Charlotte Adigéry & Bolis Pupul: ‘Op YouTube reageerde iemand op een nummer van ons met: ‘Je bent me een therapiesessie verschuldigd.’ Ik vind dat een compliment’

‘Grappig én diepzinnig én zeer dansbaar’, zegt het Britse NME. ‘Sometimes patently silly, sometimes deeply introspective’, legt Pitchfork uit. De site van de Ancienne Belgique houdt het op ‘Belgiës trots’. Om maar te zeggen: er komen dit jaar niet zo gek veel Belgische debuutplaten uit die hogere verwachtingen oproepen dan ‘Topical Dancer’, van het samenwerkingsverband tussen Charlotte Adigéry en Bolis Pupul. Naar het Humo-interview neemt Charlotte zowel zoon (Rocco, zes maanden) als moeder (Christiane, te horen in de song ‘Ich Mwen’) mee. Beiden houden zich tijdens het gesprek beleefd op de achtergrond.

BOLIS PUPUL (Boris Zeebroek, zoon van Luc ‘Kamagurka’ Zeebroek) «Het concept van ‘Topical Dancer’ was: de plaat als tijdcapsule. Een vehikel dat we helemaal volstoppen met allerlei thema’s en onderwerpen waarmee wij tegenwoordig begaan zijn, en die de tijd van nu dus perfect samenvatten. In ons hoofd heeft die capsule de vorm van een ei. Dat ei begraven we ergens in een veld, waar het dan over ongeveer vijftig jaar gevonden zal worden.»

HUMO Waarom een ei?

CHARLOTTE ADIGÉRY «Het symbool van de vruchtbaarheid. Begin van alle leven. En bovendien een vorm waar we visueel iets mee konden.»

PUPUL «Het is ook goed voor Engelse woordspelingen. Eggstacy. Eggcercise... (Denkt lang na) Eggcited!»

HUMO De titel ‘Topical Dancer’ is ook een goede woordspeling, en eigenlijk barst de hele plaat van zulke vondsten en taalplezier. Wanneer moesten jullie voor het laatst oprecht lachen om een songtekst van een ander?

ADIGÉRY «Toen ik de nieuwe van The Streets op de radio hoorde: ‘Wrong Answers Only’. Vooral met het zinnetje ‘I am a God / I can turn wine into vomit’ (lacht hard). Wat verderop, minder grappig, toch ook goed gevonden: ‘When you die of cancer, the cancer dies too’.»

HUMO Noem eens drie schijnbaar banale objecten die belangrijk waren tijdens het opnameproces van ‘Topical Dancer’ en die mee in de tijdcapsule mogen.

PUPUL (denkt na) «Een kookboek van Ottolenghi.»

ADIGÉRY «Thee! En: de laptop die we gebruikten om naar series te kijken, en om cringey TikTok- en Instagramkanalen te volgen.»

HUMO Waarom die cringe?

ADIGÉRY «Omdat dat verslavend is. Al probeer ik af te kicken.»

PUPUL «Ik vind het fascinerend hoe het internet een platform is geworden voor mensen die per se een kant van zichzelf willen tonen die je eigenlijk absoluut niet wilt zien. En hoe ik er vervolgens toch elke keer weer naar kijk (lachje).»

HUMO En welke series?

ADIGÉRY «We zijn zot van de HBO-serie ‘How To with John Wilson’, over een gast die door New York loopt en alles filmt wat hij tegenkomt, de banaalste onzin eerst. Ook fantastisch: ‘I May Destroy You’. En de documentairereeks ‘Painting with John’.»

HUMO Voor de song ‘Haha’ hebben jullie een lachbui van Charlotte gesampled. The Prodigy deed in de jaren 90 al iets soortgelijks op ‘Music for the Jilted Generation’, maar dat klonk toen vooral creepy. De digitaal gemanipuleerde lach van Charlotte klinkt hier afwisselend vrolijk, deprimerend, aanstekelijk en compleet waanzinnig.

ADIGÉRY (grijnst) «Het is een lachbui die ik jaren geleden al heb opgenomen, toen ik nog muziek studeerde. In de klas kregen we als opdracht: ‘Experimenteer met je stem, probeer van alles uit, doe íéts.’ Ik had al geschreeuwd, gefluisterd, alles wat ik kon bedenken. Toen dacht ik: misschien moet ik maar eens lachen. Ik heb toen een namiddag staan schateren als een zottin. Ik heb mijn stembanden geforceerd. Maar omdat het allemaal zo belachelijk en absurd was, ben ik er ook echt van beginnen te lachen. Waardoor ik er mezelf dus eigenlijk stond uit te lachen. Tijdens de lockdown vond ik die opnames terug. Ik dacht: we doen daar iets mee.»

HUMO Als ik thuis ‘Haha’ opzet, begint mijn achtjarige te dansen en verstopt mijn driejarige zich angstig achter de zetel. Is dat een goede samenvatting van de extreem verschillende reacties die jullie muziek uitlokt?

ADIGÉRY (lacht luid) «Eigenlijk wel. Op YouTube reageerde iemand op ‘Haha’ met: ‘Je bent me een therapiesessie verschuldigd.’ (lacht) Ik vind dat een compliment.»

HUMO Ik heb me voor de vragen van dit interview laten bijstaan door Kamagurka, alias Luc Zeebroek, alias vader Bolis Pupul. Zijn eerste vraag: ‘Wanneer stoppen jullie eindelijk met die flauwekul en maken jullie serieuze muziek, zoals Nicole en Hugo? Zo moeilijk is dat nu toch niet.’

PUPUL (lacht) «Op retorische vragen antwoord ik niet.»

HUMO Nog één van Kama: ‘Voor wie zouden jullie liever een privéconcert spelen: voor Madonna of voor Poetin?’

ADIGÉRY «Ja maar. Bedoelt hij de Madonna van nu of die van vroeger?»

HUMO Ik heb het niet gevraagd.

ADIGÉRY «Bel hem eens op.»

PUPUL «Ik vind Madonna wel een belangrijke artieste, maar ik heb weinig met haar. Ik kies dus voor Poetin, die nu op zijn eentje de wereldpolitiek domineert. Mochten we erin slagen zijn humeur met onze muziek ook maar een fractie beter te maken... Anything to change his mind.»

HUMO Charlotte, jouw Rocco is nu een halfjaar oud. Wat heeft het moederschap voorlopig niet gebracht wat je er nochtans wél van verwacht had?

ADIGÉRY (lacht) «Goede vraag. Ik had eigenlijk verwacht dat ik alles nog veel meer zou gaan relativeren. Dat ik me van werkelijk níéts nog iets zou aantrekken, dat ik me niet meer op stang zou laten jagen. ‘Er zijn belangrijker dingen in het leven.’ Maar nee: in de praktijk erger ik me nog altijd veel te vaak.»

HUMO Waaraan zoal?

ADIGÉRY (twijfelt) «Gisterenavond traden we op in Parijs, op een Adidas-event voor een hoofdzakelijk zéér pretentieus publiek. Ik mag niet veralgemenen: sommige mensen waren mee met onze muziek. Maar de meesten daar bekeken ons met een blik à la ‘I’m too cool for this’. Ik wil maar zeggen: er hing een mottige influencer-vibe. Ik stond me er geweldig over op te winden, maar Boris heeft daar minder last van: hij is veel meer chill.»

PUPUL «Ik sta op het podium iets meer aan de zijkant. Daarom heb ik van zulke situaties minder last dan de frontvrouw, die per definitie naar een connectie met het publiek zoekt.

»Ik snap wel wat Charlotte bedoelt. Terwijl we er stonden op te treden, zat iedereen in zijn eigen micro-universum, tokkelend op zijn smartphone: whatsappen, scrollen, instagrammen en vooral over zichzelf jizzen. Niemand praatte daar met elkaar: het was digitale zelfbevrediging.»

HUMO Als het, zoals gisteren, toch allemaal niet meer uitmaakt: is het dan niet verleidelijk om ter compensatie eens helemaal gek te doen op het podium?

ADIGÉRY «Maar dat heb ik net geprobeerd! I tried everything. Ik probeerde het decor uit elkaar te halen, maar dat ging niet. Ik wilde mensen aanspreken, maar ze liepen weg. Er was zelfs één meisje dat de hele set lang teken deed – iets met haar hand aan haar keel – dat we er maar beter mee konden ophouden.»

HUMO In 2017 was ‘Senegal Seduction’ één van de eerste nummers die jullie samen hebben gemaakt. Opgebouwd rond audio die Charlotte had opgenomen toen een vreemde man haar in een lege Brusselse parkeergarage probeerde te versieren. Maar hoe hebben jullie elkaar leren kennen?

PUPUL «Dat ging via Steph en Dave, de muzieknonkels van DEEWEE. Na de song die Charlotte had opgenomen voor de soundtrack van ‘Belgica’ is Charlotte nog een paar keer langsgekomen in de DEEWEE-studio, waar ik toen werkte. Op gegeven moment zeiden Steph en Dave: ‘We zijn vijf dagen weg. Neem de sleutel van de studio, maak het gezellig, neem een paar dingen op, kijk wat eruit komt.’ We hebben toen op een week tijd onze eerste ep opgenomen.»

HUMO Een beginnende band beleeft voortdurend firsts: het eerste concert, de eerste single, de eerste online belediging... Wat is jullie meest recente primeur?

ADIGÉRY «Op tournee gaan met een baby. We vertrekken binnenkort: we spelen in Parijs, Berlijn, Londen, maar ook in New York, L.A., Seattle... En we nemen Rocco dus overal mee. Ik kan die jongen moeilijk in België achterlaten, hè. In Europa gaat mijn mama mee om te babysitten, en in de VS mijn man, maar dan nog is het een puzzel voor gevorderden, met heel veel zorgvuldig plannen en veel discipline.

»(Denkt na) Ook zonder baby ervaar ik nog veel nieuwe dingen. Het lijkt erop dat we na al die jaren stilletjesaan iets gecreëerd te hebben – een carrière, een reputatie, een reden voor mensen om ons niet te negeren? Dat zorgt ervoor dat onze ervaringen automatisch vernieuwd worden. De zalen worden mooier, de mensen worden vriendelijker, op de luchthaven staat al eens iemand met een bordje met onze naam erop. Ik heb niet het gevoel dat alles zich voortdurend herhaalt, het wordt gewoon telkens een beetje comfortabeler.»

HUMO ‘Topical Dancer’ is al op minstens één vlak een grote sprong vooruit ten opzichte van jullie ep ‘Zandoli’: de humor staat nu veel prominenter op de voorgrond.

ADIGÉRY (denkt na) «Ja! Ik had daar zelf nog niet zo bij stilgestaan.»

PUPUL «Ik ook niet. Maar het klopt wel. Omdat we in de songs veel zwaardere thema’s hebben gestopt – van racisme tot vooroordelen – werd humor al snel een dankbare bondgenoot. Het voorzag de thema’s van zuurstof.»

HUMO Van ‘I throw my hands up in the air’ via ‘You’re cold as ice, I wanna make you feel real nice’ tot ‘You’re my baby tonight, I wanna hold you real tight’: de tekst van jullie single ‘Ceci n’est pas un cliché’ bestaat uit één lange collage van versleten popmuziekclichés. Ontstaat zo’n song uit oprechte ergernis?

ADIGÉRY «Ergernis klinkt te hard. We verbazen ons er gewoon over dat artiesten het überhaupt áándurven om zo’n cliché voor de miljoenste keer te gebruiken. We kregen het idee voor ‘Ceci n’est pas un cliché’ nadat we Katy Perry’s ‘Walking on Air’ hadden gehoord op de autoradio. Dat is van een niveau waarbij je denkt: chapeau dat je hiermee wegkomt.»

