Courtney Barnett duwde de main stage in het moeras (en trok ‘m er dan zelf weer uit)

Is ze het of is ze het niet, dachten we de hele tijd, tot Courtney Barnett na zes nummers onze vraag zelf beantwoordde: ja, haar ravissante toetsenist was Stella Mozgawa, de drummer van Warpaint die blijkbaar tijd heeft om te schnabbelen. Samen met twee stuks langharig werklustig tuig op bas en drums vormde ze een prima band om samen met Barnett te rock-‘n-rollen. Want dat was haar plan: niks post en niks punk, gewoon rechttoe rechtaan gitaarmuziek zoals die op TW Classic traditioneel gretig wordt afgenomen.

In tegenstelling tot de kraampjes aan haar linker- en rechterkant serveerde Barnett haar waren wél in copieuze porties: in het eerste halfuur van haar set speelde ze maar vijf nummers, waarvan de meeste dikke lappen bluesrock van de moerassige soort. De Australische zon, die ze op haar platen zo schoon laat stralen, bleef weg als van een weerbericht in november. Veel gitaarsolo’s, dat wel, en een geinige bijdrage van Barnett op koebel, maar daar krijg je de meute voor het hoofdpodium zelden mee overtuigd.

Hitje ‘Operator Elevator’ bracht de verlossing en toevallig brak net toen de zon door de wolken heen. ‘Depreston’, met eindelijk een partij van Mozgawa die niet verzoop in distortion, bracht de nodige lucht in de set en ‘Before You Gotta Go’, toch het beste nummer van Barnetts laatste worp ‘Things Take Time, Take Time’, kreeg de voorheen vrij apathische wei zowaar aan het schuifelen. “I wanna go out but I wanna stay home”, zong ze ten afscheid in het heerlijk lijzige ‘Nobody Really Cares If You Don’t Go To The Party’. Blij dat ze niet thuis is gebleven, blij dat het een feestje werd.