Chaotische hiphop en de prachtige samenwerking van Bacharach en Costello: deze muziek verdient deze week uw aandacht

Er komt elke week meer goeie muziek uit dan er tijd is om die te beluisteren. Voor wie graag recht op zijn doel af gaat, selecteerde Humo’s muziekredactie vijf platen die dringend te degusteren zijn.

Eddie Chacon - ‘Sundown’ ★★★★☆

Eddie Chacon is de Eddie van Charles & Eddie, die in 1992 een wereldhit hadden met ‘Would I Lie to You?’. In een garage in het Californische Castro Valley speelde de jonge Chacon in de hardrockgroep Fry By Nyte met Mike Bordin (later de drummer van Faith No More), en met wijlen Cliff Burton, toen nog geen bassist bij Metallica. Chacon trok daarna naar Los Angeles om songschrijver te worden. Hij herwerkte songs van The Beatles, was betrokken bij ‘As Nasty As They Wanna Be’ van 2 Live Crew (huh?) en mocht een eigen plaat maken met The Dust Brothers, de producers van ‘Paul’s Boutique’ van The Beastie Boys; de plaat werd nooit uitgebracht.

Aan de oostkust ontmoette Eddie uiteindelijk Charles. Iedereen kent hun ‘Would I Lie to You?’. Charles Pettigrew stierf in 2001. Eddie Chacon verdween in die periode in de kantlijn: niet dat hij op Skid Row tussen de daklozen belandde, hij werkte onder meer als fotograaf. Maar met de jaren groeide wel het besef dat hij een one hit wonder was. En veel meer wilde.

Chacon liep in Los Angeles producer John Caroll Kirby tegen het lijf. Hij dacht dat iemand zoals Kirby, die platen van Solange en Frank Ocean had vormgegeven, niet zou willen werken met iemand die in twintig jaar niks had gedaan dat er toe deed. Maar Kirby luisterde en zei tegen Chacon: ‘Niet proberen een soulzanger te zijn, you’ve gòt soul.’

Het knappe aan ‘Sundown’, de tweede plaat van de tandem Chacon-Kirby, is dat ze roots heeft in R&B en soul, maar geen retro-plaat is. De songs klinken eerder als kalme, meditatieve versies van ‘Holding Back the Years’ van Simply Red, ‘When am I Gonna Make a Living’ van Sade, ‘Ain’t No Sunshine’ van Bill Withers, ‘Teardrops’ van Womack & Womack en ‘Why Can’t We Live Together’ van Timmy Thomas. In de figuur van Chacon hoor je een professionele muzikant én een outsider. In ‘Comes and Goes’ zingt hij : ‘Used to have a life / I had everything’. ‘Haunted Memories’ is stream of consciousness. De begeleiding is aan de jazzy kant. De songs zijn lang niet zo egaal geproducet als ze eerst lijken. En Chacon weet op zijn 59ste dat zijn tijd beperkt is, maar heeft ook zicht op wat er allemaal nog voor moois kan gebeuren als je dat beseft. Soms gaat hij van mijmeringen naar muizenissen, maar de ochtendzon van afsluiter ‘The Morning Sun’ schijnt opnieuw voor iedereen.

Acht songs krijgen we. Acht keer hoofd, schouders, knie en teen, gebracht door iemand die vanuit de juiste hoek wat van George Clooney heeft. Op dinsdag 16 mei staan Eddie Chacon & Band in de AB. Ik denk dat hij ‘Would I Lie To You?’ niet gaat zingen. (gvn)

Wednesday - ‘Rat Saw God’ ★★★½☆

Denkt u bij het zoveelste liefdeslied nooit: wanneer schrijft iemand eens een song over rot gras, lauw badwater en Fanta met de kleur van pis? Het antwoord is: nu. Karly Hartzman en haar groep Wednesday zijn een blogsnoepje dat de morsigheid van het dagelijkse leven in lekker luide gitaarliedjes vat. Voor deze nieuwe plaat tekenden ze bij Dead Oceans, het label van Phoebe Bridgers. ‘Chosen to Deserve’ heeft een lapsteel en een snik in de stem, op ‘Turkey Vultures’ klinkt Hartzman als het achtergelaten zusje van The Corrs. De shoegazepop van ‘Bath County’ mag aansluiten bij het beste van Mitski, en met ‘Bull Believer’ heeft Wednesday een slow burner die ook na de laatste noot blijft branden. Op het einde roept Hartzman iets ijzingwekkends, vrij te vertalen als: koop een kaartje voor onze show in de Botanique op 31 mei. Een waardevolle tip. (jvl)

Burt Bacharach & Elvis Costello - ‘The Songs of Bacharach & Costello’ ★★★★☆

Het is alweer 27 jaar geleden dat ik Elvis Costello in Shepherd’s Bush Empire in Londen zijn goedgevulde ziel zag ledigen ten voordele van mijzelf en de talrijke andere aanwezigen. Hij en zijn band The Imposters bleven maar bisnummers baren, ver voorbij het uur waarop de laatste bus naar Bloomsbury vertrok, de plek waar ik toen verbleef. Blijven of weggaan was het dilemma, die avond. Goed, nog één nummer dan: de bebrilde naamgenoot van de man uit Memphis hief een weergaloze versie aan van zijn ‘All This Useless Beauty’. Ik weet nog dat ik dacht: wat een chanteur is deze voormalige pubrocker toch geworden! Alsook: laat wat hij zingt alstublieft waar zijn. Laten we ervoor zorgen dat veel dingen die gebeuren in onze levens vooral mooi maar nutteloos zijn!

