‘Bestaat er iets droevigers dan Kerstmis? Jazeker. Namelijk kerstmuziek’

Elke week diept Mauro één plaat uit zijn uitgebreide verzameling op. Deze week: ‘A Christmas Record’ (1981) van Suicide, Cristina e.a.

De oude zatlap, ’s middags al aan de toog, heeft meer dan gelijk, zonder ook maar een woord te zeggen: het leven is door en door slecht. Je zou het niemand toewensen. Nu ja, alsof men een keuze heeft. Met of zonder een god. Kies je overtuiging maar. Hij mijmert wat over de incarnatie of vleeswording van alle wezens, want het is bijna Kerstmis. Wanneer God per se weer eens mens wil worden, opdat de mens God zou worden. De meest perverse mop mogelijk, denkt de oude zatlap, en hij wenkt voor een nieuwe pint.

Bestaat er iets droevigers dan Kerstmis? Jazeker. Namelijk kerstmuziek. Maar kijk, en ook dat is God, wonderbaarlijk genoeg bestaan er wel degelijk coole kerstdeuntjes. En ze staan dan ook nog allemaal op dezelfde plaat: ‘A Christmas Record’ uit 1981. Dank u, Heer. ‘My Silent Night’ van Lisi klinkt als cyborg reggae en kon bijna iets uit 2022 zijn. Wat volgt, is meer dan een hoogtepunt. Alan Vega, de Elvis van de New Yorkse mean streets, doet wat hij bij leven altijd heeft gedaan. Melancholische punk met een psychotisch randje door één van de belangrijkste, baanbrekendste rocker-kunstenaars aller tijden.

Dit is een ongelofelijke plaat. Niemand gedraagt zich ironisch of wordt echt baldadig. Daar zijn deze artiesten te slim voor. Er is dan ook geen enkele aanleiding om je niet te amuseren bij een line-up met Material, Nona Hendryx, Cristina, Charlélie Couture, August Darnell (Kid Creole), Was (Not Was), Suicide, James White en Lio. Vrolijk kerstfeest, oude zatlap.