Crowded House in Nieuw-Zeeland (1994): 'Puike wiet en een tollende jetlag'

Dertig jaar lang ging Mark Coenen op kosten van de baas maar dikwijls tegen zijn zin naar concerten. Te warm, te koud, mensen van 2 meter 20, wc's vol kak: redenen genoeg om liever thuis te zitten. Toch heeft hij vele prachtconcerten meegemaakt op rare locaties over de hele wereld. Negen weken lang leest u hier de ooggetuigenverslagen van de Introvert van het Concert. Deze week: Crowded House in Auckland, Nieuw Zeeland (27 februari 1994).

Om redenen die in de mist der tijden zijn verdwenen, mocht ik helemaal naar Auckland voor een thuisconcert van de plaatselijke populairste band aller tijden. De tickets waren te laat geboekt waardoor ik in businessclass mocht vliegen van Singapore naar Christchurch. Acht uur in een zijden kimono, met om het kwartier een hapje en een drankje, warme handdoekjes en nog nét geen massage met happy ending. Met grote glimlach en brandend maagzuur stapte ik uit het vliegtuig. 36 uur gereisd naar een plek die eruitziet als een combinatie van Midden-Engeland en Zuid-Frankrijk: ik voelde me er meteen thuis.

Na de try-out in Auckland kon je met je kleine teen aanvoelen dat de sfeer in de band niet je dat was: Hester, Seymour en Finn voerden tussen de nummers altijd een kleine comedyshow op, maar nu was gewijde stilte ons deel. Ook achteraf was de spanning te snijden: de enige die echt zijn best deed, was nieuweling Mark Hart, die later nog in België zou verzeilen omdat hij verliefd was geworden op het promomeisje van de platenfirma. Op vrijdag kwam hij dan weleens mee de plaatjes leveren aan de muziekredactie. Dát waren tijden.

Het concert waarvoor we gekomen waren, vond twee dagen later plaats in South Auckland, op een klein, geïmproviseerd podium, voor een publiek van een paar duizend Maori's. Neil Finn wilde met het concert de plaatselijke Aboriginalscene een hart onder de riem steken, die - hoe kan het ook anders? - stiefmoederlijk werd behandeld in hun gekoloniseerde thuisland. In de nazit had ik een hilarisch gesprek met Hester, die mij tussen de grollen door vertelde dat de beste wiet van het land te verkrijgen was in Nelson, op het Zuidereiland. Ik noteerde ijverig.

Twee dagen later stond ik met brandend maagzuur en tollend van de jetlag weer in Zaventem. In vijf dagen naar de andere kant van de wereld en weer terug: het is een persoonlijk record dat ik niet van plan ben ooit te breken.

Een paar maanden later verliet een gefrustreerde Paul Hester de groep, onder meer omdat hij niet deelde in de royalty's van de songs die allemaal door Finn geschreven werden. In het voorjaar van 2005 maakte hij getroebleerd een eind aan zijn leven. Neil Finn speelt tegenwoordig ook bij Fleetwood Mac en kocht vorige maand een villa van 4,3 miljoen dollar in Los Feliz, Los Angeles.