‘The Songs of Bacharach & Costello’ is zo’n artefact. Een monument voor schoonheid en klasse. Twee heren van stijl (de ene Amerikaan en op 8 februari onverwachts overleden, de andere Brit en 68) treden even uit hun wereld, die van de satijnen showbizz enerzijds, de die van de rauwe rock enerzijds, en komen mekaar ergens halverwege tegen, met geen andere bedoeling dan nog meer moois te creëren. Ook al hadden beiden de afgelopen decennia al hun best gedaan. Luister nog maar eens naar Costello’s ‘Alison’, ‘Shipbuilding’ of het onderschatte ‘I Felt the Chill Before the Winter Came’ en daarna naar het beste van Burt, zoals ‘Anyone Who Had a Heart’, ‘I Say a Little Prayer’ of ‘Walk on By’. En bedenk dan dat songschrijven absoluut geen lagere kunstvorm is, en dat het dus logisch is dat om de honderd jaar de Nobelprijs weleens naar een singer-songwriter gaat.

Dat de talenten van Elvis en Burt matchen, weten kenners al sinds 1978, toen Costelvis tijdens de beruchte Stiff-tours weleens uitpakte met een existentiële versie van Dusty Springfields ‘I Just Don’t Know What to Do With Myself’, van de hand van Bacharach en zijn kompaan Hal David.

Te horen zijn op deze dubbel-cd (of de luxueuze box, waarin 4 lp’s en 1 boek blinken) inderdaad ‘The Songs of Bacharach & Costello’: op de verbeterde versie van hun gezamenlijke plaat ‘Painted from Memory’ (uit 1998 al!) en op in de gulle toegift genaamd ‘Taken from Life’, waarop de legendes steun krijgen van begaafde, ja zelfs merkwaardige mensen als Cassandra Wilson, Bill Frisell, Don Byron, Jenni Muldaur en Audra Mae.

Evenzoveel bewijzen dat schoonheid zinloos is. (md)

JPEGMAFIA x Danny Brown - ‘Scaring the Hoes’ ★★★★☆

Rapper Danny Brown verkondigde onlangs dat hij z’n meesterwerk ‘Atrocity Exhibition’ uit 2016 zou willen vergeten. Die plaat had veel geld gekost, maar verkocht voor geen meter. Daarom houdt hij het nu goedkoop en is deze samenwerking met JPEGMAFIA alleen op Bandcamp te vinden, in de hoop onder de radar te blijven met hun stoute samples. Al zal dat vermoedelijk niet lukken, want deze chaotische plaat is ge-wel-dig. De ratelende raps en beats zijn van JPEGMAFIA – hij probeert werkelijk álle genres samen te vatten, van industrial over trap en jazz tot punk en drum-’n-bass – maar de geëxalteerde Brown steelt de show. De hilarische titeltrack en de psychotisch grijnzende funk van ‘Fentanyl Tester’ zijn het betere gooi-en-smijtwerk, maar eigenlijk moet je deze manische trip zonder rustpunten ondergaan. (sm)

Black Box Revelation - ‘Poetic Rivals’ ★★★★☆

De nieuwe Black Box Revelation is er, de eerste revelatie van Jan Paternoster en Dries Van Dijck sinds 2018. Dat hij goed is, mag niet verbazen. De vraag is: hoe goed? Is het de Remco Evenepoel van de Giro 2021 of die van de Vuelta 2022? Als u het ons vraagt: de tweede - en beste - Remco. In onze spreekwoordelijke glazen bol zien we dampende festivalweides waar iedereen zich een hernia luchtgitaart op de minstens vier instantclassics van ‘Poetic Rivals’: ‘Wrecking Bed Posts’, ‘Heads or Tails’ (jezusmina, wat een nummer!), ‘Alcohol’, ‘Mr. Big Mouth’. In de al even spreekwoordelijke vipruimte in the sky zien we de oude helden Muddy, Jeffrey Lee en Chuck B. in een schommelstoel grijnzend genieten van wat het Belgische tweetal met hun erfenis aanvangt.

De nieuwe Black Box Revelation is er, kortom, en van spontante opwinding staan we hier met vier sterren te jongleren. (jc)

Luister ook naar onze playlist:

Schrijf je in op onze wekelijkse muzieknieuwsbrief: