Blij dat Anne-Marie van het podium van Werchter stapte met tien vingers, zo gretig at Rock Werchter uit haar hand

Anne-Marie schaarde zich na vijf minuten al bij de sympathiekste artiesten op dit festival. Maar zoals die andere volksmens Willy Sommers het duizend keer oreerde in de feesttenten des lands: sympathie is geen liefde.

‘Anne-Marie is gemaakt van zonneschijn, en daar kon zelfs de regen geen ene sodemieter aan veranderen’, schreef een collega drie jaar geleden na haar passage op Pukkelpop. Deze keer verleenden de weergoden zowaar hun volle medewerking. Zelf straalde Anne-Marie als de kerncentrale van Doel, haar liedjes weliswaar vrij van enige gevaarlijke lading. Licht is het woord, licht als de lucht in de opgeblazen beren die het podium vulden, maar dat was precies waar het sfeervak zin in had.

In haar bindteksten is de Britse spontaan, echt en duidelijk. Ze legt omstandig uit wat ze van haar publiek verwacht (‘Dancing! Laughing! Letting go!’) en wat ze daarvoor in ruil biedt (‘Songs about bad ex-boyfriends’). Zelfs de songteksten van wereldhits als ‘2002' en ‘FRIENDS’ worden netjes voor ons uitgespeld op het scherm, ook al kan het jonge volkje ze dromen. Het oeuvre van Anne-Marie is als een frigo vol Duvel: fris, aangenaam in de zomer en wat je er ook uitpakt, je komt nooit bedrogen uit.

Voor de hits op haar laatste plaat leasete Anne-Marie de kassuccessen van anderen: ‘Kiss My Uh-Oh’ was netjes overgetekend van Lumidee en zelfs de grote Stevie Wonder ontsnapte niet aan een wasbeurt. ‘I just called to say I hate you’: opnieuw een stout vriendje dat zijn lesje heeft geleerd.

Blij trouwens dat Anne-Marie van het podium stapte met alle tien haar vingers, zo gretig at het publiek uit haar hand. Alleen is het ding met fans die al gemotiveerd zijn dat je hen niet meer hoeft te overtuigen. Niet dat Anne-Marie en haar muzikanten lui waren, maar om zeven uur ‘s avonds vraagt het hoofdpodium net wat meer ijver. Meer live-gevoel ook. Ze laat veel meer tekst over aan haar fans dan de gemiddelde popster en laat KSI tijdens ‘Don’t Play’ op een bandje rappen terwijl ze zelf gezellig op de grond ligt. Ook van de band weinig inventiviteit en vooral veel noten die van de tape kwamen getrild.

Wel overtuigd waren we van het nieuwe ‘Way Too Long’, lekker meesurfend op de revival van UK garage die TikTokkers als PinkPantheress naar het popsterrendom aan het duwen is. Fijn dat Anne-Marie van veel muziekjes houdt, maar het is met deze vrouw zoals met één bonnetje in je zak als er nog vier bands moeten komen: altijd meegenomen, maar zal het genoeg zijn?

Anne-Marie is authentiek en sympathiek, zelden lag een tweeënhalve ster zo dicht tegen de drie. Maar sinds haar fijne set op Pukkelpop is er veel gebeurd. Olivia Rodrigo reed miljoenen tienermeisjes naar het tranendal met ‘Driver’s License’ en we schreeuwden mee met Billie Eilish’ ‘Happier Than Ever’ tot we onze eigen amandelen zagen. Twee liedjes over foute exen, twee artiesten die Anne-Marie langs links voorbijgestoken hebben. Het gaat hard in het poppeloton, de wind waait langs alle kanten en de kopvrouwen hebben de boel in waaiers getrokken. Deze Anne-Marie zal met haar tong uit de bek tussen het kader moeten kruipen om bij te blijven.

Schrijf je in op onze wekelijkse muzieknieuwsbrief: