At the Drive-In: ‘Relationship of Command’

Eindelijk nog eens een plaatje dat we in eer en geweten - (dat wil zeggen: zonder door de platenfirma eerst uitvoerig gevoed, gelaafd en gepamperd geweest te zijn) Helemaal Ons Ding durven noemen. At The Drive-in - geweldige groepsnaam, trouwens - klinkt zoals Fugazi geklonken zou hebben, mochten die ooit voor het grote geld zijn gezwicht: denk aan hun cryptische teksten, complexe songstructuren en geestdriftige schreeuwduels, maar dan in een blitse Ross Robinson-productie. Meer dan een handige referentie is dit overigens niet, want hoewel er op ‘Relationship Of Command’ wel vaker uit het niet eens zo verre verleden wordt geput - wijlen Nation Of Ulysses is nooit ver weg, en qua retestrakheid kunnen ze moeiteloos wedijveren met tourgenoten Rage Against The Machine heeft deze groep onmiskenbaar een Eigen Geluid.

Zo vond blijkbaar ook Iggy Pop, die zijn stem leende voor het fantastische ‘Rolodex Propaganda’ en zichzelf voor een zeldzame keer eens niet belachelijk maakt; zo zal ook u, of toch het niet door de laatste Limp Bizkit-single murw gemepte deel van u, beamen na het beluisteren van ‘One Armed Scissor’, ‘Mannequin Republic’ en ‘Enfilade’, stuk voor stuk uit oerdegelijke riffs, meeslepende studio-fiorituren en onweerstaanbare meebrulrefreinen opgetrokken songs voor de jongste jaren flink verwaarloosde Erik Pinksterblom in ons allen. Of kent u een andere groep die een zo uit ‘The Ticket That Exploded’ weggekronkeld ijl-refrein als ‘It’s heavier than air - tell us is the black-box lying’ kan laten klinken als ‘We Are the Champions?

‘Relationship Of Command’ is, meer nog dan gewoon een geweldig goeie schijf, het bewijs dat gitaarrock anno Y2K best geraffineerd, pakkend en relevant kan wezen, en dus niet per se een welgemikte fluim in het gezicht van de collectieve intelligentie hoeft te zijn. Als u ons nu wil excuseren: er staan een bord linzensoep, een fluit champagne en een voor-deelpak Huggies op ons te wachten.