Beyoncé in Brussel: met haar nieuwe stadionshow heeft Queen B zichzelf opnieuw overtroffen

Beyoncé bracht de glitterpolonaise en een discopaard naar het Koning Boudewijnstadion, paaldanste op een maanwagen, zong vanuit een venusschelp en liet de concurrentie bij haar vertrek uit Brussel een lat op eenzame hoogte achter. Wordt een popconcert ooit imposanter dan dit?

Het was van 2016 geleden dat Beyoncé Giselle Knowles-Carter voet aan grond zette in België voor één van haar druk bijgewoonde demo’s rond spektakel in de showbizz. Met de ‘Formation World Tour’ van dat jaar gaarde Bey de superlatieven bijeen met het gemak waarmee een ervaren herder zijn schapen verzamelt. Met haar nieuwe stadionshow heeft Queen B zichzelf echter opnieuw overtroffen.

Vorige week ging de ‘Renaissance World Tour’ in première in Stockholm, Brussel stond als tweede stad op de agenda. In het begin van een wereldtournee ingepland staan kan het nadeel hebben dat het begin nog weifelend is, dat je deel uitmaakt van het voorspel en de climax voor een ander is weggelegd. Hadden wij geluk: Beyoncé doet niet aan opwarmen.

In het Koning Boudewijnstadion opende de Amerikaanse popster met een indrukwekkende projectie die nog het best te omschrijven valt als een erotische adventskalender waarbij Bey vakje na vakje iets meer bloot gaf. Het gejoel was dan al oorverdovend, op een moment dat de eerste echte uppercut nog moest volgen.

Die kwam er met ‘Dangerously In Love 2’. Geen ‘Run The World (Girls)’ of ‘Formation’ dus, het grof geschut waarmee ze haar vorige solotournees opende. Met verder ook ballades als ‘Flaws and All’ en ‘1+1’ koos Beyoncé voor de aanpak van een sadistische koraalslang die een spitsmuis in het vizier krijgt maar zijn prooi eerst in vertrouwen neemt alvorens te verslinden.

‘I love y’all’ vertrouwde ze de 50.000 aanwezigen toe, maar dat obligatoire gefleem terzijde: Mrs. Carter maakte in het openingskwartier indruk door de toonladder als een ruitenwasser met ADHD op en neer te klimmen zonder daarbij een trede te missen. Op papier lijkt het begin van de ‘Renaissance World Tour’ aan de brave kant, in werkelijkheid viel Beyoncé met haar superieure stem meteen met de voorgevel in huis.

Los van de stemacrobatie viel in de eerste van zes acts haar voorliefde op voor al wat glossy is. Bij elke kostuumwissel veranderde Beyoncé iets meer in een funky Dirk Frimout, toetsenist Emily Bear – vaak werkzaam achter een spiegelpiano – had een zilverkleurige coupe en de couturier van de overige bandleden zou zomaar aandelen kunnen hebben bij een aluminiumfolieproducent.

Waar ‘scifi’ en ‘disco’ na twintig minuten nog geen trefwoorden waren, veranderde de set vanaf ‘I’m That Girl’ in een futuristische rave waarbij robotarmen een andere soort Beyoncé op het podium deponeerden. Ze werd half cyborg, half Teletubbie en marcheerde met haar zwerm dansers vanaf dan met veel zwier over de catwalks die in het Koning Boudewijnstadion waren aangelegd.

Niet alleen het tempo ging de hoogte in (‘Cozy’, ‘Cuff It’, ‘Break My Soul’ werden minifuiven), ook qua spektakelwaarde schakelde ze meteen vier versnellingen hoger. Op het moment dat haar begeleidingsband The Jacksons’ ‘Shake Your Body’ in ‘Break My Soul’ moffelde, zette ze een glitterpolonaise in en doemde verderop een metersgroot discopaard op, terwijl Queen B eerder al een choreografie had uitgevoerd met vliegende kaders en een set beddengoed.

De ‘Renaissance World Tour’ voelde als een paddotrip tijdens het bedrijfsfeest van NASA, geleid door een dj die songs uit Beyoncés laatste plaat (op twee nummers na speelde ze ‘Renaissance’ integraal) afwisselde met oude kleppers (‘Diva’, ‘Naughty Girl’) en de klassiekers (‘Run The World (Girls)’, ‘Crazy In Love’). Ze knipoogde naar Donna Summer, Lil Uzi Vert, Megan Thee Stallion of The Jackson 5, met als één van de hoogtepunten de manier waarop ze ‘Black Parade’ en Kendrick Lamars ‘Alright’ tot een verrukkelijke pretzel vlocht.

Technologische hoogstanden – vaak in scifi-stijl – en kortfilms waren de lijm die de verschillende acts met elkaar verbonden, maar waar intermezzo’s doorgaans dienen om bier te tanken, lieten de constante impulsen het niet toe om af te dwalen. Tijdens ‘Savage’ waagde de superster zich aan een minisessie paaldansen op een maanwagen en de spotlights tijdens ‘Plastic Off the Sofa’ en ‘Virgo’s Groove’ deelde Bey met een reusachtige venusschelp. We waren nog het minst onder de indruk van het vuurwerk, waar pyrotechnisch materiaal bij andere stadionacts vaak voor het meeste spektakel zorgt.

In een show die zich grotendeels afspeelt in een ander universum zijn het niet alienachtigen of robots die van dit Beyoncé-concert een referentieshow maken, wel de mensen op en achter het podium. Hoe adembenemend goed kan een liveband spelen? Hoe hard kan je onder de indruk zijn van dansers? Hoe onvermoeibaar zijn die mensen trouwens? En hoe strak kan een productie zijn?

Hoe aimabel kan een popster zijn? Want ook al flirtte hare majesteit tweeënhalf uur met de perfectie, ze kwam nooit als buitenaards over. Toen aan het eind van ‘Love On Top’ een uitzinnige massa a capella overnam, viel Beys mond open van verbazing. Ze wierp het Koning Boudewijnstadion vervolgens een van vele kushanden toe. Wij geloven dat het haar na al die jaren nog ráákt. Ontroeren en ontroerd worden, is wat Beyoncé momenteel de grootste popster op aarde maakt.

Als Rihanna, Taylor Swift, Dua Lipa of wie dan ook ooit beter willen doen, weten ze bij dezen waar de lat ligt. Alleen al die afsluiter: tijdens ‘Summer Renaissance’ zweefde ze op een glitterpaard boven de menigte. Beyoncé heeft in Brussel het begrip imponeren uitgespeeld.