Charlie Watts was als geen enkele andere rockdrummer: hij zorgde voor de roll die The Stones deed swingen

De ovenschotel staat op tafel als het nieuws van het overlijden van een voetballegende binnenkomt. ‘RIP Wilfried Van Moer,’ stuur ik naar een bevriende fan van Standard Luik. Hij antwoordt: ‘Dan hebben we een serieus probleem op het middenveld.’ Ik lach en stuur terug: ‘Gij weet ne mens nogal eens op te vrolijken.’ Zijn reactie volgt een half uur later: ‘RIP Charlie Watts.’ Die komt binnen. En wat je niet voor mogelijk hield, gebeurt: de wereld draait door.

Samen hebben we The Rolling Stones een keer of tien gezien. In stadions, sportpaleizen, en in kleine zalen – L’Olympia in Parijs, Vredenburg in Utrecht. De laatste keer – in oktober 2017 in de U Arena in Parijs – blijkt nu de laatste keer te zijn geweest. Het was een goeie keer. Met een nuchtere Ron Wood bij de les, Keith Richards die het spelen de pose liet overstijgen, Jaggers lichaam en stem in bloedvorm, en Charlie Watts zoals steeds als rots in het hart van de machinekamer achteraan. Watts hield meer van jazz dan van rock, en zorgde voor de roll die The Stones deed swingen. Hij zag eruit zoals geen enkele andere rockdrummer: nagenoeg roerloos op armen en benen na, strak in het pak, met om zijn lippen altijd die halve monkellach die leek te zeggen: ‘Hoe ben ik hier in hemelsnaam toch maar beland?’ Hij belandde er in 1962, nadat Jagger en Richards hem hadden zien spelen in Blues Incorporated van Alexis Korner, en bleef er 59 jaar lang zitten. Hij hield van zijn job – ‘Het heeft mij een mooi leven gegeven’ – maar verafschuwde het rock-’n-rollcircus en hield zich ver van de groupies en hedonistische uitspattingen waaraan de andere Stones zich bezondigden. Shirley Ann Shepherd, met wie hij trouwde in 1964, was zijn grote liefde, Arabische volbloeden waren zijn passie.

Ik ga naar mijn platenkast en trek ‘Exile On Main Street’ eruit, ‘Emotional Rescue’, ‘Let It Bleed’, ‘Beggars Banquet’… maar blijf hangen bij ‘Tattoo You’. Ik bekijk en lees de reacties op zijn overlijden en luister vijf keer na elkaar naar ‘Heaven’ op kant 2: één van de Stones’ meest psychedelische songs, en een schoolvoorbeeld van hoe Watts metronomische swing van een vingeroefening een song kon maken.

Ik ben gepakt door de reactie van Paul McCartney, die in T-shirt en met stoppelbaard op Twitter verschijnt en duidelijk geëmotioneerd zijn medeleven betuigt. Ringo Starr die een gezamenlijke foto deelt. Elton John, Little Steven, Lenny Kravitz, Patti Smith, Brian Wilson, Nile Rodgers, Questlove…

Van Mick Jagger en Keith Richards voorlopig geen woord, maar de openingspagina van rollingstones.com zegt meer dan genoeg: een foto van Charlie Watts die de website bevriest. Unclickable. Charlie Watts in één woord.

Uiteraard zullen The Rolling Stones verdergaan zolang Jagger en Richards leven. Watts’ vervanger – de 64-jarige Steve Jordan, Keiths rechterhand in allerhande nevenprojecten – werd enkele weken geleden zelfs al aangekondigd. Toen nog om Watts tijdelijk te vervangen na een medische ingreep, nu dus permanent.

Wilfried Van Moer is dood, en The Rolling Stones hebben een serieus probleem op het middenveld.