Best Kept Secret gewikt en gewogen: dit waren de beste en slechtste concerten

Best Kept Secret 2022 - de eerste editie sinds 2019 - kwam in zijn geheel traag op gang, maar mondde uit in een avontuurlijke driedaagse waar het nooit minder dan goed toeven was. Meer genialiteit dan idiotie, meer schone liedjes dan lelijke en dus meer last om hoogtepunten te selecteren dan om de dieptepunten in een beperkt aantal zinnen te vatten. Beiden moesten gebeuren, beiden zijn gedaan: met deze herinneringen kwamen we terug uit de Beekse Bergen.

HOOGTEPUNTEN

Nick Cave (★★★★★): Welke containervracht aan superlatieven kunnen we nog opentrekken voor Nick Cave? Sinds een jaar of tien heeft hij een creatief hoogtepunt bereikt in een carrière die aan hoogtepunten al geen gebrek had, en zijn concerten zijn uitgegroeid tot religieuze, spirituele ervaringen. Op Best Kept Secret was het niet anders. In ‘Higgs Boson Blues’ liet hij u zijn hartenklop voelen – Boom! Boom! Boom! – om de fan die hem op zijn schouders had genomen achteraf te bedanken met een welgemeend “I fuckin’ love you, man.” Zijn hart klopt voor zijn fans, en dicteert ondertussen het ritme van hun bestaan.

The Strokes (★★★★☆): Had u ons vijf jaar geleden, toen The Strokes op sterven na dood leken, gezegd dat wij hen nog een topset zouden zien spelen, hadden we u niet geloofd. We hebben er láng op moeten wachten: de twintig minuten vertraging waarmee Julian Casablancas en co. begonnen kon er ook nog wel bij. Nog een uur en een kwartier later – een ongewoon weemoedig ‘Ode To The Mets’ zou nog volgen als bisnummer – hadden we vrijwel elk hokje op ons lijstje met torenhoge verwachtingen afgevinkt.

‘Take It or Leave It’ mocht de set afsluiten: Casablancas had zijn beste stem voor het einde bewaard, Albert Hammond Jr. zette zich op zijn dooie gemak op het drumpodium van Fab Moretti, en met z’n vijven tezamen trokken ze alle registers open. Een compromisloos slotakkoord, zoals het dat dik twintig jaar geleden ook al was op hun legendarische debuut Is This It?. Wie nog niet bekeerd was tot The Strokes, zal het na Best Kept Secret vermoedelijk ook niet zijn. Wie wél al het juiste pad had gevonden, kwam op een prachtige bestemming terecht.

Fontaines D.C. (★★★★☆): Vijf rauwe, maar belezen jongens uit Dublin: hoeveel bands vernoemen een nummer naar de auteur van Lolita (‘Nabokov’) en namedroppen een auteur als James Joyce? Een furieus ‘Boys in the Better Land’ – een sarcastische sneer naar hun thuisland die Joyce vast had kunnen pruimen – was een climax om wild van te worden, en dat dééd u ook.

De titelsong van hun nieuwste, ‘Skinty Fia’, klonk dan wel iets te monotoon om de hele wei te boeien, maar die van de vorige plaat, ‘A Hero’s Death’, is niets minder dan een moordsong. De dreunende baslijn van ‘Televised Mind’ vormde overigens de soundtrack bij een horrorfilm waarin snijdende gitaren slachtoffers maakten in het publiek, terwijl het iets tragere, naar The Jesus & Mary Chain ruikende ‘Big Shot’ – wat kan dit vijftal heerlijk lawaai maken – het strand van de Beekse Bergen een delirium bezorgde. Chatten heeft een klaver op zijn pols getatoeëerd en gitarist Conor Curley was een wandelend bord Guinness-reclame, maar geloof ons: Ierland is te klein voor deze vijf boys from the better land.

Big Thief (★★★★☆): Wie frontvrouw Adrianne Lenker in de gaten hield, kon niet om de vulkanische passie heen waarmee ze de songs te lijf ging. Temidden van gitaren die krijsten en krasten, wrong ze haar zieltje uit als een in Spleen gedrenkte vaatdoek, zoals in het heerlijk neurotische ‘Black Diamonds’ waar Lenker en kornuiten driest ramden op de snaren. Drift en nijd als pleisters voor wanhoop. Big Thief kwam forser, agressiever en compromislozer uit de hoek dan op plaat en hield het publiek een uur lang aan zijn weerhaken. Dreigend en onberekenbaar: zo hebben we onze indie-artiesten graag. Van de gemoedelijkere, elektronischere nummers uit de nieuwe bejubelde plaat ‘Dragon New Warm Mountain I Believe In You’ geen spoor op Best Kept Secret. Da’s misschien een heel klein beetje jammer, maar dit concert duldde nu eenmaal geen afleiding. Grand cru.

