Arno door de ogen van de Humo-fotografen

We vroegen elf Humo-fotografen naar hun favoriete beeld van le plus beau. Albumfoto’s uit de oude doos, vergeten shoots, intieme portretten of gewoon zoals we Arno het beste kennen: live in actie, het beste van zichzelf gevend, en nog meer. Zoals hier, door de lens van Herman Selleslags op Humo’s Pop Poll in 1985.

Arno door de lens van Gie Knaeps

Ik maakte deze foto bij het uitkomen van zijn eerste solo-cd. Het licht dat ik had opgesteld, het decor: alles viel perfect op z’n plaats die dag. Arno was ook heel bereidwillig en werkte goed mee. Toen nog wel, later zou hij slechts met de grootste moeite te overtuigen zijn om even te poseren.

Arno door de lens van Koen Bauters

Het lijkt of Arno er mijn leven is geweest, een beetje zoals The Beatles of Jacques Brel. En toch. Het moment waarop de heer Hintjens mijn muzikale bewustzijn ‘upfuckte’, staat me nog haarscherp voor de geest: Charles et les Lulus op Marktrock Poperinge 1992. Op die zomeravond wist ik plots hoe rock-’n-roll klonk en eruitzag. Ik denk met evenveel weemoed terug aan die keer dat ik je mocht fotograferen met Paul Couter op het strand van Oostende. ‘La vie c’est une partouze’ zingt Arno. En meer hoeft dat ook niet te zijn. ‘Kzieje gèrn, Arno, dikke pieper!’

Arno door de lens van Johan Jacobs

Arno is de held van mijn jeugd. Samen met Marc Didden is hij de reden waarom ik na mijn studie aan het KASK in Gent meteen naar het bruisende Brussel ben verhuisd. Voor deze foto ging ik hem rond middernacht in café Le Coq ophalen. Het werd een onvergetelijk moment. Eigenlijk was elke fotosessie met hem een uitdaging. Hij haatte het, zei dat hij er impotent van werd. Op andere momenten zei hij: ‘Doe maar, ik ben een canientje in je handen.’ Merci, Arno!

Arno door de lens van Geert Van de Velde

Mijn favoriete beeld van le plus beau. Arno op het podium van de Lokerse Feesten in 2019. Enkele maanden voor hij zijn diagnose zou krijgen. Maar daar is dan nog niks van te merken: de energie spat er van af.

Arno door de lens van Guy Kokken

Als favoriet beeld kan ik niet anders dan voor een livefoto kiezen. Daar, op zijn podium, was Arno Hintjens de beste versie van zichzelf. Vol energie. Vol vuur. Vol leven. De microfoonstandaard heen en weer slingerend tussen zijn linker- en rechterhand. ‘Viva bomma, patatten met saucissen!’ Ik ben blij dat ik hem vaak heb mogen aanschouwen. En dat ik af en toe eens een foto mocht maken.

Arno door de lens van Stephan Vanfleteren

Een favoriete foto van Arno kiezen is moeilijk. Het is altijd bijzonder om hem te fotograferen. Er gebeurt altijd iets. Deze foto van 22 oktober vorig jaar is me het meest dierbaar. Na zijn chemo hij had zijn prachtige zilveren haren terug. Zijn humor was ongeschonden en zijn blik vol hoop. Arno was terug. Een paar maanden later bij hem thuis vertelde hij me: ’Ik heb een mooi leven gehad, maar het is over.’ Die nacht heb ik Brussel verdrietig verlaten met als enige gezelschap zijn plaat ‘Vivre’. Maar zijn leven was nog niet over. Die afscheidsconcerten waren niet alleen voor hem maar ook voor ons een troost. Hoe muziek als een medicijn werkt. Wanneer hij op zijn eerste optreden in de AB onverwacht rechtstond, was dat meer dat een magisch moment.

Arno is een voorbeeld van hoe je alles uit het leven moet knijpen. Op het eind maakte hij nog een nieuwe plaat. Dat is niet alleen moedig, maar ook groots. Ik heb altijd bewondering gehad voor mensen die ondanks tegenspoed niet ophouden. Ik zie het bij echte muzikanten, fotografen, filmmakers, kunstenaars. De echte gaan door tot het eind. Arno is een ode aan het leven. Die rode neon met ‘Vivre’ op het podium, door collega fotograaf Danny Willems bedacht, zal voor altijd in mijn geheugen flikkeren.

Arno gaat niet dood, zelfs niet wanneer hij sterft. Hij zit in ieder van ons. En ik ben dankbaar dat ik in zijn ogen mocht kijken.

Arno door de lens van Marco Mertens

Mijn shoots met Arno verliepen meestal nogal awkward. Tijdens deze shoot begon Arno een warrig verhaal te vertellen over Japanners die urinoirblokjes uit de wc halen om ze op te zuigen. Ik keek hem sprakeloos aan en kreeg deze grijns van hem. Ongrijpbaar man, groot muzikant.

Arno door de lens van Alex Vanhee

Arno had nooit zin om te poseren. Je kon hem ook niet regisseren: hij wilde zichzelf blijven. Daarom ging ik soms wandelen met hem in Brussel, of hier aan de Venetiaanse Gaanderijen in Oostende. Zo vergat hij dat we bezig waren met een fotoshoot. Maar soms vergat ik het ook, en werd er meer gebabbeld dan dat er foto’s werden gemaakt.

Arno door de lens van Koen Keppens

Mijn allereerste gepubliceerde concertfoto was er een van Arno. En 30 jaar later dit het laatste beeld dat ik van hem maakte. De kanker woedde al volop in z’n lijf, maar toch staat hier nog een krachtige man, fier rechtop. Voor het laatst. Na dit concert begon de chemokuur en het lijkt alsof hij alle energie vanuit het publiek tot zich wil nemen als extra kracht voor z’n zwaarste gevecht.

Arno door de lens van Saskia Vanderstichelen