Charlotte Adigéry en Bolis Pupul in de AB: zelden zagen we wereldsterren zo spontaan ontstaan

Bristol, Brighton, Manchester, Londen, Glasgow, Edinburgh, Amsterdam, Berlijn. Het is níet de lijst van steden waar Fabrizio van ‘The Bachelor’ heeft gevogeld, maar wel het tourschema van Charlotte Adigéry en Bolis Pupul in de zestien dagen voor ze het podium van de AB opstapten. Toch voelde hun Belgische stop nooit aan als een van de velen en werd het thuisvoordeel met veel zwier omgezet.

De viersterrenrecensie: voor gewone stervelingen een verre droom, voor Charlotte Adigéry en Bolis Pupul een gemiddelde. Hun debuutplaat ‘Topical Dancer' kreeg de afgelopen weken recensenten en fans in heel Europa op de knieën, maar papieren lof is natuurlijk nog iets anders dan tweeduizend fans van vlees en bloed voor je neus. Het applaus waarmee Adigéry en Pupul werden ontvangen door de Ancienne Belgique, ontroerde het duo zichtbaar. Heel even dachten we dat Adigéry een traan zou wegpinken met de overmaatse mouw van haar prachtige rode ensemble, maar Pupul gooide er net op tijd de eerste beat van de avond in. “My name is Unity / I practice all beliefs / From atheism to zionism”, klonk het in ‘Hey’, het begin van een eredienst voor alles wat schoon, maatschappijkritisch en funky in de heupen is.

In ‘1,618’ gooide Adigéry haar been omhoog, perfect synchroon met een oplichtende schijnwerper. Het gebaar vatte de hele avond samen: achteloos en toch kunstig, een kattebelletje in schoonschrift. Zelden zagen we zo spontaan een wereldster ontstaan.

Zei ik wereldster? Ik bedoelde wereldsterren, want ook Bolis Pupul blonk uit in de AB. Nog niet zolang geleden stond hij niet eens in de groepsnaam vermeld en bleef hij op de achtergrond, vastgebeiteld achter zijn laboratorium van synths en knoppen. Nu counterde hij de wilde dansmoves van Adigéry met robotbewegingen à la Kraftwerk en kwam hij zelfs achter zijn stellage vandaan om met zijn basgitaar de eerste rijen te vermaken. Bolis Pupul, een guitar hero? Wat is het volgende, Fabrizio in het parochieblad?

‘Paténipat’ moest maar één keer kloppen om binnen te komen en zette ons aan tot het stevig schudden van ons stoofvlees, want meer durven we het niet noemen als we de gracieuze Adigéry aan het werk zien. Ook tijdens ‘It Hit Me’ was ze haar meest beweeglijke zelf en dat toch in een minder evident nummer, dat het moment beschrijft waarop de zangeres voor het eerst de begerige blik van een vieze vent op haar toen dertienjarige meisjeslichaam moest dulden. Je moet Charlotte Adigéry heten om ook dáár de dansbaarheid van in te zien.

Voor de bisronde kregen we nog ‘Ceci n’est pas un cliché’, een surrealistische bricolage van zinnen die slechte schrijvers gebruiken. Ook toemaatje ‘Thank You’ was er eentje met de tong diep in de wang: Adigéry loofde alle meningenhandelaars die haar komen vertellen dat haar eerste ep toch beter was en dat ze haar blonde pruik in de kast moet laten. Al had Bolis Pupul zijn hemd opengeknoopt en ons een macroniaanse partij borsthaar getoond, het had niks aan onze opinie veranderd over dit sprankelende concert. Ruim vier sterren voor deze twee sterren, vive l’Adigéry!

Charlotte Adigéry en Bolis Pupul spelen de volgende maanden op Dour en Pukkelpop en in Muziekcentrum Cactus, de Trix, de Voo?uit en Het Depot. Alle info op charlotteandbolis.com.