Charli XCX kreeg in de AB ook zonder perfecte show het publiek op de hand

Al jaren voedt Charli XCX gul de onderstroom van de alternatieve pop. Dat leverde haar een trouwe fanbase op, maar het was in AB afwachten hoe de fans van het eerste uur zouden reageren nu hun queen met haar laatste plaat weer aan de oppervlakte van de mainstream kwam piepen. Spoiler: goed.

Er valt zoveel te vertellen over Charli XCX. Maar laten we het eerst vooral over de show zelf hebben.

Na de verwachte maar ideale intro ‘Next Level Charli’ beukte Charli de AB definitief binnen met ‘Click’, dat tijdens de tweede drop ontaarde in een trommelvliesprikkelend, korrelig experiment. Het werd meteen duidelijk dat de Britse verder kijkt dan melodie alleen: het geluid an sich draagt ze hoog in het vaandel, wat zich vertaalt in verfijnde doch uitdagende producties die haar muziek bijwijlen haast impressionistisch doen klinken. Op het einde van de heerlijk cheesy ballad ‘I Don’t Wanna Know’ werd bijvoorbeeld een gitaarsolo op trippy wijze verhakkeld. Of denk aan de hypnotiserende synths van ‘Thoughts’, die zelfs nog iets luider hadden mogen kreunen. Nee, Charli XCX is niet zomaar een popster.

Anderzijds is Charli er niet enkel voor de meerwaardezoeker. Op een opzwepende banger als ‘Vroom Vroom’ – zo vuil maakt ze ze tegenwoordig niet meer – vindt iedereen wel een manier om zich uit te leven. Idem voor het bombastische ‘Silver Cross’ en ‘Februari 2017’, dat van dancehall naar een pompende fistpumpbeat ging. En dan zijn er ook nog de over the top kleverige ballads, waarvan het wondermooie ‘White Mercedes’ gisteren het absolute hoogtepunt was. Het werd door een bomvolle AB meegezongen alsof het de nieuwe ‘Total Eclipse of the Heart’ was.

Zeker niet alles was goed. ‘Cross You Out’ was een oersaai afkooksel van hit ‘Gone’ dat op een irritant tempo voorbijkabbelde. Door de twee songs vlak na elkaar te spelen, werd het contrast des te pijnlijker duidelijk. Het slaapverwekkende ‘Warm’ vergat daarna nieuw leven in de set te blazen. Maar oke, die dip was kortstondig, en het duurde pas tot de bis tot ik me weer enigszins ergerde. Nochtans ging ik tijdens het totaal overbodige ‘I Love It’ van Icona Pop (de song die Charli lang geleden naambekendheid opleverde) tactisch naar de wc, maar de ruimte bleek zo slecht geïsoleerd dat ik me voor het eerst sinds lang weer op een chirofuif waande. Ik had aan de toog bijna een breezer besteld.

Ook de show mocht misschien iets extravaganter. Charli is een geweldige performer, maar op twee grote kubussen na was er verder niets te zien op het podium, zelfs geen visuals. Nochtans had dat een ideale manier geweest om alle guests die op haar plaat passeerden – denk aan Lizzo, Christine & The Queens, Haim, Kim Petras en Tommy Cash – in de kijker te zetten tijdens de nummers waar ze aan bijdroegen. Het enige wat Charli deed, was tijdens ‘Gone’ even de dansmoves van Christine imiteren. Ik herinner me nog hoe Lomepal in Vorst een hologram van Orelsan tevoorschijn toverde, dát was cool.

Het mooie was dat de fans van Charli helemaal geen nood hadden aan meer. Zelden zag ik de AB zo uitzinnig, en vooral: zelden voelde een show zo verbonden. Toen Charli vertelde dat ze zich zelfzeker voelde dankzij haar fans merkte je dat ze dat méénde. Maar Charli deed vooral zélf haar fans op hun gemak voelen. Een groot aandeel van de Charli XCX-fanbase behoort tot de LGBTQ-community, en gisteren zag ik mensen die me nauw aan het hart liggen zich uitbundig uitleven op een manier die in een andere context onmogelijk zou zijn. De AB was een veilige danstempel voor iedereen, waar iedereen zichzelf kon zijn. Als hetero man was ik er misschien nog het minst op mijn plaats, maar ik leek de enige zijn die daar een seconde om durfde te malen.

Haar show was op zich een dikke drie sterren waard, maar als fenomeen verdient Charli XCX ze alle vijf.