‘the record’
boygenius: ‘Het is niet alsóf we verliefd op elkaar zijn. Nee, we zijn écht verliefd’
Vijf jaar geleden was boygenius een onbekend en onbetekenend trio indiemuzikanten. Nu worden Phoebe Bridgers, Lucy Dacus en Julien Baker ’s werelds opwindendste supergroep genoemd, de Avengers van de indierock, zelfs de Voltron van de melancholische luisterliedjes. Is dat overdreven? Beslis zelf: eind deze maand verschijnt ‘the record’, hun officiële langspeeldebuut, en deze zomer staan ze ter hoogte van Kiewit voor het eerst op een Belgisch podium. Boygenius maakt nu al de balans op: Bridgers, Dacus en Baker over zelfhaat, net niet in zee verdrinken en maagdenvliezen die opnieuw dichtgroeien.
– Phoebe is sinds haar succesvolle soloplaat ‘Punisher’ uit 2020 veruit het bekendste boygenius-lid. Waar is dat het duidelijkst aan te merken?
PHOEBE BRIDGERS «Nergens aan! Niet in negatieve en helaas ook niet in positieve zin. We zitten alle drie in dezelfde bizarre tussenfase: we hebben wel last van rare, obsessieve superfans, en tegelijk gelooft een deel van onze familie nog altijd niet eens dat we van onze muziek kunnen leven. ‘Wanneer vinden jullie eens een échte job?!’»
– Wat jullie ook gemeen hebben: een moeilijke relatie met een vaderfiguur in jullie leven.
LUCY DACUS «Op mijn solodebuut ‘Home Video’ (uit 2021, red.) fantaseer ik over de moord op de vader van een vriendin.»
BRIDGERS «Mijn vader en ik hebben elkaar beter leren kennen tijdens de pandemie. We hadden elkaar enkele jaren niet gesproken. Door corona vond elk gesprek een tijdlang noodgedwongen vanaf een afstand plaats, en dat bleek precies wat we nodig hadden. We hebben elkaar gevonden! Blij toe, want intussen is hij ziek geworden. (Niet lang na dit interview overleed Bridgers’ vader op 60-jarige leeftijd, red.)»
– Jullie zijn zelfverklaarde indiemuzikanten, maar groeiden op met classic rock. Op de hoes van jullie vijf jaar oude titelloze debuut-ep zitten jullie bewust in dezelfde formatie als Crosby, Stills & Nash op hún debuut uit 1969. En de foto waarmee dit artikel opent is een duidelijke knipoog naar de legendarische Rolling Stone-foto’s van Nirvana uit 1994.
DACUS «Crosby, Stills & Nash! Als ik in een vliegtuig zit, luister ik altijd naar hun ‘Helplessly Hoping’ – vraag me niet waarom.»
JULIEN BAKER «We zijn beïnvloed door die bands, maar we hebben allang door dat onze fans met totaal andere muziek zijn opgegroeid.»
– Omschrijf de rolverdeling binnen boygenius eens.
DACUS (onmiddellijk) «Julien is het hart van de band. Ze walst je zo omver met haar krachtige stembanden. Phoebe is de ziel, want: de allerbeste op vlak van naar liedjes vertaalde melancholie.»
BRIDGERS «En Lucy is het brein. Haar teksten benaderen de diepgaande emoties van de Russische romans die ze tussendoor leest.»
Lees ook:
‘Memento Mori’ van Depeche Mode: hun beste plaat van deze eeuw ★★★★½
Marc Didden bij de goden: ‘Net voor de zon opkwam, was ik nog met Bruce Springstreen aan het praten’
– Conculega Hayley Williams van Paramore noemt jullie ‘de Avengers van de indierock’.
BRIDGERS (lacht) «Het klinkt cliché, en sommige mensen zullen het misschien niet geloven, maar we zijn echt een hecht team. Omdat we elkaar de hoofdrol gunnen. Deze band heeft niet zomaar één frontvrouw: we staan afwisselend in de spotlights. Sinds dag één is dat de essentie van boygenius.»
BIJNA DOOD
– Sinds ‘boygenius’ hebben jullie geen interview meegemaakt zónder de vraag of er ooit een volwaardige langspeler zou verschijnen. Het grappige is: alle drie hadden jullie keer op keer dezelfde repliek op die vraag.
BRIDGERS «‘Als de sterren ooit nog eens op één lijn staan.’»
BAKER «‘Misschien, ergens in de toekomst.’»
DACUS «‘Goh, ik hoop het!’ (lacht)»
– ‘the record’ verschijnt op 31 maart bij Interscope. Voor jullie allemaal is het de eerste plaat bij een grote platenmaatschappij.
BAKER «In alle ernst: die gedachte maakt me zenuwachtig. Voor het eerst in mijn carrière heb ik het gevoel dat ik ambitieus mág zijn. Ik heb grotere verwachtingen voor boygenius dan voor mijn eigen solowerk. Wellicht omdat er in deze band ook mensen zitten die ik niet alleen graag zie, maar die ik ook de grootste songschrijvers aller tijden vind. Ik voel me trots op boygenius, ja. En daar schaam ik me niet voor.»
BRIDGERS «Sorry, maar we zijn simpelweg geobsedeerd door elkaar. Ik vind mezélf zelfs leuker als die twee hier in de buurt zijn.»
– De meeste songs schreven jullie op een afstandje van elkaar, maar af en toe kwamen jullie ook samen. Julien, tijdens één van die schrijfweekends – in de strandstad Malibu in Californië – heb jij bijna het loodje gelegd.
BAKER «Ik ben geboren en opgegroeid in Tennessee, en vóór dat weekend was ik alles samen misschien vijf keer op een strand geweest. Maar op een keer spraken we dus af in Malibu om aan onze muziek te werken. Ik wilde daar dan toch eens een keertje gaan zwemmen. Phoebe waarschuwde me nog: ‘Het water staat te hoog, Julien!’ Maar er zit een macho in me. Ik denk snel: ik ben fit, ik zal mijn mannetje wel staan in de oceaan. Quod non. Ik was écht bijna verdronken.»
– Weet je nog waar je aan dacht terwijl het gebeurde?
BAKER «Ja! Vreemd genoeg dacht ik: eigenlijk is dit niet eens de ergste manier om te sterven.»
– Raar.
BAKER «Het zou geen bizarre, eenzame of overdreven gewelddadige dood geweest zijn. Het zou wellicht ook niet te lang geduurd hebben. Plus: ik had me die dag te plettter geamuseerd met mijn vrienden. Op zo’n manier sterven kun je vergelijken met stikken omdat iemand een roedel puppies in je gezicht duwt: het kan erger (lacht).»
TAROTKAARTEN
– Waarom heet één van jullie nieuwe songs ‘Leonard Cohen’?
BRIDGERS «Ik ben geobsedeerd door de zeldzame songs die geen refrein hebben en toch geweldig goed klinken, zoals ‘Hallelujah’ van Leonard Cohen. Met die naar hem genoemde song wilden we ons daar op onze beurt aan wagen.»
– Om je punt over refreinloze songs te maken, Phoebe, zette je de Iron and Wine-track ‘The Trapeze Swinger’ op – een indieclassic van dik tien minuten – terwijl jullie in de auto zaten. Je liet je zo meeslepen dat je de gps uit het oog verloor en een omweg van meer dan een uur maakte.
DACUS «Julien en ik zagen onmiddellijk dat Phoebe de verkeerde kant op was beginnen te rijden. Maar we kregen het niet over ons hart om haar daarop te wijzen. We beslisten allebei min of meer tegelijk: de song is nu even belangrijker. Toen hij afgelopen was, en we dus ongeveer tien minuten in de verkeerde richting hadden gereden, zeiden we eerst allebei tegelijk: ‘Wow!’ En na een korte pauze: ‘Kun je dan nú aan je stuur draaien?’»
– Phoebe, rond die tijd stuurde je ook een demo naar Lucy en Julien, vergezeld van de boodschap: ‘Kunnen we nu eindelijk opnieuw een band vormen?’
BRIDGERS «We waren een beetje zenuwachtig over deze reünie. Lucy, Julien en ik dachten alle drie: als ik het initiatief neem, zal ik het zélf leuker vinden dan de anderen.»
– De coproducer van ‘the record’ is Catherine Marks, vooral bekend van haar werk met het Manchester Orchestra en met PJ Harvey. Hoe was het om met haar in de studio te zitten?
BAKER «Het verraste haar dat we zo’n strakke ochtendroutine hebben. Ik ga ’s morgens bijvoorbeeld vaak joggen, Lucy begint de dag af en toe door de tarotkaarten te leggen – om te zien hoe de vibe die dag belooft te zijn. Vergeleken met de muzikanten met wie Catherine meestal samenwerkt, waren wij saai, denk ik. ‘Bij het Manchester Orchestra wil ’s ochtends niemand sporten,’ zei ze dan. ‘Die zijn dan allemaal nog aan het bekomen van de flessen bourbon die we de avond ervoor hebben gekraakt.’»
– Na de opnames gaf Marks toe dat ze was beginnen te huilen toen ze ‘We’re in Love’ voor het eerst hoorde: is dat nummer jullie liefdesbrief aan elkaar?
DACUS «Ja. We hadden 25 kandidaat-songs voor deze plaat, en eerst wilde ik ‘We’re in Love’ uit die lijst laten schrappen. Ik vond het een beetje griezelig om zoiets supersentimenteels op onze debuutplaat te laten staan. Maar ondertussen vind ik het één van de mooiste nieuwe songs.
»Een tijdje geleden hebben we samen naar de hele plaat geluisterd, alweer in een auto. Tijdens ‘We’re in Love’ hielden Phoebe en ik elkaars hand vast. Dat vat boygenius goed samen, denk ik. We voelen ons geweldig goed bij wat we doen– maar als het eng wordt, houden we elkaar vast.»
SHUT THE FUCK UP
– Phoebe, in 2022 werkte je mee aan de song ‘Ghost in the Machine’ van r&b-superster SZA. Daarin zing je: ‘You said all my friends are on my payroll / You’re not wrong, but you’re an asshole’. Is de ‘you’ die je daar aanhaalt ‘Normal People’-acteur Paul Mescal? Of Conor Oberst, met wie je twee jaar geleden nog in de band Better Oblivion Community Center zat? Beide heren zijn volgens de gespecialiseerde media ex-vriendjes van je.
BRIDGERS (vaag) «Zoals een politicus zou zeggen: dat kan ik me niet herinneren.»
– Komt Better Oblivion Community Center ooit nog opnieuw samen?
BRIDGERS (nog vager) «Dat weet ik niet.»
– Oké. Hoe was de samenwerking met SZA eigenlijk?
BRIDGERS (enthousiast) «Goed! Ik ben verliefd op haar. Ze sprak me online aan, en we besloten al snel dat we maar eens moesten samenwerken. Tussendoor praatten we over zaken die ons woedend maken, over je eigen grenzen afbakenen, zelfs over astrologie.
»Als tekstschrijver is ze goddelijk, maar in het echte leven is ze net heel menselijk: dat is bij nader inzien de best denkbare combinatie in onze branche.»
– Je hebt een dubbelzinnige verhouding met journalisten.
BRIDGERS «Da’s omdat zoveel van jouw collega’s het nodig vinden om me nu en dan te zeggen: ‘Je weet niet hoeveel geluk je hebt, Phoebe.’ Maar ik maak mijn geluk zélf, jongens. Shut the fuck up.»
– Over het privéleven van pakweg Taylor Swift komen we zelden iets te weten, ze slaagt erin alles heel goed af te schermen. Je kent haar een beetje: leer je bij van haar?
BRIDGERS «Ik doe inspiratie op bij iedereen die deze job doet én duidelijk gelukkig is. Ik zit op dat vlak nog in een leerproces. Maar ik raak er wel, hoor. Stap 1: omring jezelf met zo weinig mogelijk rottige mensen. Ik heb het geluk dat ik mijn vrienden kan inhuren om samen met mij rond de wereld te touren.»
– Je verwees er al naar bij het begin van dit gesprek: jullie hebben alle drie al vrij veel absurde interacties met fans gehad.
BRIDGERS «En of. Terwijl het toch mogelijk is om van iemands muziek te houden zónder hem daarna vijf blokken te achtervolgen en de achterkant van zijn hoofd te filmen.»
– Julien, nog een privévraag, met permissie: jij bent als gay opgegroeid in een evangelisch gezin.
BAKER «Ik had die religieuze achtergrond nooit echt belangrijk gevonden. Maar nadat ik verslaafd was geraakt aan pijnstillers en een weg zocht uit het dal, heb ik steun gevonden in het geloof van mijn ouders.
»Mijn grootste probleem na die verslaving was dat ik me allerlei vragen over mijn gedrag begon te stellen. Bijvoorbeeld: slaag ik erin nuchter te blijven omdat dat het gezondste voor me is, of omdat ik zo neurotisch ben? Want bij mij is het alles of niets.»
SUPERIEURE ZELFHAAT
– Sarah Tudzin, van Illuminati Hotties, heeft enkele nummers op ‘the record’ geproducet: ze deed dat in een voormalige tourbus van Bob Dylan, in de achtertuin van de studio. Sarah zei: ‘Voor ‘the record’ kleuren Julien, Phoebe en Lucy opvallend vaker buiten de lijnen dan voor hun solowerk.’
DACUS «Wellicht omdat bij ons alles kan en alles bespreekbaar is, en omdat we elkaar aansporen om daarin zover mogelijk te gaan. Als het goed klinkt én het betekent ook nog iets, belandt het op de plaat.»
– Wat betekenen de verzen ‘I don’t know why I am / Not strong enough to be your man’ in ‘Not Strong Enough’?
