CD★★★★☆
‘Barn’ van Neil Young rammelt aan alle kanten, maar dat hindert niet
Time fades away: de muzikanten op deze plaat zijn samen meer dan 300 jaar oud. Dat is er een beetje aan te zien: geen strijkijzer krijgt de rimpels op hun gelooide gelaten er nog uit. En je begint het ook een beetje te horen, zeker aan de stem van vader Neil, die bijwijlen zo hard krast dat de honden spontaan aanslaan en het kalf begint te loeien. ‘Barn’ is Youngs 41ste plaat en zijn 18de met Crazy Horse.
Van de oorspronkelijke line-up blijft alleen de ritmesectie over. Danny Whitten ging dood in 1972 en Frank Sampedro, die hem opvolgde, werd in 2014 met pensioen gestuurd. De invloed van zijn vervanger Nils Lofgren, die ook al op ‘Tonight’s the Night’ meespeelde, is duidelijk te horen: de rammelende piano en de accordeon die weleens door het zwerk zweven zijn van Lofgrens hand.
‘Barn’ werd opgenomen hoog in de bergen in Colorado, in een gerestaureerde schuur op 2700 meter hoogte. Het was de hele tijd volle maan, houdt Neil Young vol, en dat is best mogelijk: aan de plaat te horen werd alles in een rotvaart opgenomen. Of het allemaal waar is, zal blijken uit de film die zijn muze Daryl Hannah over de opnames gemaakt heeft.
‘Barn’ rammelt aan alle kanten, en op sommige nummers lijken de akkoordenschema’s ter plekke bedacht, maar dat hindert niet. Meer nog: we zijn het een beetje gewend van Young, die zich er op zijn oude dag ook niet veel meer van lijkt aan te trekken. En Crazy Horse kan gewoon niet beter: eens een houthakker, altijd een houthakker.
Afwisseling genoeg: in warmte en liefde badende ballades, snijdende protestsongs over de toestand van de wereld en zelfs een simpele blues passeren de revue. Op de akoestische opener ‘Song of the Seasons’ wijst de mondharmonica de weg naar een song over deze tijd, waarin mensen met mondmaskers rondlopen – zelfs bij volle maan in Colorado. Maar dan is het gedaan met lachen. De hamer wordt voor het eerst bovengehaald op ‘Heading West’, een stomper over Youngs jeugd, een thema dat hem zelfs op zijn 76ste niet loslaat. ‘Trying to save the planet from a fuel burning mob’: op ‘Change Ain’t Never Gonna’ windt men zich collectief op over de tragische staat van de planeet, en ook dat is geen nieuw thema: vijftig jaar geleden voorspelde Young al het einde der tijden op ‘After the Goldrush’.
En zo neemt hij ons tien songs lang mee op een bekend pad, om te eindigen met een episch ‘Welcome Back’, dat zo op ‘Zuma’ of ‘On the Beach’ had kunnen staan. Met daarna nog een wiebelend, fragiel liefdesliedje: ‘Don’t Forget Love’. Een wijze raad.
Niemand doet beter.
