorry’ (uit ‘Helium Sunset’) en ‘Are Friends Electric’ van Tubeway Army, waarmee Pierlé lang geleden al opviel tijdens de Rock Rally. Tijdens haar ziekte las ze ‘De oorlog heeft geen vrouwengezicht’, een historisch werk van Svetlana Alexijevitsj, waaruit blijkt dat tijdens de tweede wereldoorlog ruim een miljoen vrouwen in het Rode Leger vocht. Dat boek inspireerde haar tot de Dire Straits-cover waarmee ze een streep onder de avond trok, al transformeerde ze ‘Brothers in Arms’ voor de gelegenheid in ‘Sisters in Arms’.

In Brussel stelden we vast dat niet alle songs uit ‘Mud Stories’ even waardig oud waren geworden (het Engels klonk soms een beetje raar). An Pierlé gaf ons het gevoel door een album met jeugdfoto’s te bladeren en zoiets leidt nu eenmaal tot afwisselend gênante en coole momenten. Maar haar debuut was wél het beloftevolle vertrekpunt voor alle fijne platen die nog zouden volgen. Al bij al dus een aangename trip down memory lane.