concert★★★★½
Bij Bicep op Rock Werchter hoorde je de droefnis van de patattengrond en het knetterde in onze schedelpan
Het elektronische duo Bicep trad in de KluB C op voor een golvende zee van mensen en voor één zwarte, metergrote opblaaszwaan die over de hoofden heen tuimelde.
Als je met het heerlijke geknetter, gesample, gebleep, gezweef en gebonk van Bicep geregeld de woonkamer en/of de schedelpan vult, wil je het elektronica-duo vroeg of laat samen met veel anderen in een koortsige feestruimte meemaken. In de KluB C kon dat eindelijk geregeld worden.
Het duo Bicep bestaat uit Andrew Ferguson en Matthew McBriar. Ze zijn getogen in Belfast en wonen nu in Londen. Terwijl hun tracks ‘Let’s push things forward’ roepen, hangt er ook iets retro over Bicep. Er zaten in de KluB C vette knipogen naar Daft Punk en The Chemical Brothers in de set. Serieuze Orbital-vibes waren er ook. Toen ik Bicep vorig weekend op tv een Glastonbury-dag zag afsluiten, leek het even opnieuw 1994: Orbital was toen de eerste elektronica-act die het clubcircuit verruilde voor een headlinerpositie in openlucht op Glastonbury. Ter vergelijking: in dat jaar speelde het nog piepe Underworld op Pukkelpop, in het voorprogramma van eenmans-ambient-act Biosphere, in een ergens op het terrein verstopt klein tentje.
‘Just’ is in Werchter het zinnetje ‘You’re just the same’ boven een breakbeatjungle. Wat die truc met de scherpe, hoge geluidsklusters betreft die eerst een tijdlang in intensiteit blijven toenemen, dan plots worden losgelaten, waarna de groep onmiddellijk kan beginnen bonken en iedereen apeshit gaat: vaak gehoord, maar nooit zo intens als bij Bicep. Ook belangrijke in de mix: de voetbalkoren, het handgeklap over de hele tent en de bijzonder mooie lichtshow. Iemand trok die zwarte opblaaszwaan die over de hoofden buitelde eindelijk naar beneden en liet het dier af.
Door (vvp) in Humo gevraagd of hun geluid een spreidstand was tussen Engeland en Ierland, antwoordde Ferguson: ‘In zekere zin wel. De garage- en drum-’n-bassinvloeden, met al die gebroken beats, komen duidelijk uit het stalen beest Londen. De tranceachtige elementen en de koorgeluiden die je her en der hoort opdoemen, zijn dan weer geënt op het romantische Ierland. Daar komt het verdriet in onze muziek volgens mij ook vandaan: de droefenis zit daar in de patattengrond.’
Nergens hoorde je die spreidstand zo goed als in de laatste ronde. Na een al indrukwekkend ‘Glue’ kwam ‘Apricots’ met twee samples: één van een Malawische zangeres en één van Le Mystère Des Voix Bulgares. Een serieus geval van crate-diggen. Ik wou in Werchter dat ik die twee vocale samples was, dan kon ik samen spelen.
Aan IDLES, Bazart en Phoebe Bridgers kunnen die van Bicep nog net niet tippen, maar ik kan niet anders dan deemoedig vierenhalve ster uitdelen.
Volg al het festivalnieuws via onze Rock Werchter liveblog
