Bewezen op Rock Werchter: Beck kan het nog. His black tambourine is still shaking

Gewoon even de eerste songs opsommen die ons te binnen schieten die Beck in The Barn niét heeft gespeeld: ‘Paper Tiger’, ‘Saw Lightning’, ‘Sexx Laws’ en ‘Debra’. Evenmin meegebracht: ‘Beercan’, ‘Gamma Ray’ en zijn Quaker-hoed (waar hij nochtans uitstekend mee stond).

Beck was 25 minuten te laat, maar repte daar met geen woord over. Het eerste deel was een greatest hits. Voor intro’s gebruikte hij onder meer stukken van atmosferische tracks uit het nog vrij nieuwe ‘Hyperspace’. In de meeste geselecteerde songs leek de zomer zelf ons leek toe te zingen.

Beck speelde de hits in verkorte vorm, snel na mekaar: het beginstuk met ‘Mixed Business’, ‘Devil’s Haircut’ ‘Dreams’ (‘Dreams D-D-D-Dreams / she’s makin’ me high’) en ‘The New Pollution’ kwam in een rotvaart. De overgangen waren prachtig uitgeknobbeld.

‘The Valley of the Pagans’ is een song die hij met Gorillaz schreef. Daarna weer snel aaneengeregen: ‘Wow’, ‘Hollywood Freaks’, ‘Que Onda Guero’, ‘Nicotine & Gravy’ en ‘Girl’; die laatste ken ik als ‘My sun-eyed girl’.

In het midden van de show zat een kostuumwissel. ’s Mans elastieken benen doen het nog, De veelkleurige, soms (bewust?) ietwat gedateerd aandoende flitsbeelden waren best mooi.

Het publiek zong en klapte naar hartelust. ‘Dear Life’ blijft bij mij het meest hangen. Tijdens ‘Loser’, het slackeranthem gemaakt door iemand die nooit een slacker is geweest, blijft iedereen graag uit volle borst meezingen met ’Soy un perdedor / I’m a loser, baby / so why don’t you kill me?’. En daarna kan hij niet veel meer mis doen en ziet hij zijn kans schoon om ons voor te stellen aan minder bekende funky songs, zoals ‘Missing’. Stuk tekst van ‘Up All Night’ dat de sfeer van het concert vat: ‘Just wanna stay up all night with you / There’s nothing that I wouldn’t rather do’.

Er werd niet in de zachte psychedelica van ‘Morning Phase’ gedoken, maar hij speelde wel twee trage en op het sentiment werkende covers: ‘Everybody’s Gotta Learn Sometime’ van The Korgy’s en ‘True Love Will Find You in the End’ van Daniel Johnston.

De sfeer van Werchter en Best Kept Secret van 2016 met de kleine bezetting was terug. In een grotere groep is hij ernstiger, belerender en zijn zijn bindteksten soms wat lang.

‘Where It’s At’ moest er uiteraard bij zijn. De straffe concertafsluiter ‘E-Pro’ liep uit in gesoleer en feedback, maar ook daardoorheen bleven de aanstekelijke Na-na / na-na-na-na-na-na’s nagalmen.

Beck kan het nog: his black tambourine is still shaking.

Schrijf je in op onze wekelijkse muzieknieuwsbrief: