‘Behaaglijke watergolven aan het strand in harmonie met kosmische synths’

Elke week diept Mauro één opmerkelijke plaat uit zijn uitgebreide verzameling op. Deze week: de verzamelaar ‘Kankyo Ongaku: Japanese Ambient, Environmental & New Age Music 1980-1990’ (2019).

Onlangs stootte ik op een jaren oud nieuwsbericht met als titel: ‘Japanse astronaut 9 centimeter groter in ISS: ‘Ik groei zo snel als een plant’’. Een fenomeen dat daarboven blijkbaar wel meer voorkomt, omdat je er gewichtloos bent en er dus geen kracht aan je lichaam trekt. Een situatie waarbij ik een perfecte soundtrack kan aanbevelen: ‘Kankyo Ongaku: Japanese Ambient, Environmental & New Age Music 1980-1990’.

‘Still Space’ van Satoshi Ashikawa begint als een wellnessversie van het kinderlijke melodietje waarmee de buitenaardse wezens de mensen in ‘Close Encounters of the Third Kind’ proberen te charmeren. Met een fucking angstaanjagend gigantisch ruimteschip waaruit plots een oorverdovende claxon iedereen van zijn sokken blaast. Djeezes, bende onnozelaars. Nee, dan had men beter iets uitgekozen als ‘Variation III’ van Masashi Kitamura + Phonogenix, met behaaglijke watergolven aan het strand in harmonie met kosmische synths. Maar ook het lawaai van iemand die niet zoveel verder van ons opeens een houten constructie in elkaar begint te timmeren. Moet kunnen.

Gelukkig is er nog Yoshio Ojima’s ‘Glass Chattering’, dat ons toch weer wat verder richting kosmos stuurt. Het werd tijd. Maar welke tijd? Er bestaan blijkbaar verschillenden tijden tegelijk. Zo las ik in New Scientist – met ‘See the Light (Abridged)’ van Fumio Miyashita op repeat – dat mysterieuze radioflitsen uit het heelal zijn ontdekt. Waarop, een muisklik verder, in een nog oudere publicatie blijkt te staan ‘dat er vreemde verschijnselen in het heelal zijn, en de volken op aarde in paniek zullen raken’, door ene Lucas 21:25-27.

Bezopen kosmische toestanden.