Arooj Aftab in het Rivierenhof: rot van talent, grappig én ontroerend

Lied na lied betoverde zangeres Arooj Aftab ons in het wonderlijke Rivierenhof, waar ze zich liet begeleiden door een vrouw aan een harp, een man aan een staande bas en een hoop tsjirpende vogels in hun bomen. Maar na zowat elke prachtsong - ‘Diya Hai’, ‘Last Night’, ‘Mohabbat’... - kwam Aftab ook met bindteksten die niet zouden misstaan in een finale van Humo’s Comedy Cup. Na song twee was de toon gezet: ‘Ik had me voorgenomen om niet te drinken, maar fuck it.’

Arooj Aftab maakte met ‘Vulture Prince’ één van de platen van 2021. Haar leven in een notendop: op haar 15de speelde ze in Lahore in Pakistan ‘Wonderwall’ en ‘Seven Nation Army’ op gitaar. Op haar 20ste raakte ze binnen in het Berklee College of Music in Boston. Na haar studies werkte ze in New York aan de postproductie van films en was ze hoofd audio van de website Genius - u weet wel, die met liedjesteksten die artiesten zelf kunnen annoteren. Dit jaar won ze met de song ‘Mohabbat’ een Grammy in de categorie ‘Best Global Music Performance’ en is ze eindelijk muzikante in hoofdberoep geworden.

‘Ik zal later wel jokes vertellen,’ zegt Aftab na opener ‘Baghon Main’. De combinatie van Maeve Gilchrist op harp en Petros Klampanis aan de staande bas werkt duidelijk goed. Deze muzikanten zijn er zowat altijd bij geweest als Aftab nog maar gewoon een melodie en vier akkoorden van een lied klaar had, en dat zullen we vanavond in alle bochten en wendingen en improvisaties kunnen horen.

Ik sprak onlangs met Arooj Aftab en legde haar voor dat veel westerlingen zich lieten inspireren door de lang aangehouden dronegeluiden van dat deel van Azië waar zij als tiener woonde. Ik vroeg haar waarom ze, toen ze van Lahore naar Boston verhuisde, het omgekeerde deed: die oosterse drones gewoon laten wegvallen.

Haar antwoord: ‘Omdat ik van gaten en lege plekken in muziek hou. Een drone is een groot, constant aanwezig geluid en een muzikaal design dat me aan de grond houdt. Ik denk dat ik zelfs antidrone ben. Drones geven ook een meditatievibe, en die probeer ik op onze concerten zoveel mogelijk te vermijden. Ik merk dat sommige mensen een spirituele ervaring zoeken in ons werk. Prima, maar niet schrikken als er tussendoor een grap wordt verteld of whisky wordt gedronken op het podium. In een engelachtige, achtenswaardige houding krijg ik het er echt niet uit.’

Dat antwoord vat het concert een beetje samen samen: Arooj drinkt in Antwerpen geen whiskey, maar wel wijn. Ze zegt dat ze bang is dat de grote muggen boven het podium in haar mond zullen vliegen: ‘I’m not an outdoor person.’ Ze gaat de muggen ook met een echte spuitbus te lijf: ‘Ik ga mezelf vergiftigen. Al deze songs gaan trouwens over geïntoxiceerd en verliefd zijn. Zijn jullie nog nuchter?’

Weg meditatie!

Op plaat creëert Arooj Aftab echt een leegte. Mocht ze fotografe zijn, dan zou haar geportretteerde mens alleen in een hoek van de foto op wandel zijn en het eigenlijke onderwerp zou het lege landschap worden. In Antwerpen zit er wat meer vlees aan de songs, het klinkt wat minder sereen, spannender ook. De staande bas en de harp worden soms percussief bespeeld. Wanneer de staande jazzbas een in het begin onherkenbaar ‘Last Night’ aanzet, moeten we heel even denken aan de ‘Jazz Club’-sketches uit ‘The Fast Show’: hier zie en hoor je ook drie mensen die zich constant afvragen waar ze samen naartoe kunnen. Iedereen zit er ondertussen relaxed bij met een biertje. En de vogels doen mee. All things summer!

En dan weer die bindteksten: ‘Ik heb via Wikipedia vernomen dat er hier veel diamanten zijn. Take me shopping, guys!’ Eentje over een recent concert in Amsterdam: ‘De Amsterdammers hebben al mijn platen gekocht. Those bastards. Ik heb wel nog T-shirts, met mijn gezicht gelukkig op de rug.’ Eentje om het af te leren: ‘Is iedereen van Antwerpen? Nee? Jullie hebben echt gereisd voor mij? Geef me complimentjes!’

En tot slot die voor ‘Mohabbat’: ‘Bedankt, dit is onze laatste song, onze Grammy Award-winnende song, ik heb ’m voor het laatst bewaard zoals echte rocksterren dat doen. Ik overweeg om te leren crowdsurfen, maar hoe weet ik dat iemand me gaat opvangen?’ Iemand in het publiek: ‘Ik zal je opvangen.’

Arooj Aftab is een zotte doos die rot van talent is, haar vak kent en ontroert. Die combinatie is van het allerhoogste dat je in het leven kunt bereiken.