Black Box Revelation voorzag Werchter van vettig, prettig genot

Dat het half vier was, en er naast regendruppels ook geruchten van een pas afgelopen werkdag in de lucht hingen, was geen bezwaar voor Black Box Revelation: een band die eigenlijk niet gemaakt is voor zonlicht, maar die nu ook weer niet zo beroerd is om zich daar een zak van aan te trekken.

De Black Box Revelation-ingrediënten mogen ondertussen welbekend zijn: bluesakkoorden die geuren naar de moerassen van Louisiana - het kunnen ook de sokken van Jan Paternoster zijn - een halfdronken gitaar die nu eens langs John Lee Hooker en dan weer langs Willy Willy zwalpt, door Dries Van Dijck vakkundig maar nooit opdringerig aangevuurde drumlikjes... Paternoster klinkt bijlange niet als Bob Dylan, maar dat slappe koord tussen neuzelen en zingen weet hij met zijn overzetboten van voeten óók netjes te bewandelen - z’n sokken stinken achteraf wel als de moerassen van Louisiana, maar dat neem je erbij.

Hulde alvast: Paternoster is kersvers vader van ‘n één maand oud kindje, maar wist zich toch anderhalf uur staande te houden. (Een basis wiskunde leert ons dat het gemakkelijk tien maanden geleden moet zijn geweest dat hij nog eens zo overtuigend rechtop bleef.) Het gaspedaal hoefde daarom niet aldoor ingedrukt te worden: sinds vorige plaat ‘Tattooed Smiles’ vindt Black Box Revelation het sowieso best om gewoon wat te cruisen, met één hand op het stuur, al dan niet met The War on Drugs op de radio. ‘We zullen een paar nummers spelen die we normaal te rustig vinden voor een zaalconcert, is ‘t goed?’ Dat was goed.

Het bevel ‘Stop Breathing’ werd zonder morren opgevolgd - we zijn daar intussen op getraind. Het was een mooi liefdesliedje, zij het niet zo’n mooi als setopener ‘Kick the Habit’: dát is er één voor Eva De Roo, de koppelhelft van De Roo-Paternoster die nog net iets meer aandeel heeft in de recente bevalling. De liefde werd nog wat uitgebreider gevierd in ‘Never Alone / Always Together’ en ‘Love Licks’. Zelfs dat fameuze ‘War Horse’ deed weinig moeite om z’n ruiters af te werpen, maakte er eerder een gezellig uitje in draf van.

Misschien was die Paternoster stiekem ook wel blij om eens van huis weg te zijn: ‘We zijn hier nu al aan de langste set op de Werchter Zomerbar bezig,’ opperde hij, zonder ook maar enigszins aanstalten te maken om af te ronden. ‘Mensen van de bar, nog drie Duveltjes alstublieft!’ Dat kan ook een bestelling van mezelf zijn geweest, maar alleszins: vanaf dan werd het alleen maar beter.

‘I Think I Like You’ heeft een romantische titel, maar klonk als vettig, prettig genot. ‘My Perception’ zwelde aan en puilde uit als een gulzige puist. En toen moest de bis nog komen: het is tóén dat die puist rücksichtslos uiteenknalde. Wat zat daar nog in? ‘High on a Wire’ (vrij vertaald: ‘Zat op een vat’) en vooral een machtig ‘Sealed with Thorns’, waarvan de stekelige gitaarsolo maar hoekige bochten en draaiinkjes blééf maken. Tien minuten later bleek ik nog altijd op dezelfde stoel te zitten maar wel een hele reis te hebben doorgemaakt: wel zo prettig in deze tijden.

De quarantaineconcerten die ik tot hiertoe zag, waren placebo’s die hun werk goed deden, dit was het echte spul, een habit die nimmer te kicken valt. Nog drie Duveltjes, graag!