Caroline Polachek in Trix: veel dat eigenlijk helemaal niet zou mogen, maar toch werkt

De op het aanstootgevende af prachtige Caroline Polachek is de Beyoncé van Connecticut. Ze zat jaren in een band die het heus niet kwaad deed - háár Destiny’s Child was het niet te onderschatten Chairlift - en toch was het pas wanneer ze solo de sprong waagde dat ze grote, krachtige, al het zonlicht vangende vleugels kreeg, en op slag onhoudbaar werd.

Háár ‘Lemonade’ - de plaat die zelfs non-believers tot een knieval dwong - heet ‘Desire, I Want to Turn Into You’, intussen precies twee weken oud. Denk: avant-pop die een ziel deelt met de experimentele oorwurmen van SOPHIE en Charli XCX, maar dan grootser, klassieker, gearrangeerder - meer Kate Bush, minder ketamine. En met daarenboven de grote troef van Polachek: haar stem, een verfborstel die maar één kleine penseelveeg nodig heeft, of hup, daar is alwéér een meer dan verdienstelijke Picasso.

Haar eerste soloconcert op Belgische bodem was een etalage van haar kunnen. Van zodra opener ‘Welcome to My Island’ in Trix openbrak met die om de één of andere reden geweldige tekstflard ‘desire, I want to turn into you’ - vraag me volgende week nog eens wat het betekent - mocht Polachek 75 minuten lang (ze speelde héél haar nieuwe plaat) vocaal toveren. Haar stem, dat was alles. Hoe ze van hoog en triomfantelijk naar laag en verleidelijk pirouetteerde in dezelfde lettergreep: ze deed dat met hetzelfde gemak waarmee ze op zondag haar bestelling bij de bakker doorgeeft. ‘Acht pistolets en een achtje, alstublieft.’ Ook traag en bemeten (‘Hopedrunk Everasking’) reeg ze noten aaneen als een beeldig parelsnoer.

In Humo had ze eerder al beloofd een uitstekende liveband mee te brengen en ze had niet gelogen. Met hun drieën, de juiste richting aangewezen door een Polachek die tijdens ‘Hit Me Where It Hurts’ haar microfoon gewoon ondersteboven hield, omdat het anders té gemakkelijk werd, hengstten ze zich een weg langsheen überfunky disco (‘Bunny Is a Rider’), kitscherige, maar ook onweerstaanbare en bij nader inzien zelfs geniale flamencogitaren (‘Sunset’), en iets (‘Crude Drawing of an Angel’) dat Polachek zelf omschreef als een ‘scorny ballad’. ‘Scorny, weet je wel: scary én horny tegelijk.’ Niks mee te maken, aldus Roger Vangheluwe.

Caroline Polachek doet veel dat eigenlijk helemaal niet zou mogen, maar toch werkt. In ‘Blood and Butter’ zit een doedelzak. Tijdens ‘Oceans of Tears’ moest ik denken aan Within Temptation (!), en tijdens ‘I Believe’ (een nummer over, in haar woorden, ‘huppelen richting onsterfelijkheid’) aan het Eurovisiesongfestival. Maar dan een góéd Within Temptation-nummer, een púíke Songfestival-schijf, drááglijke doedelzakken! Hoe hard ze ook haar best deed, ze bleek niet in staat tot slechte smaak. Ze slaagde er zelfs in - snel, waarschuw Jani Kazaltzis - om een driekwartbroek sexy te maken! Was ze Icarus, dan vloog ze naar de zon, draaide ze sierlijk rond wat in feite ook maar een grote brandende bol is, en landde ze ongeschaad met één vlotte beweging terug in haar zetel.

Het was de laatste stop van de tour en ze was ook nog eens aan het bekomen van een in een Duitsland (where else?) opgelopen voedselvergiftiging. Maar ze klonk na afloop van het concert niet vermoeider dan bij aanvang. Moeiteloos. Na ‘Smoke’, het orgelpunt van een opvallend ingetogen bisronde, zat het erop. Waar ging zij, die mysterieuze vrouw met het gebeitelde middenrif, heen nadat ze het podium zo statig had afgestegen?

Huppeldepup, richting onsterfelijkheid.