HUMO Merken jullie soms clichés op in de manier waarop over jullie muziek wordt geschreven of gepraat?

ADIGÉRY «We kunnen niet meer klagen. Ik merk tijdens deze ‘Topical Dancer’-interviews dat de journalisten ditmaal heel duidelijk geluisterd hebben, en de tijd hebben genomen om te begrijpen wat we willen zeggen. Een groot verschil met vroeger, toen onze muziek vaak omschreven werd met het gemakzuchtige label ‘neosoul’. Euh, wát? (lachje) Sorry, zo’n label ontstaat omdat er nog altijd mensen zijn die, als een zwarte vrouw muziek maakt, denken dat het dan wel automatisch neosoul zal zijn.

»Nog een cliché: als wij tweeën ergens optreden, is er bijna altijd iemand die vraagt of wij een koppel zijn.»

HUMO Lokken jullie dat niet ook een beetje uit? Bij het binnenkomen daarnet toonde je me Rocco en zei je: ‘Kijk eens naar die ogen, lijkt hij niet op Boris?’ Hoewel ik wíst dat jullie geen koppel zijn, begon ik toch te twijfelen.

PUPUL (lacht) «Dat is een begrijpelijke reflex: er zijn in de popgeschiedenis veel duo’s geweest met een romantische link. Maar bij ons dus... écht niet.»

HUMO Jullie vorige ep’s – ‘Charlotte Adigéry’ en ‘Zandoli’ uit respectievelijk 2017 en 2019 – werden uitgebracht onder Charlottes naam. Dit is de eerste keer dat jullie allebei op de hoes staan. Waarom nu wel?

PUPUL «Helemaal aan het begin van ons gezamenlijke parcours is snel beslist om het onder de naam ‘Charlotte Adigéry’ te doen. Maar tegenwoordig zorgt dat meer voor misverstanden dan iets anders. Ik zing misschien niet op de plaat, maar ik ben wel erg betrokken bij het schrijfproces. Daarom brengen we ‘Topical Dancer’ nu uit onder onze beide namen: duidelijker en veel representatiever voor hoe we te werk gaan in de studio.»

ADIGÉRY «Ik ben niet ‘de zangeres’, hij is niet ‘de producer’: het loopt door elkaar.»

HUMO Is er, los van het muzikale, een vaste rolverdeling? Zet Boris bijvoorbeeld de lekkerste thee, ik zeg maar iets?

ADIGÉRY (denkt na) «Ik weet iets. En ik voel me daar schuldig over. Het technische deel van onze podiumact: de lichten, het geluid... Dat doet Boris allemaal, en ik vind het wel lastig dat ik daarbij niet veel kan helpen. (Klein stemmetje) Sorry, Boris.»

PUPUL «Maar ik doe dat graag. Ik bedoel: als je ziet wat er mogelijk is, en het lukt allemaal, dan is dat best bevredigend. Daarnaast is het systeem van onze lichtshow zo opgebouwd dat het in feite veel gemakkelijker is om dat allemaal zelf te doen.»

HUMO Nog iets?

ADIGÉRY «Boris trakteert vaker.»

PUPUL «Eigenlijk vechten we elke keer om de rekening. Maar ik ben een man, dus ik ben iets sterker. En daardoor win ik altijd (knipoogt).»

ADIGÉRY «Ik heb ooit eens 80 euro op je rekening gestort, Boris. Om een deel van je restaurantkosten terug te betalen. Heb je dat gezien?»

PUPUL «Nee.»

ODE AAN DE BULLSHIT

HUMO De track ‘It Hit Me’ gaat over het moment in jullie puberteit dat jullie voor het eerst vaststelden dat anderen zich tot jullie aangetrokken voelden. Wanneer beseften jullie dat je nóg aantrekkelijker wordt door op een podium te gaan staan?

PUPUL «Ik wacht eigenlijk nog altijd op dat moment.»

