concert★★★☆☆
Bij Jimmy Eat World op Rock Werchter klonk elke song als de begintune van ‘Friends’
Op weg naar Werchter tikte ik op Spotify ‘The Middle’ nog eens aan, de grootste hit van Jimmy Eat World, afkomstig van hun doorbraakplaat en million seller ‘Bleed American’. Ik werd er blij van, en dacht: perfecte popsong. Het probleem met Jimmy Eat World is dat al hun songs klinken als ‘The Middle’, maar dan een hele smak minder goed.
Het ontbreekt Jimmy Eat World echter niet aan beroepsernst, en dus blijven ze naarstig platen maken en – als het de wereldgezondheid belieft – de wereld rondtouren.
Jimmy Eat World is ook slim, mikt zijn hitjes strategisch doorheen de set, en laat eens ze de fans bij de lurven hebben niet meer los. Dat gebeurde in een goed volgelopen KluB C van meet af aan. ‘Futures’ mocht openen, meteen gevolgd door ‘Pain’, een publieksfavoriet. En vanaf dan was het stroop aan de baard smeren. ‘Dat het veel te lang geleden was,’ aldus zanger Jim Adkins (op zijn 46ste nog steeds gezegend met een melkmuil om jaloers op te zijn). ‘Dat we niet konden geloven wat een eer het was om voor ons te spelen’. ‘Dat we zoveel andere dingen zouden kunnen doen in plaats van naar hun concert komen’. Mocht ons professionele takenpakket ons niet ketenen, hij had ons op ideeën gebracht.
De waarheid is dat behalve die handvol songs waar ik mijn hoed voor afneem, Jimmy Eat World niet mijn ding is. Ik hou niet van het gebrek aan dynamiek (drie kwartier voor er een eerste keer gas werd teruggenomen), het hermetische groepsgeluid, de gitaren die allemaal in hetzelfde register zitten, en hoe elke song een anthem moet zijn dat kan dienen als begintune van ‘Friends’. Voor de rest: werkelijk niets op aan te merken. En voor inzet een tien op tien. Dat ze afsloten met ‘The Middle’ hoef ik u vast niet te vertellen.
Volg al het festivalnieuws via onze Rock Werchter liveblog