Jessie Ware (★★★★☆): De Britse slalomde vaardig tussen de extravaganza van Róisín Murphy en de kitsch van Kylie zonder aan eigenheid in te boeten. Haar popklassieker ‘Wildest Moments’ gonsde van de gospel, ja, maar ook recente discosongs zoals ‘Ooh La La’ en ‘Hot N Heavy’ vonkten naar behoren. Het publiek lustte er pap van. Alleen jammer dat de beats vanop één of andere harde schijf werden afgespeeld. Was het te duur om een goeie elektroband mee op sleeptouw te nemen? Nu ja, wie het aandurft ‘I Feel For You’ van Prince te coveren, verdient hoe dan ook een pluim.

Sampa The Great (★★★★☆): Soms moet je gewoon even geduld hebben met een artiest. Zo begon Sampa The Great er enigszins zoekend en twijfelend aan met raps die in lauwe confectiesoul lagen geweekt. Gelukkig hadden we de Zambiaanse rapster al eerder in de Brusselse AB zien triomferen, dus we wisten wat ze in haar mars had. Halverwege kantelde de show, zoals verwacht, bij ‘Black Girl Magic’: een liedje waarin Sampa zich afvraagt wat haar jongere zus over zichzelf denkt wanneer ze in de spiegel kijkt. ‘OMG’ en het funky militante ‘Final Form’, waarin zij en haar bandleden met opgeheven vuist ‘black power!’ scandeerden, trokken niet zomaar rimpelingen, maar heelder vloedgolven door de tent. Topfeestje.

Amenra (★★★★☆): De trots der Belgische Zware Metalen dwong de meer dan halfvolle tent zijn krochten in met een furie waar weinig stervelingen zich op een zonnig middagje aan durven wagen. De sound zat perfect: niet onbelangrijk voor een genre waarbij een povere geluidsmix dodelijk kan zijn. Gitaren die nu eens grofkorrelig over onze kruintjes schraapten en dan weer met tsunamikracht maag en darmstelsel overhoop haalden. Drums die zowaar als drúms klonken – veel gekker moet het niet worden – en niet als waspoederdozen. Een basgitaar die zich als een halsstarrige streptokok vastzoog aan keel en slokdarm. En frontman Colin H. van Eeckhout heeft al lang geen vleeshaken meer nodig om een publiek bij de les te houden.

DIEPTEPUNTEN

alt-J (★★☆☆☆): Vernuftig zijn hun songs wel, maar op Best Kept Secret (en niet alleen daar) misten ze te vaak bezieling. Voor de gitaarlicks op hun laatste plaat The Dream, waarvan ‘Bane’ voorzichtig de show mocht openen en ook ‘The Actor’ de revue passeerde, lijkt zanger-gitarist Joe Newman de mosterd te hebben gehaald bij Ennio Morricone, maar het publiek temmen of opzwepen met zes snaren lukte hem niet. In de laatste rechte lijn werd een blik publiekslievelingen uit hun inmiddels tien jaar oude debuut An Awesome Wave opengetrokken, met enig succes: ‘Taro’ en de waardige afsluiter ‘Breezeblocks’ werden netjes meegezongen. Maar het mocht wel ietsje meer zijn.

Nilüfer Yanya (★★☆☆☆): Net nadat Wolf Alice een blik rocklawaai opentrok op het hoofdpodium en enkele uren voor Savages-zangeres Jehnny Beth haar vervaarlijke blik door The Secret zou laten glijden, wilden wij onze voorliefde voor vrouwelijke indierock botvieren bij deze Britse gitaargodin. ‘Midnight Sun’ begon ook mooi, voorzichtig sprankelend, en de saxofoon mocht het nummer laten openbloeien. Maar de verwachtingen die inmiddels rond haar naam hangen, kon de 27-jarige uit Londen nooit helemaal inlossen.

Leon Bridges (★★☆☆☆): De Amerikaanse soulzanger liet de retro-r&b die voor zijn doorbraak zorgde achterwege, evenals de funkvibes waarmee hij ooit de popmarkt probeerde te veroveren. In de plaats kregen we iemand die eruit zag als een wereldwijze consciousrapper uit de nineties maar die niet verder kwam dan wat stuurloze bluespop. ‘Smooth Sailing’ turnde hij om tot potsierlijke southern rock die de charmes van het liedje nekte. ‘Motorbike ‘ was een zootje. De morsige geluidsmix met een te luide, zompige bas hielp evenmin. Net toen ‘Brown Skin Girl’ over z’n slepende ritme dreigde te struikelen, mikte Bridges een kwak afrobeat in de punch die de song prompt vleugels gaf. Nu ja, erg veel beterschap kwam er niet. De Khruangbin-collab ‘C-Side’ klonk lusteloos, vol chaotisch galmende instrumentpartijen. Het hitje ‘Texas Sun’ sprankelde dan weer wél, gek genoeg. Geweldige zanger, daar niet van, maar op BKS deed de wisselvalligheid hem de das om.