Uit de platenkast van Mauro
Brutal Truth maakte de brutaalste cover ooit van ‘Wish You Were Here’
Elke week diept Mauro één plaat uit zijn uitgebreide verzameling op. Deze week: ‘Need to Control’ (1994) van Brutal Truth.
In 1994 won Ierland het Eurovisiesongfestival met een übersentimentele ode aan rock-’n-roll. Datzelfde jaar werd ook de eerste cd exclusief via het internet aangekocht: ‘Ten Summoner’s Tales’ van Sting. Dames en heren, kom binnen in het misschien wel gezapigste muziekjaar van de nineties.
De nummer 1-hits in de top 30 kwamen toen onder anderen van Meat Loaf, Laura Pausini, Good Shape, Wet Wet Wet, Bon Jovi en Marco Borsato. Het leven was er erg aangenaam, zo te horen. Maar hola, wacht eens even. Bij zoveel zachtaardigheid destijds op de radio zou je bijna vergeten dat ’94 ook een topjaar was voor vuile, stinkende, barbaarse rock. Met geweldige albums van The Jesus Lizard, Darkthrone, Nailbomb, Melvins, Anal Cunt en anderen. Maar mijn douze points voor dit soort van neuro-vieze-strontfestival gingen naar ‘Need to Control’ van Brutal Truth. Met de machtige Dan Lilker in hun rangen. Een levende legende in de metal. Wie zowel in Nuclear Assault als in Stormtroopers of Death heeft gezeten, kan van mij elke dag opnieuw een diepe, traag headbangende buiging krijgen, of hij dat nu wil of niet.
De volledige en beste versie van ‘Need to Control’ is de cd-versie met extra tracks, waaronder een halve Pink Floyd-cover getiteld ‘Wish You Were Here (Now Go Away)’. En ‘Bite the Hand’ (toptitel!) is een blastbeatdemonstratie met een intensiteit waarvan zowel Predator als Alien zou eisen of het alstublieft even iets kalmer kan. Brutal Truth heerst.