BRIDGERS «Dat is een knipoog naar ‘Strong Enough’ van Sheryl Crow, maar het betekent ongeveer het omgekeerde van wat zij bedoelt. ‘Not Strong Enough’ gaat over jezelf minachten: ‘Ik ben niet goed genoeg voor jou, ik ben niet de partner die je nodig hebt.’
»Het klinkt misschien gek, maar ik voel me soms superieur in mijn zelfhaat. Dan denk ik dingen als: niemand is ooit zo fucked up geweest als ik. Ik haal daar dan een raar soort voldoening uit. Het is natuurlijk gevaarlijk om daar te lang in te blijven hangen.»
– Geweldige gitaarriffs ook, in ‘Not Strong Enough’.
BRIDGERS «Dank je. Die komen van mij. Geschreven toen ik in een zware Frank Black-fase zat.»
– Literatuur is één van jullie gedeelde passies: jullie lezen veel, en niet alleen ‘veel voor een rockgroep’.
BAKER «Dankzij de literatuur hebben Lucy en ik elkaar zelfs leren kennen. In 2016 speelden we allebei op dezelfde avond in dezelfde zaal in Washington D.C. Ik wandelde de kleedkamers in, en daar zat ze te lezen in ‘Portrait of a Lady’, de roman van Henry James.»
DACUS «We begonnen te praten, en op het einde scheurde ik een wit blad uit mijn boek, waarop ik mijn mailadres voor je schreef.»
BAKER «Daar en toen wist ik: wij worden vrienden.»
BRIDGERS «Een maand later ontmoette ik Julien en was het helemaal beklonken. Het is niet alsóf we verliefd op elkaar zijn, nee, we zijn écht verliefd.»
– Jullie hadden het daarnet over de boeken die jullie de voorbije weken hebben gelezen: romans van Rachel Yoder, C.S. Lewis, Jenny Offill, Leslie Feinberg, Rebecca Rukeyser...
BRIDGERS «Lezen is een obsessie voor ons. Soms wordt het raar, omdat we geen van alle drie een blad voor de mond nemen. Onlangs bespraken we ‘Either/Or’ van Elif Batuman. Goed boek! Maar toen we het over de seksscène hadden, zei ik: ‘Toen ik dat las, voelde ik mijn maagdenvlies weer dichtgroeien.’»
DACUS «Dat zou de kop boven dit stuk moeten worden.»
BRIDGERS «Wat ik eigenlijk wou zeggen: na al die jaren ken ik nog altijd weinig andere rockers die in boeken geïnteresseerd zijn.»
PLATTELANDSMUIS
– Jullie debuutelpee heet dus ‘the record’. Wat waren de andere opties op de brainstormtafel?
BAKER «‘The White Album’, ‘American Idiot’, ‘The Beach Boys’... (lacht) Ja, sorry, dat is ons rare gevoel voor humor.»
BRIDGERS «‘In Rainbows’ (ook de titel van de zevende plaat van Radiohead, red.) vonden we ook wel goed klinken.»
DACUS «‘In Rainbows’? Gay! (lacht)»
– Lucy, jij bent ook tijdens dit gesprek eigenlijk de hele tijd notities aan het nemen.
DACUS «Schrijven is mijn manier om met mezelf te praten. (Denkt na) Onlangs zei mijn biologische moeder tegen me: ‘Toen ik ergens in de 50 was, vond ik plots woede, alsof ze onder mijn bed lag.’ Woede onder je bed vinden: is dat geen geweldig beeld? Ik zou het in een songtekst moeten verwerken.»
– Volgende maand spelen jullie op Coachella in Californië, in juni touren jullie door de States en in augustus door Europa: vinden jullie dat een prettig of eerder een spannend vooruitzicht?
BAKER «Ik ben een plattelandsmuis. Ik ben nogal snel geïntimideerd door te veel aandacht. Ik probeer er niet te veel over na te denken. Ik sta de komende maanden op een paar heel grote podia, maar achteraf ga ik weer gewoon naar huis, zoals altijd, en ga ik mijn buren helpen het gras te maaien.»
DACUS «Over het algemeen is touren een zware bezigheid. Avond na avond voor duizenden mensen optreden: als je dan niet oppast, ben je psychisch een vogel voor de kat. Maar de simpele vaststelling dat ik dit met Phoebe en Julien kan doen, maakt alles zoveel beter.
»We hebben al afgesproken dat we de komende maanden een serie gaan volgen: na elk optreden nog een aflevering en dan naar bed. Dat voelt erg als ‘nog een verhaaltje uit het kinderboek om de avond af te sluiten’. Een kusje op het voorhoofd en je bent weer helemaal klaar voor de volgende dag. Laat alle bullshit dan maar komen.»
© Rolling Stone
‘the record’ verschijnt op 31 maart bij Interscope. boygenius staat op vrijdag 18 augustus op Pukkelpop.