ADIGÉRY «Echt? Ik heb al vaak meisjes in het publiek verliefd naar jou zien staren.»

PUPUL «En ik jongens naar jou!»

ADIGÉRY (blaast) «Ik denk niet dat ik erg aantrekkelijk ben op een podium. Meestal ga ik nogal hard op in het performen: ik kan me niet voorstellen dat dat een knap gezicht is.»

HUMO Ernstige antwoorden only, graag.

ADIGÉRY «Het ligt aan de details. Gisteren had ik mijn ogen helemaal mooi opgemaakt, met glitter en al. Het zag er veelbelovend uit, denk ik. Maar dan deed ik mijn mondmasker af en zagen de mensen het hele plaatje. Vrij zeker dat dat voor een teleurstelling heeft gezorgd.»

HUMO Eén van de songs op ‘Topical Dancer’ heet ‘Making Sense Stop’, naar de concertfilm ‘Stop Making Sense’ van Talking Heads, en knipoogt ook muzikaal naar de band van David Byrne.

ADIGÉRY «Het was de laatste song die we hebben afgewerkt. We hadden al een tijdje een instrumental liggen, en we wisten niet wat we ermee moesten aanvangen. Dat sleepte even aan, en op gegeven moment was ik het allemaal beu: de plaat, de zware thema’s, mezelf... Het was Boris die me erop wees dat we ook intuïtiever met taal kunnen omspringen. Make room for your subconscious voice. De zogenaamde cut-up-techniek van William Burroughs, waarbij één zinnetje telkens opnieuw wordt verknipt.»

PUPUL «Er is een bepaalde zin aan onzin – ik weet dat ik nu begin te klinken als mijn pa (lacht). Maar het klopt. En dat is wat we op ‘Making Sense Stop’ doen: we omarmen de onzin, dat nummer is onze ode aan de bullshit.»

ADIGÉRY «Thematisch klopt het ook helemaal. Want die song ging sowieso al over de verschrikkelijke toestand van mijn papa, die aan de ziekte van Alzheimer lijdt. En de emoties die dat bij hemzelf en zijn omgeving teweegbrengt: frustratie, verdriet, woede... Wat alzheimer met een brein doet – alles verknippen – werd perfect weerspiegeld in de manier waarop de tekst tot stand kwam. Net doordat we onzin toelieten, hield het nummer toch weer steek. Het heeft heel wat voeten in de aarde gehad vóór dat nummer vorm kreeg, maar ik heb er veel uit geleerd.»

HUMO Over onzin gesproken: ik heb nog één Kama-vraag. ‘Als jullie nog eens in Tasmanië spelen, kunnen jullie dan zo’n duivel voor mij meebrengen? De waakhonden zijn duur tegenwoordig.’

PUPUL (lacht) «We hebben daar getourd in 2018, hè. Geen Tasmaanse duivel gezien.»

ADIGÉRY «Ik wel: een dooie op de autosnelweg.

»Onze tourmanager wist dat wij daar toen heel graag iets van wildlife wilden zien: Tasmaanse duivels, vogelbekdieren, possums, om het even wat. Gevolg: na verloop van tijd stond de hele organisatie dag in, dag uit voor ons op de uitkijk. Op een dag hoor ik ineens iemand roepen: ‘Daar, een possum!’ Boris, die op dat moment net aan een pizza liep te knabbelen, gooide die in één beweging naar het dier – vermoedelijk in de hoop dat het de pizza met zijn bek zou opvangen en Boris met een handbeweging zou bedanken. Maar natuurlijk heeft hij die possum zo meteen weggejaagd.»

PUPUL (lacht) «Ik dacht: misschien heeft dat beest honger? Het had gekund.»

ADIGÉRY «Qua anticlimax kon het in elk geval tellen.»

‘Topical Dancer’ van Charlotte Adigéry & Bolis Pupul komt op 4 maart uit bij DEEWEE.

Schrijf je in op onze wekelijkse muzieknieuwsbrief: