Black Pumas in Trix: ‘Met die soul komt het wel goed’

'Don’t you mess with Cupid', zong Otis Redding ooit. Hij moet zich, daar ergens hoog tussen andere soullegendes, op deze valentijnsavond geen zorgen maken: Black Pumas wordt overspoeld door liefde. En dat is meer dan terecht.

Net als andere nieuwe soulartiesten zijn de Texanen van Black Pumas eigenlijk muzikale kleinkinderen van The Big O. Met de nadruk op klein, want voor zanger-liedjesschrijver Eric Burton en zo is het pad naar onsterfelijkheid nog lang. In Antwerpen zijn ze wel op de goede weg: ze klinken er strak, helder, scheppen er à volonté een ‘wij zijn allen broer en zus’-sfeer. En als ik dan toch nog moet namedroppen: het zevental brengt iets zoals Curtis Harding , maar met minder psychedelica op tong en in de vingers meer Neil Young .

Tijdens ‘Next To You’, bijvoorbeeld, knipoogt het orgel nadrukkelijk naar de Swinging Sixties, en mikt een achtergrondzangeres meer dan eens raak op een tamboerijn. Maar het is door de rauwe gitaarsolo van Adrian Quesada dat de boel pas echt openspat. Even later komt ‘Old Man’, en hoewel die Black Pumas’ klassieker in spé zwoel en zomers is, klinkt hij ook als een gemiste kans. Frontman Burton fietst er té vrijblijvend doorheen, en smoort zo die heerlijke ‘I want to kick it with you, lets kick it together. I want to kick it with you, lets kick it togèèèèther!'. Jammer!

‘Know You Better’ lijkt met dat oeverloos gejam ook even in hetzelfde bedje ziek. Plots vindt dat nummer toch zijn tweede adem: alles gaat crescendo en beter. Ook daarna bruist en klatert de groep, en die sleurt het publiek mee naar ‘Touch The Sky’. Persoonlijk vind ik dat in Trix één van de hoogtepunten: Burton heeft ondertussen ook een gitaar om, en zijn bluesy getokkel haakt fantastisch mooi in de subtiele twang van Quesada. Even later is die leadgitarist helemaal los, en snijdt door de song zoals een hakmes door een pakje al half gesmolten margarine.

Quesada, de Zuid-Amerikaanse versie van U2’s The Edge , is trouwens erg veelzijdig. Eerst speelde hij goed luchtgitaar op Black Sabbath-nummers, daarna was hij lid van een punkjazzbende om vervolgens met de latin van zijn band Grupo Fantasma een Grammy te winnen. En tussenin was hij weleens sparringpartner van Prince . Iets zegt mij dat Zijne Purperheid Burton, die tot voor kort vooral buskte, ook leuk zou gevonden hebben. Het hele optreden draait hij halfgelukte pirouettes, host door de zaal, en hitst toeschouwers al heupwiegend op. Zijn ‘Tune ups!' en ‘Go Belgiums!' slaan ook aan, en bovendien heeft die gast elastieken stembanden.

Dat bewijst hij in het luchtige, funky ‘More Than A Love Song’, én tijdens de uitstekend gespeelde publiekslieveling ‘Black Moon Rising’. Of wacht: ‘Colors’ blijkt ook een favoriet, en ook dat nummer wordt door de hoofdsnarenman monstrueus goed kapot gespeeld. Ontroermoment nummer één is er wel pas als de stille, hardwerkende, bleekscheterige bassist door zijn Afro-Amerikaanse bandleden lachend aangemoedigd wordt. Dat werkt, want de bisronde is grandioos. En op het einde daarvan worden zo’n duizend zielen recht in de roos getroffen als Burton alleen met een gitaar ‘(Sittin’ On) The Dock Of The Bay’ brengt. Juist ja, van Otis Redding : terug afdalen hoeft hij dus niet, want met die soul komt het wel goed.